De metaforische betekenis van de kruisiging en de opstanding.

Jezus is aan het kruis gestorven en na drie dagen weer opgestaan uit het graf, dat is in een korte zin een gebeurtenis die een gigantische impact heeft gehad op de gehele Schepping.

Zo een tweeduizend jaar later is er uit deze gebeurtenis een wereldreligie ontstaan, die de kruisiging  van Jezus ziet dat Hij voor onze zonden is gestorven om ons van onze zonden te verlossen. Nog steeds wordt dit geloof op grote schaal beleden en zien we overal Jezus aan het kruis als symbool van dit geloof.

Deze misinterpretatie van de kruisiging wordt door Jezus in de cursus belicht. Wat Hij met de kruisiging heeft (willen) onderwijzen is dat Hij Zichzelf niet als lichaam ziet. Hij was zich volkomen  bewust van Wie Hij in de Werkelijkheid was. Zoon van God, louter Liefde. En dat wij dat allemaal zijn, geen lichaam, maar louter Geest. Zolang wij ons nog met ons lichaam identificeren, ‘kruisigen’ wij onszelf, ofwel verkeren we in het lijden.

Hij noemt de kruisiging een “extreem voorbeeld, meer niet” “een leermiddel dat verkeerd kan worden begrepen en dat is ze ook, echter dat komt alleen, doordat wie angstig is, geneigd is angstig waar te nemen” (Eciw.T.6.1.2.4.).

De basale vergissing.

Als we incarneren op Aarde zijn we nog verbonden met het gevoel van Eenheid. Een pasgeboren baby heeft, zolang de fontanel niet is aangegroeid nog een Open Blik, waar je in verwondering door geraakt kan worden.

Zo, na 1 á 1/1/2 jaar is de fontanel aangegroeid en start het ego-bewustzijn zijn werking, het begint zich dan te identificeren met een individu te zijn, met een eigen wil. Een bekend gezegde is over een kind van die leeftijd “Ik ben twee en ik zeg nee”. Kinderen in de fase tussen 2 en 4 jaar kunnen heel uitgesproken zijn in het uitoefenen van hun wil, halsstarrig en obstinaat en even daarna weer heel enthousiast, maar ook dit kan weer  ‘over the top’ zijn.  In deze fase van onze persoonlijkheidsontwikkeling, die ook wel de prepuberteit wordt genoemd, begint er een proces waarin het kind zich van ongedifferentieerd uitten naar een ‘aangepast’ gedrag leert ontwikkelen.

Wat er in feite plaatsvindt is dat dit het begin is van de zogenaamde Afscheiding, we nemen afscheid van het besef van Eenheid en zijn aan onze reis op Aarde begonnen, waarvan we niet weten hoe dit zich verder ontwikkeld. We zijn ons er ook niet van bewust dat we afscheid nemen van dit Eenheidsbesef, we zijn het innerlijk contact met onze Goddelijke Bron van Liefde vergeten en transponeren deze op onze aardse verwekkers, je moeder en vader.

Deze projectie, dat je lijkt afhankelijk te zijn van de liefde van je ouders is feitelijk het begin van de afscheiding en je identificatie met je lichaam en je ego persoonlijkheid. Je bent een afgescheiden individu en voelt je afhankelijk van de liefde buiten je en vindt dit ‘normaal’, zo gedraagt iedereen zich en doet zijn of haar best.

Voor ons incarnatieproces is dit een optimale situatie, want er vinden precies die omstandigheden plaats in relatie met je ouders, je gezin en de wereld waarin je leeft,  zo dat die emotionele zaken ‘geraakt’ kunnen worden die de innerlijke zelfveroordeling doet reactiveren, welke je mee hebt genomen uit vorige levens en een leidend beginsel vormt voor jouw incarnatieproces. 

Overgave en vertrouwen.

Veelal willen we vanuit onze persoonlijkheid weten hoe het zal gaan in ons leven, we willen zekerheid over onze gezondheid, inkomen, huisvesting etc., Tegelijkertijd zien we dat allerlei plannen, veronderstellingen over hoe het zal gaan, anders uitpakken of totaal anders lopen in ons leven..

We worden ziek of verliezen ons werk, gaan scheiden, verliezen dierbaren door het overlijden, al met al is het leven niet te plannen en moet je zijn met de onzekerheid van het aardse bestaan.

Dit is voor onze persoonlijkheid ‘niet te doen’ en deze zoekt naarstig naar ‘oplossingen’ en ziet zichzelf als slachtoffer van de omstandigheden, die veelal in het verleden gezocht worden.

Bijvoorbeeld van je ouders, de afwijzing in je jeugd, het gevoel van er ‘niet mogen zijn’, enfin allerlei oude pijnlijke overtuigingen die de persoonlijkheid door middel van ervaringen, zijn ‘gelijk ‘ lijken te geven, van zie je wel, ik ben het slachtoffer van mijn ‘verleden’. Er wordt en werd niet van mij gehouden.

Uiteindelijk als je vanuit het ego bewustzijn in het leven (blijft) staan, is het aardse bestaan een leven van ‘vallen en opstaan’ en voorkomen dat je ‘dood’ gaat.

In deze column wil ik twee elementaire begrippen tegen het licht houden, namelijk overgave en vertrouwen, die een ander zienswijze aanreiken op ons aards bestaan.

Vanuit Eenheid naar dualiteit en terugkeer naar Eenheid

Mijn inspiratie voor dit artikel haal ik vooral uit een drietal boeken die de Maria Magdalena  (MM) Code I, II en III,* genoemd worden. Hierin wordt door MM doorgegeven hoe de Schepping is ontstaan, en worden de ontwikkelingen in de afgelopen duizenden jaren beschreven tot in de  huidige tijd  en in grote lijn in de komende duizenden jaren.

Volgens MM gaan we door drie incarnatiecycli heen, die elk duizenden jaren duren, en waarvan de eerste cyclus eindigde met de ondergang van Atlantis en we ons nu in de tweede incarnatiecyclus bevinden in de opstijgende fase. Volgens MM verloopt elke incarnatiecyclus in een neergaande en een opstijgende  fase, die elk dertien fases kent. Volgens MM kent alles in de Schepping het principe van het getal 13 ter volmaking van het proces. In onze menselijke ervaring is het getal 13 een ongeluksgetal, terwijl het in de Werkelijkheid tot Vervolmaking leidt

In de neergaande fase gaan we als mensheid diep door aardse processen heen van Goed en Kwaad, waarin de ervaringen ons diep zullen raken. In de opstijgende fase zijn we als mensheid bereid om aan de hand van de diep geraakte ervaringen meer vanuit het Hart te gaan leven. Belangrijke thema’s in de neergaande fase is de ongelijke verhouding tussen het mannelijke en vrouwelijke, waarin het mannelijke zich dominant en superieur opstelde ten opzichte van de vrouwen ofwel het vrouwelijke.

Nu bevinden we ons weer in een opstijgende fase, waarin de neergaande fase eindigde in het begin van de tweede wereldoorlog, waarin de mensheid zich in een heel duistere periode bevond waarin het mannelijke zich extreem superieur vertoonde door fascistoïde regimes, zoals bijvoorbeeld het naziregime in Duitsland en in Japan.

In de MM Code wordt heel concreet beschreven hoe wij als mensheid de Aarde als incarnatieplek hebben uitgezocht. In totaal zijn er volgens MM dertien planeten waar mensachtigen wezens kunnen incarneren. Elke planeet vervult een eigen incarnatiebehoefte, zo is de planeet Aarde bedoeld om te leren wat Onvoorwaardelijke Liefde is.

Lees verder →