Het Transformatieproces

 

 

De zoektocht naar liefde

Ons gehele menselijk bestaan draait om het ‘verkrijgen’ van Liefde. We jagen het achterna, willen het voor elkaar krijgen, hopen geliefd te worden en worden er soms hopeloos van. Steeds opnieuw proberen we het via een ander te verkrijgen (of hebben we te maken met een ander die het van ons wil), steeds opnieuw zoeken we buiten onszelf.

En elke keer opnieuw lijken we te falen. Al onze menselijke pogingen om het buiten onszelf te vinden, stranden in halfslachtige compromissen tussen twee ‘geliefden’ waarin we elkaar ‘verdragen’, elkaar wat ‘geven’ om wat terug te krijgen. We willen het niet opgeven uit angst voor de eenzaamheid en de leegte. We willen het volhouden met een verbeten wrok of verbittering. We blijven zoeken vanuit een ‘denken’ dat het toch ergens moet zijn, die ‘liefde’. We denken dat we beter ons best moeten doen. Dat er niemand van ons houdt. Dat we alles geven en niets terugkrijgen. Dat het nooit ‘wat’ wordt. We besluiten alleen te blijven, dan kunnen we ook niet meer gekwetst worden of de pijn oplopen van nóg een mislukte ‘liefde’. Ondertussen vluchten we in werk, drank of een hobby om niet de pijn en de leegte te voelen.

Uiteindelijk moeten we constateren dat het buiten onszelf vinden van de ‘liefde’ een hopeloze zaak is en dat het daar werkelijk niet te vinden is.

Zoeken en vinden is Eén

Is het zoeken naar Liefde buiten jezelf dan per definitie een verkeerde zaak? In essentie wel en tóch is het een onmisbaar onderdeel van het Thuis komen in je Zelf. In ons allemaal leeft een besef dat we iets zijn kwijtgeraakt. Vanuit dat besef gaan we op zoek en de uitkomst staat vast. Vergelijk het maar met een labyrint of een doolhof: we zijn bereid erin te gaan in de veilige wetenschap dat er een uitgang is. Maar als we onze zoektocht op Aarde eenmaal zijn ingeslagen, vergeten we dat er sprake is van een vooropgezet plan. We raken het besef kwijt dat alle vergissingen, misverstanden en zijwegen onderdeel zijn van het plan en uiteindelijk behulpzaam in het Thuis komen bij ons Zelf. Onze weg voert hoe dan ook naar Huis, en daarom is ‘Zoeken en Vinden  Eén’. Op het moment dat we op pad gaan, staat de uitkomst van onze zoektocht vast. Maar we vergeten het. Uiteindelijk – en vaak nadat we alle mogelijke zijwegen hebben ingeslagen – worden we bereid de keuze voor Liefde te maken. En we mogen ons zo vaak vergissen als we willen. Er is geen God die ons hiervoor straft of beloont. Het is puur onze eigen weg en verantwoordelijkheid. Uiteindelijk als we Thuis zijn gekomen, beseffen we dat we nooit zijn weggegaan. Echter de Weg daarnaartoe heeft ons wel rijk gemaakt aan ervaringen van wat Liefde is. Het is alsof je ingedaald bent in De Liefde vanuit een verdiept niveau van Weten en Voelen. Vervuld en dankbaar. En het is jouw unieke ziele bijdrage aan de Schepping.

Zelfveroordeling als katalysator

Zoals ik in het artikel “Zelfveroordeling als leermiddel” (zie mijn website: www.franskok.nl) al heb aangegeven, worden zelfveroordelingen die we hebben meegenomen uit vorige levens in onze vroege jeugd geheractiveerd. Deze zelfveroordeling is altijd gebaseerd op een gevoel van tekort en het knagende idee ‘niet goed genoeg’ te zijn. We gaan leven vanuit de gedachte dat we een afgescheiden persoonlijkheid zijn die in een lichaam leeft, te midden van andere persoonlijkheden die ieder hun eigen weg gaan. Om de pijnlijke veroordeling van onszelf niet te hoeven voelen, proberen we een keur aan overlevingsstrategieën uit, die allemaal hopeloos falen. Uiteindelijk resulteert dat in een enorme fysieke uitputting, een overspannen zijn of een andere vorm van ‘op zijn’. We krijgen het gevoel niet meer verder te kunnen en ons leven staat op zijn kop.

Door deze crisis ontstaat er een bereidheid om naar binnen te gaan, te gaan luisteren en te gaan voelen wat we al die tijd verdrongen hebben. Het vraagt moed om dit te gaan doen en onze oude koers en zogenaamde ‘veiligheden’ op te geven om te gaan luisteren naar een ‘Stem’ in ons die we al langere tijd horen, maar hebben genegeerd.

Het omkeer punt

In onze menselijke cultuur heerst een taboe op het hebben van een crisis in je persoonlijk leven. Er rust schaamte op, een gevoel van gefaald te hebben, een ‘loser’ te zijn. Je hebt het niet meer in de hand en moet zorgen dat je het weer ‘op orde krijgt’. In het Chinees heeft het woord crisis een dubbele betekenis: het dwingt tot een drastische verandering en draagt ook een ‘kans’ in zich. Feitelijk zien we nog niet dat het ‘in elkaar storten’ van ons leven een natuurlijk gevolg is van de falende ‘oplossingen’ die ons Ego bedenkt om de diepe zelfveroordeling maar niet te hoeven voelen. De crisis is het gevolg van het negeren en onderdrukken van onze emoties of juist het uitleven daarvan in de overtuiging dat de ‘buitenwereld’ ons iets heeft aangedaan. We moeten uiteindelijk wel falen en instorten, omdat we vanuit slachtofferschap in het leven staan.

We mogen deze crisis daarom van harte verwelkomen. We verwelkomen namelijk het eind van een cyclus van pijn, en we verwelkomen ons Hoger Zelf, dat zich meldt met de oproep ons vechten te staken. We mogen stoppen met ons verzet en met compassie naar onze emoties en gekwetste delen kijken. En dat doen we in twee stappen. De eerste is het eerlijk erkennen van de weggestopte emoties en de tweede is het liefdevol laten zijn van die emoties. We proberen ze niet meer op te lossen door ze te negeren, of ze uit te leven vanuit het slachtofferschap, maar we nemen er op compassievolle wijze verantwoordelijkheid voor. We gaan écht zien dat het om onze eigen innerlijke pijn gaat, dat ons innerlijk kind getroost en bemoedigd kan worden door onzelf, als begripvolle ouder. En als we dit consequent doen, komen we steeds meer in contact met die Innerlijke Ruimte van Vrede, met de oerkracht van het Zijn. We gaan steeds beter voelen dat we gedragen worden en dat onze oude pijn zich hierin oplost.

 

Liefde toepassen in je leven

Het vraagt geduld, moed en compassie en soms is het een hardnekkig proces. Heb geen haast. Veroordeel jezelf niet als je weer ‘terugvalt’. Er is geen tijd waarin het ‘klaar’ moet zijn. Als je dat denkt, zet je jezelf weer vast in zelfveroordeling. Het is al vergeven, alleen de persoonlijkheid wil zich er toch steeds weer mee bemoeien. Sta het toe, wees hierin mild.

Uiteindelijk ga je steeds beter zien dat je ‘verblijft’ in die Innerlijke Vrede. Je bent steeds meer bereid te voelen Wie je in Werkelijkheid Bent. Je bent niet het rusteloze denken, niet de zeurende pijn van het gekwetste kind in jou, maar jij bent degene die zich hierover ontfermt. Jij bent de Aanwezigheid die er met compassie naar ‘kijkt’, het accepteert en ziet dat het niet waar is, nooit waar is geweest. Dat het oude angsten en overtuigingen zijn, waar jij in dit leven jouw verantwoordelijkheid voor wil dragen. Je ontfermt je erover en voelt dat dit jouw missie is, jouw taak, jouw bijdrage aan het Scheppingsproces. De acceptatie van je gehele menselijke bestaan, met al zijn mooie facetten en je ‘fouten en beperkingen’ die je juist bij je draagt als initiatie voor deze Zielereis  We gaan deze reis vanuit het donker naar het Licht. Maar de werkelijke Ik in jou is diegene die het Licht brengt. God en mens tegelijkertijd. Het is optimaal. De Schepper en de Geschapene ineen en je mag er je hele leven over ‘doen’.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.