Alles is in een samenhang met elkaar verbonden.

Vanuit ons ego-denken  ‘zien’ we alles ‘apart, los van elkaar en zien we niet dat alles in eenheid met elkaar verbonden is en weerspiegeld waar wij als mensheid ‘doorheen’ gaan in ons leer proces. Zelfs een zandkorrel heeft een functie in dit geheel. Er is geen toeval en alles vindt plaats om ons te dienen om tot bewustwording te komen.

Er is geen dwang aan verbonden, je bent en blijft altijd vrij in te kiezen tussen Liefde of angst. Door angst zien we de wereld op z’n kop , je ziet een wereld van pijn, lijden, geweld en een angstig streven om ons geluk ‘buiten’ ons te vinden. En we zien niet dat het onze projecties zijn die we ‘buiten’ ons zien. Ik zet ‘buiten’ tussen aanhalingstekens omdat er in feite geen ‘buiten’ is. Het is onze identificatie met het lichaam en de ogen en oren van het lichaam als referentie kader gebruiken en alle dingen, personen buiten ons zien die we kunnen gebruiken om ‘ gelukkig’ te worden of waar we voor op onze hoede zijn uit angst voor bedreiging of dat we ‘gedood’ kunnen worden.

Ofwel we voelen ons afgescheiden van God, en zijn hardnekkig  op zoek om los van Hem, zelfs tegen Hem gericht, ons ‘geluk’ te vinden in de door ons zelf geprojecteerde wereld.

In dit artikel wil ik dit verder uitwerken.

Waarneming en oordelen.

In hoofdstuk 3 van de cursus, wordt beschreven hoe waarneming is ontstaan en dit wordt ‘ingekleurd’ als de basale vergissing die ontstaan is doordat we onszelf als lichaam zijn gaan zien en ons daarmede te identificeren en je jezelf als afgescheiden ervaart van God.  In de cursus wordt dit op de volgende wijze prachtig verwoord ; “Door het vermogen om waar te nemen werd het lichaam mogelijk gemaakt, omdat je zowel iets als met iets moet waarnemen. Daarom brengt waarneming een omwisseling of vertaling met zich mee, iets wat kennis niet nodig heeft”(Eciw.H.3.IV.6.)

In dit artikel wil ik deze belangrijke kwestie, hoe waarneming en oordelen samenvallen en dat we dit niet kunnen of willen erkennen omdat ons gehele bestaan als ego-identiteit hiermede samenvalt. Wie ben ik nog, denkt de ego-persoonlijkheid, als ik toegeef dat ik me vergis en zie dat ik niet het lichaam ben, maar louter Geest, Zoon van God.

We zijn onlosmakelijk verbonden met Liefde. 

Als ik het nog sterker wil zeggen, is dat we Liefde zijn.  We zijn in eenheid verbonden met Liefde, dan wel met God, Zoon van God en de afscheiding van God heeft nooit plaatsgevonden. 

Dit is de essentie van een Cursus in Wonderen en onze hele weg hier op Aarde gaat over de terugkeer naar deze Waarheid, niet dat we het verloren hebben, maar we zijn wel ‘vergeten’ dat we dit Zijn. Ons geheel incarnatieproces is erop gericht om ons dit weer te herinneren. 

De verbinding met een lichaam ‘maakt’ dat we ons ogenschijnlijk afscheiden van God doordat we ons identificeren met dit lichaam en dat ons ‘ik’ noemen, dan wel onze persoonlijkheid. Dit is de fundamentele vergissing die we begaan, waardoor we ons een individu ‘voelen’, los staande van al die miljarden andere individuen en de gehele kosmos, de natuur, de dierlijke wezens die zich daarin bevinden, echt alles ‘bevindt’ zich ogenschijnlijk ‘buiten’ ons. Dit is wat de cursus de afscheiding noemt, die in de werkelijkheid nooit heeft plaatsgevonden. 

Het lijkt wel een fundamentele vergissing die we begaan en in essentie is dat ook zo, maar vanuit onze Ziele weg gezien is het een optimale keuze om middels de omweg van de angst tot het doorzien welke oordelen en zelfveroordelingen we nog te vergeven hebben. 

Vrede.

Aanvankelijk wilde ik schrijven, innerlijke Vrede, echter Vrede is wie we Zijn, we zijn Liefde, Vrede, Stilte. Er is geen andere ‘gesteldheid’, echter zolang we verbonden zijn met het lichaam, kijken we met de ogen van het lichaam en ‘zien’ we ogenschijnlijk een ‘buiten’, maar wat we niet in de gaten hebben is dat we de door ons zelf geprojecteerde wereld van illusie zien.

In deze door ons geprojecteerde menselijke samenleving, zijn we steeds bezig om ons te vergewissen dat we in ‘vrede’ leven, met onze partner, kinderen, de buren. Steeds zijn we alért op mogelijke conflicten en strijd, zowel in het klein als in het groot, zoals tussen landen en grote mogendheden.

Je zou kunnen zeggen dat we steeds bezig zijn om de ‘vrede’ te bewaren of weer te herstellen na een conflict en dit geldt ook in het groot tussen landen. Als er geen oorlog is tussen landen, houden ze elkaar toch nauwlettend in de gaten of er geen ‘handelsconflict’ ontstaat, of een of ander politiek geschil, die de spanning tussen volkeren doet oplaaien.

Eveneens zijn vooral landen bezig om zich te wapenen tegen een mogelijk conflict of oorlog en elkaar in de gaten houden hoeveel wapentuig een ander land bezit en zij nieuw wapentuig moeten aanschaffen als het andere land dat ook heeft gedaan. We zijn dan ogenschijnlijk in vrede met elkaar, maar het is een soort ‘gewapende vrede’ die elk moment zou kunnen omslaan naar een gewapend conflict, op grote of kleine schaal, dit heet dan schermutselingen.

Op een ander niveau speelt een dergelijk ‘spanningsveld’ ook tussen ‘geliefden’ waarin nauwkeurig wordt ‘bijgehouden’ of je wel in evenwicht bent met ‘geven en ontvangen’ van liefde. Als dat evenwicht verstoord is, dan ontstaan er ook spanningen en moet het weer ‘uitgepraat’ worden of ‘bijgelegd’ , bijna synoniemen, voor ‘gewapende vrede’.

Hieronder wil ik dit thema van Vrede, verder uitwerken.

Er is geen oplossing, het is al opgelost.

Dit klinkt wat eufemistisch, alsof alles geen zin heeft, en al ons zoeken en pogen tot niets leidt.

Uiteindelijk is dat zo, dat wat je in wezen bent, Licht, Liefde, Zoon van God, heeft niets nodig, IS , echter zolang we in de aardse sfeer verblijven, met een lichaam verbonden, zijn we in een zoektocht bezig.

En deze zoektocht is erop gericht om – uiteindelijk – uit te monden in een Helder Weten en een Overgave aan het Niet Weten. Aan de Leegte. Dit is geen fatale uitkomst, maar dit is het ‘resultaat’  van de zoektocht. Ik zet ‘resultaat’ tussen aanhalingstekens omdat het een soort conclusie is die van tevoren al vaststaat, maar om daar te komen moet je de zoektocht ‘doen’  . Het is een soort labyrint, waarvan je weet dat er een uitgang is, maar midden in het labyrint, ‘dool’ je rond, en sla je ‘verkeerde’ hoeken om en wegen in, en moet daarop terugkomen, maar al die vergissingen brengen je uiteindelijk naar de uitgang.

Deze weg, deze zoektocht is verbonden met ons incarnatieproces op Aarde, nog in de Lichtsfeer verblijvend, heb jij als Ziel, als Lichtwezen, een helder plan en intentie voor je incarnatieproces, echter eenmaal geïncarneerd zijnde, verbonden met het lichaam en je ego-persoonlijkheid, blijft er van dit plan ‘weinig anders’ over dan een verlangen, een dringend verlangen naar Gelukkig te willen worden, de Liefde te vinden. Ik wilde in eerste instantie schrijven ‘terug te vinden’, maar dat besef leeft ook niet in je, vaag wel, een ‘soort innerlijke onrust, een verlangen.

Ooit vind ik het. Wat we ook kwijt zijn, is dat er aan je weg een plan verbonden is, een Ziele-plan, dat zich al gaande ‘ontvouwd’  , zonder dat je het ‘weet’, echter naarmate je de weg loopt, en je door al je ‘mislukkingen’  en ‘vergissingen’, meer bewust geworden bent, gaat het steeds meer gloren, zo van ’oh, ik moet die kant op’ of/ en ‘zo, moet ik het doen of laten’. Al doende leert men is het adagium.

Onderstaand wil ik deze weg wat meer inkleuren.

Wij zijn vergeten wie wij in werkelijkheid zijn.

Onderdeel van ons incarnatieproces is dat we na onze geboorte ‘vergeten’ wie wij in werkelijkheid zijn. Ik zet ‘vergeten’ tussen aanhalingstekens, omdat het zo een essentieel element is in ons bewustwordingsproces. Vergeten betekent niet dat het weg is, maar de herinnering daaraan verflauwd en de weg hier op Aarde gaat over het je Zelf weer herinneren via de omweg van de angst.

Ons incarnatieproces is erop gericht om nog niet opgeloste zelfveroordelingen en oordelen uit vorige levens opnieuw onder ogen te zien en ze te (leren) vergeven. Elke geboorte is een vervolg op vorige levens, zo gaat het in ons bewustwordingsproces.

Om deze weg te kunnen gaan, ‘vergeten’ we dat we wezens van Licht zijn. We identificeren ons steeds meer met ons lichaam, c.q. onze persoonlijkheid. Het ‘vergeten’ is primair noodzakelijk om je echt te kunnen ‘onderdompelen’  in het aardse bestaan,  anders zouden we dit proces niet kunnen ‘doen’.

Hieronder wil ik dit proces verder inkleuren.

Crisis als keerpunten in de zoektocht naar Liefde.

We leven in een turbulente periode, zowel op wereldschaal als in het persoonlijk leven. Je zou kunnen zeggen dat we op allerlei manieren uitgedaagd worden om ons leven radicaal om te gooien, vanuit een zoektocht naar materiële welvaart naar een wereld waarin Innerlijk Welbevinden centraal komt te staan. In feite is het de zoektocht naar Liefde die op deze wijze plaatsvindt.

Echter wat valt er over Liefde te zeggen, Liefde is Alles wat Is en dan valt het stil. We kunnen ons geen voorstelling maken van Liefde en toch is er in ons een verlangen om dat te willen ‘bereiken’.

Vanuit onze verbinding met de materiële dimensie is het bijna euvel om dit te willen ‘doen’, echter wij zijn Liefde, Zoon van God en aan Hem gelijk.

Je komt louter in abstracte termen terecht als je iets over Liefde wil ‘zeggen’, Liefde is Stil,  heeft geen Vorm, is Louter en in Alles. Er zijn termen mee verbonden als Vreugde, Innerlijke Vrede. En toch blijft het bijna ‘op afstand’.

Hieronder wil ik in grote lijnen iets aanreiken wat de crisis op wereldschaal en op persoonlijk niveau teweeg brengt.

Het lichaam heeft geen betekenis.

Het is niet te bedenken dat je je lichaam niet betekenisvol vindt, zolang je jezelf nog identificeert met het lichaam, zeg je, dat ben ik. Niet voor te stellen, dat je dat niet bent en daar gaat het ook om. We leven als het ware in twee werelden, de aardse wereld en de geestelijke wereld. In feite zegt de cursus dat de werkelijke wereld de Geestelijke Wereld is. En vanuit het ego denken is het andersom, dan is de aardse wereld het belangrijkste en de geestelijke wereld, wordt beleefd vanuit het hoofd, vanuit het denken en gezien, als ‘hierboven’  en ’ver weg’  , en daar ga ‘ooit weer naar terug’ als je een religieuze achtergrond hebt.

In deze tekst wil ik de functie van het lichaam en het aards bestaan daarin verder toelichten.

“Ik ben niet een lichaam, ik ben vrij”

En dan gaat de tekst verder met “Want ik blijf wat ik ben, zo schiep God mij”. (Eciw.W.220.)

Het werkboekles nummer 220, is het laatste van Deel I van het werkboek en geeft in feite de essentie aan waar de cursus over gaat, namelijk dat we wezens van licht en Liefde zijn en tijdelijk verbonden zijn met een lichaam, echter niet afgescheiden (kunnen) zijn van ons Ware Zelf, dan wel van God.

Het is prachtig hoe het Werkboek is opgebouwd, het begint in Deel I met les 1, dat alles wat we met de ogen van het lichaam zien, geen betekenis heeft en eindigt met les 220, met de tekst dat we geen lichaam zijn, dit eerste deel reikt alle leer aspecten aan om onze identificatie met ons lichaam en de illusies die daar het gevolg van zijn, te ontmaskeren en terug te brengen naar de Waarheid en Verzoening en Ware Visie.

Het tweede deel van het Werkboek begint met het aanreiken van alles wat je dacht dat jou wordt aangedaan, niet heeft plaatsgevonden. Ofwel te gaan zien dat vergeving onze enige functie is .Als zodanig is het gehele Werkboek erop gericht om ons terug te brengen naar onze Ware Identiteit, namelijk een Wezen van Licht en Liefde te zijn.

De gehele cursus en al de werkboeklessen zijn erop gericht om ons dit te laten herinneren, En daarna geeft de cursus aan in het Nawoord “Deze cursus is een begin, niet een einde, je Vriend gaat met je mee”(W. Nw.490) , ofwel het leerproces houdt niet op en je kan altijd een beroep doen op je Innerlijke Leiding, ofwel de Heilige Geest in ons.

“Ik ben verantwoordelijk voor wat ik zie

“Ik kies de gevoelens die ik ervaar, en beslis welk doel ik bereiken wil”

“En ik vraag om alles wat me lijkt te overkomen,

“en ontvang zoals ik heb gevraagd”

Maak jezelf niet wijs dat je hulpeloos bent ten overstaan van wat je wordt aangedaan. Erken slechts dat jij je hebt vergist, en al de gevolgen van de vergissingen zullen verdwijnen.” (Eciw.T 21. II. 1)