Dat wat je in Wezen bent is nooit geboren en gaat nooit dood.

Geboorte en dood zijn onlosmakelijk verbonden met ons aards bestaan, de identificatie dat we een lichaam zijn is heel hardnekkig en vergt heel wat vergevingswerk en Inzicht om te gaan zien dat je niet een lichaam bent en dat je dat nooit bent geweest. Je maakt wel in dit aards ervaringsproces gebruik van een lichaam om door middel hiervan bepaalde zaken uit te willen werken. Daarvoor is het een optimaal leer instrument, maar je bent het niet.

Dat wat je bent is louter een geestelijk wezen van licht, puur energie, vrij en in Vrede en totaal verbonden met alles wat Is. 

In ons menselijk bestaan doen we ons best om die vredevolle staat te willen bereiken, maar dat wat je in wezen bent, bereik je echter alleen door al die gehechtheden van ons mens-zijn onder ogen te zien en los te laten, dan kom je in de Vrede van je innerlijk Zelf.

Uiteindelijk gaat het er om te gaan zien dat de afscheiding van God, dan wel van Liefde, nooit heeft plaatsgevonden en de Verzoening, oftewel het ongedaan maken van deze vergissing, gerealiseerd wordt door vergeving toe  te passen.

Zelfvergeving.

In ons menselijk bestaan lijkt een ander vergeven gemakkelijker dan jezelf vergeven en toch is dit de meest basale daad die je kunt doen in het leven.

Onze weg hier op Aarde gaat door vele ervaringen waarin je ‘fouten’ maakt, je doet een ander iets aan vanuit een ego-impuls van boosheid of irritatie. Of je voelt jezelf afgewezen en met een heftige reactie geef je de ander van repliek. Of je wilt de ander ‘bezitten’ vanuit een lustgevoel en ‘neemt’ de ander zonder rekening te houden met de gevoelens van de ander. Of je steelt van de ander. Of … of…. Er zijn in ons ego-bestaan zoveel momenten dat we bezig zijn om de ander ervan te beschuldigen dat hij of zij ons iets aandoet of dat hij of zij niet van je houdt of dat je je tekort gedaan voelt. Of dat je steeds in jezelf een gevoel van minderwaardigheid hebt of een andere zelfveroordeling en/of gevoelens van schuld.

Al deze ervaringen komen voort uit een basaal misverstand dat we Liefde van buiten ons moeten verkrijgen en dat de ander, je ouders, je partner, de wereld, je baas, jou niet die liefde geeft die jij nodig hebt of verdient.

Uiteindelijk als we uit de mallemolen van vergissingen willen stappen dan moeten we onszelf gaan vergeven. Zolang je niet in Innerlijke Duurzame Vrede verblijft, hebben we nog innerlijk werk van zelfvergeving te doen. Dat wat jij in Wezen bent is een wezen van Liefde, Stilte, Vrede. Dit hoef je niet te verwerven, maar ontstaat vanuit Zelfinzicht en Zelfvergeving.

In deze column wil ik dit uiteenzetten.

.

Stilte is een niet te benoemen essentie,

Van alles wat is.

Heeft geen naam en geen tegendeel,

Het is door niets weer te geven.

Heeft geen vorm of daad-kracht,

Heeft geen begin en geen eind,

Is nooit begonnen en is… en is ….

Gaat alle verbeeldingskracht te boven.

Is niet te bereiken,

Is in alles en is alles,

Heeft geen wens of verlangen,

Is in zich zelf  heel en compleet.

Is louter,

Kent geen oordeel,

Is vrij en in zichzelf volkomen.

Gaat nergens heen en is overal.

Hierin is Liefde vervat.

Liefde kan niet onderwezen worden.

Onlangs werd ik geïnspireerd om over de Liefde te willen schrijven. Zo van, wat is Liefde en dan ‘hoor’ ik steeds dat is niet te beschrijven. Wel in abstracte termen, zo van “Alles wat Is” of God is Liefde, of Stilte, Innerlijke Vreugde of Liefde is Eeuwig, Innerlijke Vrede.

Maar hoe kun je dan over Liefde schrijven, kun je Liefde ‘zien’ of ‘voelen’?  Feitelijk wel, maar dan voelt het van ‘binnenuit’ in contact bent met je naaste of in de natuur, maar zelfs dan is het een min of meer abstract gevoel. Liefde kan je ‘raken’, je kunt in contact met je geliefde, maar ook met een toevallige passant ‘geraakt’ worden door een gevoel van Liefde.

Dit gebeurt vooral als je er niet op uit bent om Liefde te willen, het ‘gebeurt aan je, ‘ zomaar’ komt er een gevoel van innerlijke blijdschap of een Gevoel van Stilte, een innerlijke Glimlach, bijvoorbeeld in contact met een klein kind, wat nog zo open is en je zonder bedoeling ‘aankijkt’. In wezen is er altijd een ‘soort’ innerlijke gesteldheid van Vrede, dat zich zacht aandient, zonder opsmuk of aandringen.

Zolang we in de aardse sfeer verblijven, hebben we te maken met het tegendeel van Liefde, ofwel angst als centrale noemer en toch zijn we tegelijkertijd in contact met Liefde.

Hieronder wil ik een aantal items benoemen die in samenhang met Liefde te begrijpen zijn.

Schuld en schuldeloos.

In feite is schuld de basis-emotie in onze menselijke samenleving. Het hangt als een dikke emotionele wolk om ons heen. Dagelijks worden we er door de media mee overspoeld , en ook in ons ego-denken, ‘voelen’ we dat er van alles mis is en zijn we steeds bezig met wie ons wat heeft aangedaan.

Alles is doordrenkt van schuld, de cursus zegt daarover dat het idee van de afscheiding is ontstaan vanuit schuld. Op de een of andere manier zijn we steeds bezig om ons te willen ontdoen van schuld of te voorkomen dat we schuldig zijn.

In de menselijke wereld is er een geheel stelsel van wetten en regels en een juridisch orgaan opgesteld, dat mensen schuldig kan verklaren of vrijspreken van schuld. Het is zo inherent aan ons menselijk bestaan dat we het moeilijk kunnen bevatten wat vergeving ons voorhoudt, namelijk: “wat jij dacht dat je broeder jou heeft aangedaan, niet heeft plaatsgevonden” (Eciw.W.404.1.).

Waar het in essentie over gaat is dat er geen afscheiding heeft plaatsgevonden, we zijn nooit afgescheiden (geweest) van God, ofwel van de Liefde. We identificeren ons met een valse identiteit, een lichaam, c.q. een persoonlijkheid, die te midden leeft met andere persoonlijkheden, die elk geïsoleerd leven vanuit hun eigen emotionele overtuigingen, in een illusoire wereld van dromen.

In dit artikel wil ik gaan aanreiken wat de verborgen leerkwaliteit is van het begrip schuld. In feite brengt schuld je via een omweg thuis bij schuldeloosheid. Ik verwijs hierbij naar hoofdstuk 13 van de cursus “De Schuldeloze Wereld” (Eciw.T.13.)

Inleiding

Het op Aarde zijn is een ervaringsweg. Een door ons zelf gekozen ervaringsweg waarin we door die ervaringen heen gaan die optimaal zijn om tot bewustwording te komen. Er is geen goed of kwaad, uitsluitend een ervaring die ons iets wil zeggen over hoe en wat we denken en de emoties die eraan verbonden zijn en die een keuze met zich meebrengt. Kies ik ervoor om hierop te reageren vanuit angst of liefde. En beide zijn ‘goed’, want kies je voor angst, dan verleng je het menselijk lijden en dat is weer een oproep om tot inzicht te komen. Kies je voor liefde dan kom je terug tot innerlijke vrede, maar zolang je met het menselijke lichaam verbonden bent houdt het menselijke proces niet op en je belanceert steeds in het middelpunt van deze keuze tussen liefde en angst. Dat is de vrijheid waar we ons in bevinden. In deze Goddelijke vrijheid verblijven we om te kunnen kiezen tussen liefde en angst en het gaat erom daar geen oordeel over te hebben. Levend vanuit het Christusbewustzijn bevind je je daar in het middelpunt van die keuze, zonder oordeel en in vrijheid. Oftewel Ik Ben.

Hieronder wil ik een aantal aspecten gaan beschrijven van deze aardse ervaringsweg die zich over vele jaren en ‘levens’ kan afspelen en wat hierin ‘te doen’.

Het Goddelijk Spel van verlangen.

De basis voor het ontstaan van de Schepping is verlangen. God in Zijn Oorsprong verlangde Zichzelf te leren kennen. God, dan wel Liefde heeft geen tegendeel en is Alles wat er Is. Als Alles Liefde is, weet je niet wat dat is, daardoor heeft God als ogenschijnlijk tegendeel, angst, ofwel dat Wat Hij niet Is, geschapen.

Hieruit is de Schepping voortgevloeid in al zijn facetten en vormen, waarin het mannelijke en het vrouwelijke de meest primaire tegendelen zijn. God is zowel mannelijk als vrouwelijk, doch na het ontstaan van de Schepping ontstond in de vorm het mannelijke en het vrouwelijke als afgescheiden entiteiten.

In dit artikel wil ik het aspect van verlangen centraal stellen omdat dit het leidend beginsel is van alles wat Is, alles komt voort uit verlangen. Wij zijn deel van deze schepping en tevens zijn wij zelf Scheppers. Dit verlangen van God, dan wel van ons, om Zichzelf als Liefde te kennen en te herkennen, is het fundamentele proces waar iedereen en alles doorheen gaat en mee verbonden is.

Geef alles op en behoud tegelijkertijd alles.

Het lijkt een paradox, als je alles opgeeft, je alles behoudt en toch is dat in de Werkelijkheid waar. Dat wat je in Wezen bent kan niets verliezen en niets winnen. Dit zijn voor onze menselijke wereld onwerkelijke gedachtes en voelt als onwaar aan.

In deze wereld is er steeds sprake van iets moeten bezitten om gelukkig te worden en als je iets verliest, dan komt er angst omhoog van tekort en menselijk falen.

De Cursus roept ons op om ‘niets buiten onszelf te zoeken en het lijkt erop dat deze oproep een offer met zich meebrengt. Maar is dat ook zo ? Geven we werkelijk iets op wanneer we ‘alles’ opgeven ?

Vanaf Geboorte tot aan de Dood.

Vanuit de essentie gezien, worden we noch geboren en gaan we niet dood. Dit is wat in Een cursus in wonderen bedoeld wordt met “ Is reïncarnatie het geval” (Eciw.H.24.) Daarin stelt de cursus dat reïncarnatie in uiteindelijke zin onmogelijk is want dan zou er een verleden en een toekomst zijn en zou een lichaam betekenis hebben.

In de Werkelijkheid zijn we eeuwige geestelijke wezens, Zoon van God en altijd verbonden in Liefde met Hem en heeft afscheiding nooit plaatsgevonden en kan niet plaatsvinden.

En toch bestaat het Universum met al zijn sterren en planeten, waaronder de Aarde miljoenen jaren en leven er nu zo’n 7 miljard mensen op deze planeet in allerlei ervaringsprocessen.

Hoe moeten we deze ogenschijnlijke tegenstelling bezien en wat is de diepere bedoeling van geboren te worden op Aarde en welke ervaringsweg gaan we hierin door?

Schuld en ( zelf )veroordeling.

In onze levensweg hier op Aarde komen we onherroepelijk in aanraking met schuldgevoelens, je hebt iets gedaan en je voelt je er schuldig over. Of iemand anders heeft jou wat aangedaan is daaraan schuldig.

Hoe dan ook is dit een thema, waar we in onze ervaringsweg op Aarde mee te maken hebben en die een onderliggend item aanraakt van zelfveroordeling of een oordeel op een ander.

In Een cursus in wonderen wordt gesteld dat er geen schuld bestaat, dat is de essentie van wat vergeving is, er wordt jou, noch iemand anders iets aangedaan, want op het niveau van wie wij werkelijk zijn, kan je niet gekwetst, noch iets aangedaan worden. De cursus is daar heel uitgesproken over en zegt daarin nadrukkelijk “Het heeft niet plaatsgevonden” (Eciw W.404.1.).

Voor de persoonlijkheid is dat een niet verteren zaak en kan zich daar niet in vinden, want die identificeert zich met zijn lichaam en zijn innerlijke overtuigingen en oordelen en  vindt het idee dat het niet heeft plaatsgevonden irreëel en niet ‘van deze wereld’. En zal al zijn overtuigingen aanwenden om zijn gelijk te halen of om zijn gevoelens van schuld af te willen wentelen op een ander.

Hoe kun je dan kijken naar het thema schuld en daarin Liefde zien en gaan zien dat jou iets wordt aangereikt om  een oude (kind) pijn te kunnen helen. Lees verder →