We zijn onlosmakelijk verbonden met Liefde.
Als ik het nog sterker wil zeggen, is dat we Liefde zijn. We zijn in eenheid verbonden met Liefde, dan wel met God, Zoon van God en de afscheiding van God heeft nooit plaatsgevonden.
Dit is de essentie van een Cursus in Wonderen en onze hele weg hier op Aarde gaat over de terugkeer naar deze Waarheid, niet dat we het verloren hebben, maar we zijn wel ‘vergeten’ dat we dit Zijn. Ons geheel incarnatieproces is erop gericht om ons dit weer te herinneren.
De verbinding met een lichaam ‘maakt’ dat we ons ogenschijnlijk afscheiden van God doordat we ons identificeren met dit lichaam en dat ons ‘ik’ noemen, dan wel onze persoonlijkheid. Dit is de fundamentele vergissing die we begaan, waardoor we ons een individu ‘voelen’, los staande van al die miljarden andere individuen en de gehele kosmos, de natuur, de dierlijke wezens die zich daarin bevinden, echt alles ‘bevindt’ zich ogenschijnlijk ‘buiten’ ons. Dit is wat de cursus de afscheiding noemt, die in de werkelijkheid nooit heeft plaatsgevonden.
Het lijkt wel een fundamentele vergissing die we begaan en in essentie is dat ook zo, maar vanuit onze Ziele weg gezien is het een optimale keuze om middels de omweg van de angst tot het doorzien welke oordelen en zelfveroordelingen we nog te vergeven hebben.
De Aarde als leerweg.
De ogenschijnlijke afscheiding van God, dan wel van Liefde zorgt ervoor dat we ons gaan verbinden met het lichaam en in een ontwikkelingsweg terecht komen waarin het ‘verlies’ van het contact met Liefde wordt overgecompenseerd door het verlangen naar liefde van ‘buitenaf’. Deze keuze om liefde van buitenaf te verwachten en alles in het werk te stellen om dit voor elkaar te brengen, bewerkstelligd dat we in een proces terecht komen waarin afhankelijkheid, strijd en ‘gedoe’ in relaties onderdeel worden van ons leven.
Het lijkt een ‘foute’ weg te zijn, om te ‘vergeten’ dat we Liefde zijn en ons verbinden met een lichaam wat we als ons ‘thuis’ en ons ‘ik’ gaan ervaren en dan via een ‘omweg’ van angst en strijd en afhankelijkheid weer Thuis te komen in ons Ware Zelf. En toch is dit de weg naar Waarheid, ieder van ons gaat een unieke weg om via allerlei ervaringen weg terug te vinden, die we in feite nooit verlaten of verloren hebben.
Zoeken en vinden is één.
Deze unieke weg en de ervaringen die je doorgaat brengt je precies in die omstandigheden, ontmoetingen, relaties die je nodig hebt om tot Inzicht te komen, echter het vraagt van je dat je bereid moet zijn om ‘anders’ naar jezelf en je ervaringen te gaan ‘kijken´, ofwel gaan zien dat ze je iets aanreiken waardoor je niet het ‘geluk’ vindt wat jij dacht te vinden door je eigen ‘zoektocht’ naar liefde en geluk ‘buiten’ je. Je moet gaan zien dat je je vergist en dat is een ‘conclusie’ die de ego- persoonlijkheid die nog zo sterk in zijn eigen’ gelijk’ geloofd nauwelijks kan maken.
Het vraagt om een andere ‘houding’, om je los te maken van het ‘denken’ vanuit het hoofd, van al de mentale ‘oplossingen’ die het ego-denken aanreikt. Dit wordt in de Cursus in wonderen de onjuiste gerichtheid van het denken genoemd. Het gaat om je te verbinden met je Hart, met je innerlijk Weten, ofwel met de Heilige Geest. Het is niet dat je ‘zoektocht’ fout is, want de omstandigheden in je leven, de relaties die je vormt, brengen je niet het ‘geluk’ wat je hoopt te verkrijgen, maar zorgen er wel voor dat je op een gegeven ogenblik door de pijn die dit met zich meebrengt bereid wordt om ‘naar binnen’ te gaan en te gaan luisteren. In die zin is ‘zoeken en vinden’ één.
Het gaat om de ‘omkering’ van dat wat ‘buiten’ je zelf zag en ziet als oorzaak van je pijn, dat dit een onjuiste ‘conclusie is en dat je moet gaan zien dat dit het gevolg is van de projectie van je innerlijke oude pijn van je zelfveroordeling die je in je relatie ‘terugvindt.’
De heelheid van Hoofd en Hart.
Het is gaan zien dat je in een optimale ‘reis’ verbonden bent met je al broeders en zusters in de samenleving en specifiek in de ‘speciale relatie’ en gaan zien dat dit een leerweg is om tot deze omkering te komen. Niet de ander ‘doet jou iets aan’, maar biedt jou de gelegenheid om te gaan zien wat nog niet geheelde of vergeven pijn uit het verleden is. Dit is wat ‘vergeving’ ons wil zeggen.
Het vraagt dat het Hart centraal komt te staan in je beleving in samenhang met het denken, niet dat het denken ‘verkeerd’ is, maar het denken wat niet geleid wordt door het Inzicht vanuit het Hart, blijft steken in de projectie van de waarneming vanuit de ogen van ons lichaam.
Als we ons daarnaar richten, zien we slechts ‘zonde en schuld’, het vraagt slechts’ een geringe bereidwilligheid om te gaan luisteren naar onze Innerlijke Stem vanuit ons Hart om de waarheid te gaan zien en voelen en we zijn weer Thuis in onze Innerlijke Vrede.
Verbonden in Zijn.
Zolang we nog vanuit ons ego-denken in de wereld verblijven hebben we steeds de ‘drive’ in ons om iets voor elkaar te krijgen. Wat we ons (nog) niet realiseren is dat we niet bezig moeten zijn om iets van ‘buitenaf’ te verkrijgen maar dat we altijd al verbonden Zijn met Liefde, maar dat ligt op een ‘ander niveau’. Het gaat juist niet om ‘doen’, iets doen om ‘gelukkig’ te worden, maar bereid te zijn om Stil te worden, of beter gezegd, je te verbinden met de Stilte van je Hart en te gaan ‘voelen’ dat in deze Stilte de Liefde zich bevindt. Ik zou het ook Innerlijke Vrede kunnen noemen.
Je hoeft in de Werkelijkheid ‘Niets’ te doen, dan ogenschijnlijk al je zoeken op te geven. Te gaan leven vanuit Overgave aan dat wat IS en te Zijn met de ogenschijnlijke ‘tekorten’ en ‘beperkingen’ van de Aardse Wereld. Dan is je Vrijheid geboren, het is gaan zien dat dit het leerveld is van al de mensen die de Aarde bevolken. Ieder gaat daarin door zijn eigen leerweg, dit maakt dat je daardoor geen oordeel daarover uit kunt spreken. We weten het niet wat de diepere bedoeling is van wat andere mensen ‘meemaken’. Dit is wat onvoorwaardelijke Liefde ons wil leren, je kunt geen oordeel hebben want dan veroordeel je zelf, want we zijn in Eenheid met elkaar verbonden