Ziek en zeer.

Een centraal issue in ons menselijk bestaan is ziek worden of het voorkomen dat je ziek wordt, feitelijk is dit onze grootste overlevingsstrategie. De angst voor doodgaan is hieraan gekoppeld en altijd zijn we bewust dan wel onbewust bezig om ‘gezond’ te blijven, door  gezond te eten, je lichaam in een goede conditie te houden, erover te praten, adviezen te volgen, regelmatig naar de dokter te gaan bij klachten, etc.

Niet dat daar iets op tegen is, want ons lichaam, dan wel ons fysieke systeem vraagt onderhoud en signalen dat er iets met ons lichaam aan de hand is, vragen ook aandacht en er zijn allerlei middelen voorhanden om daar iets aan te doen.

Praktisch gezien is ons zorgstelsel zoals de overheid dat geregeld heeft, de grootste ‘kostenpost’ van onze nationale begroting. Dit zegt iets over de impact die ziekte, dan wel het voorkomen van ziekte in ons menselijk bestaan heeft.

In Een cursus in wonderen wordt er veel aandacht besteed aan ziekte en genezing, vooral in het Handboek voor Leraren zijn er belangwekkende paragrafen die expliciet dit thema beschrijven, waarin er vooral een relatie gelegd wordt tussen ziekte en een foutieve interpretatie van wat ziekte is en dat dit een ‘omslag in de waarneming’ vraagt, namelijk dat genezing plaatsvindt “recht evenredig aan de mate waarin men inziet dat ziekte geen waarde heeft”. (Eciw.H. 5.II.1.)

Zo, dat is nogal een pittige uitspraak van de cursus, vooral in het licht van dat men ‘doodziek’ kan zijn, lijkt het tegen deze achtergrond nogal eufemistisch om dit tegen zo iemand te zeggen,zo in de trant van,  “stel je niet aan, je bent niet ziek”. Maar de cursus bedoelt echter geheel iets anders en daar gaat dit artikel over.

De twee niveaus.

In onze leerweg hier op Aarde hebben we steeds de keuze tussen twee niveau. Het ene niveau komt voort vanuit het idee dat we leven vanuit de ego-persoonlijkheid die zich nog sterk identificeert met het lichaam en vanuit de ogen en oren en alle zintuigen van het lichaam een wereld ziet van schuld, rampspoed en vol van verlangens, om te midden hiervan allerlei pogingen in ‘t werk te stellen om ‘gelukkig’ te worden. Steeds ziet de ego-persoonlijkheid dat deze pogingen falen doch ziet niet in dat hij een ‘vergissing’ begaat, maar projecteert dit falen op de wereld, op anderen die hieraan in zijn ogen, schuldig zijn.

De cursus noemt deze handelswijze een onjuiste gerichtheid van het denken.

Het andere niveau vraagt dat men bereid moet zijn om te gaan luisteren naar je innerlijke Stem, de Heilige Geest, in ons die ons aanreikt hoe wij op een andere manier naar onze zogenaamde ‘fouten’ kunnen kijken en deze te gaan ‘doorzien’ ofwel te vergeven. Dan keren we weer terug naar onze innerlijke Vrede en Geluk.

De cursus noemt deze handelswijze: een juiste gerichtheid van het denken.

In het licht hiervan is ziekte onderdeel van ons leerproces en zien we dat genezing samenhangt met de wijze waarop wij de wereld waarnemen.  

Ziekte en genezing.

Als we het over ziekte hebben is dat altijd vanuit de ego-persoonlijkheid gezien, gerelateerd aan het lichaam, en daar ligt precies het ‘knelpunt’ als we het over ziekte hebben.  Want dat wat je bent is geen lichaam, je bent louter Geest en in de incarnatie weg die je doorgaat ben je tijdelijk vanuit de geest verbonden met het lichaam, maar je bent en blijft voor eeuwig verbonden met de Geest, dan wel met God en ziekte is net zoals alle andere ervaringen in je menselijk bestaan een issue, die jou iets ‘aanreikt’ over een vermeende vergissing die je hebt te onderzoeken op zijn waarheidsgehalte.

Wat is dan de vergissing die men begaat. Feitelijk is dit wat in de cursus steeds aangereikt wordt, ziekte is niet iets van het lichaam, het heeft niets met het lichaam te maken, ook al ‘denkt’ men dat het lichaam ziek is. Echter ziekte is iets van de denkgeest, oftewel dit is de foutieve waarneming.

Het centrale issue in de cursus is dat de afscheiding van God niet heeft plaatsgevonden, wij zijn Zoon van God in Eenheid met Hem verbonden en tijdelijk is de Geest verbonden met het lichaam als leer- en communicatiemiddel en ziekte is een manifestatie op het niveau van het lichaam om als signaal te dienen dat ziekte een beslissing is van de geest waarvoor hij het lichaam wil gebruiken.

Genezing vindt plaats op het moment dat men doorziet dat men zich geïdentificeerd heeft met het lichaam, ofwel ‘denkt’ een lichaam te zijn en men beseft dat dit een vergissing is, want dat wat jij in wezen bent, kan nooit ziek zijn of worden. De symptomen van ziekte kunnen een aanwijzing vormen voor de vergissing, ofwel het oordeel wat aan de ziekte ten grondslag ligt.

In mijn eigen leerweg heb ik in deze incarnatie een erfelijke ziekte als leermiddel gekozen, namelijk familiaire cystenieren vanuit de familielijn van mijn moeder. Dit houdt in dat er aan mijn nieren vanaf mijn geboorte cystes aangroeien die naarmate deze groei zich doorzet, zodanig de functie van mijn nieren kunnen belemmeren dat ik uiteindelijk moet gaan dyaliseren om in leven te blijven. Voor cystenieren bestaat geen geneesmiddel.

Metaforisch gezien staan de nieren voor in relatie zijn, je hebt twee nieren en zij staan voor relateren, een thema wat in mijn leerweg het centrale leerthema was en is. In spiritueel opzicht hebben nieren het thema angst bij zich. Een centraal issue in het menselijk bestaan en voor mij heel herkenbaar, het uitte zich in mijn leven vooral in de angst voor afwijzing. ‘Mag ik er wel zijn’. Ik ben 2 maal gescheiden geweest  en heb 16 jaar gescheiden geleefd van mijn 2^e vrouw om daarna weer met haar te trouwen en het relatieproces door te zetten, omdat ik voelde dat ik echt vanuit mijn Hart zielsveel van haar hou. Echter op persoonlijkheidsniveau was er veel strijd en gedoe.

Nu kan ik steeds meer zeggen dat ik vanuit mijn Hart in Liefde verbonden ben en dat mijn vrouw mijn grootste verlosser was en is. Ik zie dat ik in heelheid met haar verbonden ben. Ben nu 82 jaar en mijn nierfunctie is verre van optimaal, maar zelfs als ik moet gaan dyaliseren, zal ik dit niet als ‘mislukking’ zien. Ik voel me dankbaar en in Vrede met haar en met al mijn naasten verbonden en ‘voel’ me niet ‘ziek’, echter gezien mijn leeftijd en een intensief leven en de cystenieren en is mijn fysieke conditie verre van optimaal.

Echter mijn lichaam als leer- en communicatiemiddel heeft zich optimaal in haar functie voldaan, ik ben niet het lichaam en in mij leeft het besef dat ik vanuit mijn Hart in contact sta met de Liefde, dan wel met God en zie dat mijn familiaire cystenieren niets daarin hebben ondermijnt, in tegendeel, zij hebben als leerthema mij optimaal ondersteunt om in Vrede Thuis te komen in mijn Hart.