In mijn leven ben ik gezegend dat twee belangrijke visies mij hebben geholpen om werkelijk inzicht te verkrijgen in de diepere bedoeling van mijn incarnatieproces op Aarde, namelijk Een cursus in wonderen en Astrologie. Beide kwamen ongeveer tezelfdertijd in mijn leven, zo eind tachtiger- begin negentiger jaren van de vorige eeuw. Ik heb al verschillende keren in mijn artikelen aangereikt dat ik verwees naar astrologische inzichten, echter nu wil ik nadrukkelijker die samenhang in beide visies gaan omschrijven.

Wij zijn in Eenheid verbonden met Alles wat Is

Dit wordt in Een cursus in wonderen aangereikt als zijnde essentieel voor Wie wij in Werkelijkheid zijn, namelijk Zoon van God, louter Geest, geen lichaam en in Eenheid verbonden met alles wat IS. In de Astrologie wordt dit op een symbolische manier eveneens duidelijk gemaakt dat we in Eenheid met alles verbonden zijn, dat wil zeggen dat de Astrologie door middel van de horoscoop duidelijk maakt dat jouw geboorte samenvalt en samenhangt met de stand van de planeten op het moment van je geboorte. Voorts zien we dat na de geboorte jouw ontwikkelingsweg van jouw leven weerspiegeld wordt door planeetstanden van dat moment. “Zo boven, zo beneden, zo beneden zo boven” is het adagium van de Astrologie

Elke planeet en zijn positie, in welk Huis van de horoscoop en de aspecten die hij met andere planeten maakt, vormt een thema dat samenhangt met jouw incarnatieproces en wat jij in deze incarnatie wil gaan uitwerken. Dat wordt vooral in de horoscoop benadrukt door de Maansknoop die het Zielenproces aanreikt dat jij in deze incarnatie wilt gaan uitwerken.

Dus welke zelfveroordelingen en oordelen leven er in jou, hoe verhoud je jezelf tot andere mensen in relaties en welke ogenschijnlijke pijnpunten je over hebt gehouden vanuit je relatie met je ouders, zoals je gevoel van ‘er mogen zijn’ of juist niet, ofwel je gevoelens van minderwaardigheid. Al deze items zijn te herleiden vanuit de horoscoop en door de verschuivingen in de tijd en de voortgang van de planeten in de horoscoop, kan je elk moment weer zien door welk emotioneel proces je heen gaat.

Het is zo bijzonder dat zo’n horoscoop met zijn planetaire constellaties opgedeeld in 12 Huizen en de onderlinge verbindingen die de planeten maken, dat dit een weerspiegeling is van de aard van de persoonlijkheid en het proces waar deze doorheen gaan vanaf het moment van zijn geboorte tot aan zijn sterfdatum.

Het is een bijzondere wetenschap die al eeuwen oud is, die aanreikt dat de Zon en de Maan en de planeten die hiermede verbonden zijn, tezamen een symbolische uitdrukking vormen van de emotionele huishouding van een persoonlijkheid en zijn relatie tot de wereld. In die zin is het een prachtig neutraal hulpmiddel als ondersteuning van je leerproces hier op Aarde en geeft de horoscoop prachtig aan hoe jouw Ziel vanuit zijn geestelijke intentie een objectief plan heeft opgesteld om oude vergissingen vanuit vorige levens te leren corrigeren door middel van ervaringen in dit leven.

In die zin zie ik in de relatie van Een cursus in wonderen en de Astrologie, dat beide hulpmiddelen zijn in ons leerproces. De cursus reikt vanuit zijn Visie aan hoe we steeds voor een keuze staan om vanuit angst in het leven te staan en hoe we vanuit onze Innerlijke Stem, de Heilige Geest, een andere keus kunnen maken om weer terug te keren naar onze Innerlijke Vrede, ofwel de Liefde die we Zijn.

En de horoscoop laat op een objectieve manier zien vanuit welke intenties we vanuit ons Zielenproces, op een zo optimaal mogelijke manier vergissingen, die we vanuit vorige levens hebben meegenomen, kunnen corrigeren door in te zien dat bepaalde pijnpunten in je leven, zoals zelfveroordelingen, samenhangen met een leerproces van oude pijn uit vorige levens en deze jou niet aangedaan worden, maar aanreiken waarin je deze projecteert naar anderen en hen beschuldigt dat ze jou dit aandoen.

Een Cursus in wonderen versterkt deze omslag in je denken door je in te laten zien dat je nooit afgescheiden bent geweest van Liefde, ofwel van God en deze aardse wereld niet de Werkelijkheid is, maar een leerschool, waar we via de tegenstellingen van Goed en Kwaad kunnen leren onderscheiden, met de hulp van onze Innerlijke Gids, wat Liefde is.

Vanuit dit ervaringsproces ga je zien dat dit jouw ware gesteldheid is en dat deze stille kwaliteit van Vrede en Vreugde altijd Aanwezig is geweest en dat het een terugkeren is naar De Bron waaruit je nooit bent weggeweest. Je was en Bent dit Altijd: Liefde. Dit wordt bevestigd in wat de cursus zo prachtig verwoordt in het voorwoord:

“Niets werkelijks kan bedreigd worden.

Niets onwerkelijks bestaat.

Hierin ligt de vrede van God” (Eciw.Vw.x)

“Zelfconcept tegenover Zelf”. (Eciw.T.31.V.).

In een vorig artikel van mij over de meerwaarde van het ego voor je spirituele bewustwording, zie ik dat in de cursus een vergelijkbaar item aangereikt wordt in hoofdstuk 31 “De Eindvisie”, waarin eveneens wordt uiteengezet hoe we een ‘eigen zelf’ maken dat losstaat van wie wij in de werkelijkheid zijn, louter geest, dan wel Zoon van God.

Opnieuw wil ik in dit artikel dit proces gaan aanreiken hoe dit vanuit de cursus beschreven wordt, doch tevens om opnieuw te benadrukken hoe het ontwikkelen van de ego-identiteit zo een belangrijk ‘element’ vormt en een grote rol speelt in ons transformatie- en bewustwordingsproces op Aarde. Het is dus geen ‘foutje’ maar een onmisbaar element in onze ontwikkelingsweg op Aarde waarin we gaan vanuit illusie naar Waarheid, en waarin je lichaam een leer- en communicatie middel is.

We ‘scheiden ons’ ogenschijnlijk af van Wie we in de Werkelijkheid zijn om door middel van dit aardse proces in de vorm, met al zijn tegenstellingen van Goed en kwaad, in een wereld van illusies en angst als ogenschijnlijk tegendeel van Liefde, weer terug te keren om in contact te komen met het Christus bewustzijn op Aarde, waarin je in Eenheid bent verbonden met alles wat IS.

Hieronder wil ik gaan beschrijven hoe  ‘stapsgewijs’ dit proces in de aardse praktijk plaatsvindt.

De meerwaarde van het ego voor je spirituele bewustwording.

Over het algemeen wordt het ego in spirituele kringen wat verguisd, die moet je ‘loslaten’ en ‘achter je laten, daarin wordt onvoldoende gezien dat het ego in je leerproces een essentiële functie vervuld en juist een onontbeerlijk element vormt.

 Het ego is verbonden met het fysieke lichaam met zijn voel- en denksysteem als leer- en communicatiemiddel en functioneert hier op Aarde om alle ervaringen door te gaan, die je vanuit je Ziel als leerweg hebt uitgezet. Het ego is daarin een bewustzijnsmanifestatie op Aarde van je Goddelijke Bron en je Hogere Zelf, het geeft je een ‘ik-gevoel’  en je identiteit als mens en is het meest moedige deel van jou die het diepst in de materie en de dualiteit afdaalt en daarin zich het verst van de Goddelijke Bron verwijderd. Het functioneert daarin als verkenner om al die ervaringen door te kunnen gaan.

Om dit te kunnen doen maakt het zich ogenschijnlijk los van zijn Bron en ‘vergeet’ daarin zijn verbinding met zijn Goddelijke Bron, dit ‘vergeten’ is noodzakelijk om deze ervaringsweg te kunnen doen, het is, wat in de Cursus in Wonderen, de ‘omweg van de angst’ wordt genoemd.

“Deze cursus is een begin, niet een einde”. (Eciw.N.W.II.1.490).

En dan gaat de cursus verder met “Je vriend gaat met jou mee, je bent niet alleen. Niemand die een beroep op Hem doet, doet dat tevergeefs” (Eciw. Nw.W.II. 2,). Het is zo een prachtig nawoord van de cursus, dat je na beoefening van de werkboeklessen en het lezen van het tekstboek, dit aangereikt krijgt. Ofwel je kan in de rest van je aardse bestaan altijd een beroep doen op De Heilige Geest, ofwel Jezus , als je weer in moeilijkheden verkeert of pijn lijdt. Je bent nooit meer alleen, sterker gezegd, je was nooit alleen, doch door het tot je nemen van al het ‘onderricht’ en  alle ingevingen en wijze lessen die de cursus je aangegeven heeft, weet en besef je dat je altijd vergezeld wordt door je Gids die je door je moeilijkheden heen leidt.

Wat er in feite aangereikt wordt in de cursus is dat het een fundamentele correctie beoogd van ons gehele egodenksysteem, zoals ‘denken’ dat we een lichaam zijn, afgescheiden van God, dan wel van de Liefde en leven vanuit angst, en dat we de Aarde zien als ons ‘thuis’, dan wel het ‘leven’ en niet zien dat het geen betekenis heeft, we leven in een droom en de cursus is een grote oproep om wakker te worden en al onze vergissingen te gaan doorzien door middel van vergeving.

 Deze stap vraagt dat je je echt verbindt met de leerweg van de cursus en dat dit een ‘natuurlijke’ inzet vraagt die je gehele leven hier op Aarde ‘duurt’. Waarin je gaat doorzien dat de Aarde een optimale kwaliteit biedt om via zijn ogenschijnlijke tegenstelling tussen Goed en Kwaad en het oordeel en daaraan verbonden projectiemechanisme ons middels vergeving weer terug leidt naar Thuis. Jezus roept ons in de cursus op zich aan te sluiten bij de Opstanding, Hij is niet voor onze zonden gestorven, doch heeft laten zien dat we zijn broeders zijn en dat we eeuwige wezens zijn van Licht en Liefde en de dood niet bestaat. Ofwel, zolang je je met je lichaam identificeert hang je aan het kruis.

Onderstaand wil ik dit nog verder uiteen zetten.

“Ideeën verlaten hun bron niet.” (Eciw.T.26.VII.4.6.) .

En dan gaat de cursus verder met “En hun gevolgen lijken er alleen maar los van te staan”, ofwel de cursus constateert dat oorzaak en gevolg één is. Wat de cursus hierin aanreikt is zo essentieel om te gaan inzien, om dat van hieruit alle projectie voortvloeit;  dus dat wat ogenschijnlijk ‘buiten’ ons wordt gezien, het gevolg is van wat zich van binnen in je denkgeest bevindt en het ‘heeft zijn bron niet verlaten’ (Eciw.T.26.VII.4.6.)

Al ons lijden, gevoelens van schuld,  ‘oude pijn’ van wat ons ‘wordt aangedaan’ door de ander, de wereld, is het gevolg van wat zich in ons denken bevindt en wat we ogenschijnlijk via de ogen buiten ons zien en niet ‘zien’ dat dit geprojecteerde ideeën zijn die in ons denken, in ons geheugen liggen opgeslagen en beelden vormen, die we ‘buiten’ ons zien. Zolang we ons daarvan niet bewust zijn, denken we dat dit ons wordt aangedaan. Onze ogen ‘zien’ in de werkelijkheid niets, doch nemen slechts waar, wat we ‘buiten’ ons geprojecteerd ‘zien’.

De gehele cursus is rondom deze essentiële kwestie ‘opgebouwd’ om ons te leren te gaan inzien dat we ‘de wereld op z’n kop zien’.  Het vraagt van ons een geringe bereidwilligheid om te gaan luisteren naar de Heilige Geest en te leren om deze essentiële vergissing te gaan doorzien.

Hieronder wil ik thema verder uitwerken.

We hoeven niet ‘heilig’ te worden.

Als je met de cursus bezig bent kun je je gaan forceren om je best te doen en te denken dat je niet ‘voldoet’ aan wat de cursus ons voorhoudt, echter wat er van je gevraagd wordt is om te zien dat je door een leerproces heen gaat waarin alle ervaringen die je in je leven doorgaat optimaal zijn om al je nog niet doorziene en opgeloste oude pijn onder ogen te zien en te leren vergeven.

In dit artikel wil ik daar dieper op in gaan.

We gaan door een ervaringsproces te midden van alle mensen en gebeurtenissen om ons heen.

In principe zijn we steeds op twee niveaus bezig . Het ene niveau is dat van de ego-persoonlijkheid, ’t denken dat altijd ‘aan staat’ en gewild dan wel ongewild overal op reageert, of bezig is met ‘iets te willen’ of ‘iets ervan te vinden’, of ‘bezig met de toekomst’ of met het ‘verleden’ of met ‘gevoelens van schuld’, of met ‘ik moet toch zo nodig’  etc., .

Het andere niveau is dat van ons Stille bewustzijn, van ons Hogere Zelf, ofwel van de Heilige Geest.

Ik zie, naarmate ik een meer geoefende leerling ben, dat ik steeds meer bereid ben om al die overwegingen van mijn ego-brein te laten ‘indalen’ in mijn Hart en dit met Liefde te laten doorvoelen hoe ik hier anders naar kan kijken en zien welke ‘oude pijn’ of zelfveroordeling verbonden is met die ego-gedachte en het zal ‘loslaten’.

Wat ik opmerk in dit proces is dat ik steeds zie dat ik niet mijn best moet doen om dat ego-denken proberen te stoppen of hopen dat dit eens ophoudt. Het ego-denken staat altijd aan en alle moeite om dit te willen ‘stoppen’ versterkt het alleen maar.

Het gaat om acceptatie en met mildheid ernaar kijken.

Een dergelijke houding brengt direct rust en stilte teweeg. Ik zou ook kunnen zeggen dat het ‘relativeert’, het lost op.

Zijn met de beperkingen en met het tekort.

Liefde heeft niets nodig, is in Zichzelf genoeg, echter zolang we verbonden zijn met deze aardse wereld van de dualiteit, worden  we op allerlei manieren via onze zintuigen, onze ogen en oren, de media, de omstandigheden in ons leven, waar we mee verbonden zijn en de persoonlijkheid en de oude pijn die daarin opgeslagen ligt, geconfronteerd met ‘ergens iets van vinden’ of ‘we worden emotioneel geraakt’ in een oude pijn.

We hebben dan steeds twee keuzes; de 1^e keuze is dat we reageren vanuit de persoonlijkheid die vanuit zijn gevoel van afwijzing of ‘er niet mogen zijn’ ofwel vanuit zijn zelfveroordeling, dat we naar buiten projecteren en waar vanuit het conflict ontstaat van ‘jij doet mij iets aan’.

 De 2e keuze is dat we gaan zien dat we ‘geraakt’ worden en dat we bereid zijn om dit vanuit de ‘ogen’ van het Hart te gaan bezien, waarin we gaan  ‘voelen’ dat er sprake is van een oude pijn die geraakt wordt, waarin we deze kunnen vergeven als zijnde een vergissing. Op het niveau van wie we werkelijk zijn kunnen we niet geraakt noch gekwetst worden.

Opnieuw kunnen we dan gaan zien dat je elk moment in omstandigheden bent tezamen met de mensen, je partner, je familie om je heen, dat je in een leerproces verbonden bent en juist die ‘omstandigheden’ en personen aantrekt die optimaal daarin zijn. Er is geen toeval en dat wat je bent is geen lichaam en je bent inherent vrij.

De Aarde is een leerschool.

Hoe dan ook moeten we, zowel in het ‘klein’, in jouw persoonlijke omstandigheden, maar ook in het ‘groot’, in de wereld waarin we verkeren, gaan zien dat de Aarde en de mensen die daarop verkeren in een leerschool verbonden zijn en we met alle verschillende niveaus van ‘bewustzijn’  moeten omgaan. Waarbij Goed en kwaad daarbij de indicatoren zijn.

Het verlangen is dat we naar een vredevolle, liefdevolle en duurzame samenleving toegroeien, echter dan moet je ook kunnen zijn met ‘elementen of onderdelen’ in dit proces waarin allerlei ego-gerelateerde personen leven, die nog vanuit macht- en onderdrukking in het leven staan.

De Aarde is een leerschool om alle nog niet opgeloste oude pijn uit vorige levens onder ogen te zien, hoe dan ook zijn we met elkaar op weg naar onvoorwaardelijke Liefde.

Er is een ontwikkeling gaande waarin steeds meer mensen bezig zijn om vanuit hun Hart te willen leven, echter alles en iedereen heeft zo ‘zijn tijd’ nodig om zich hier naartoe te ontwikkelen.

Vergeving is daarin de sleutel in dit proces, waarin we ons steeds opnieuw realiseren dat er sprake is (geweest) van een oordeel of zelf veroordeling zowel in het ‘klein’, in ons persoonlijk leven, als in het ‘groot’, tussen landen en volkeren. Is er elders oorlog, dan is deze bij jouw op de stoep ook voelbaar.

We hoeven niet ‘heilig’ te worden, want we zijn al Heel, doch slechts onze eigen oordelen en zelf veroordelingen onder ogen te zien en onszelf en de wereld te (leren) vergeven.

Dan is de Vrede, die nooit is weggeweest, weer teruggekeerd.

Speciaal zijn.

Een belangrijk item in het ego-bewustzijn is het idee dat je als persoonlijkheid ‘speciaal’ bent. Je onderscheid je van andere persoonlijkheden door ‘iets te hebben’ wat jouw speciaal maakt.

Je leeft vanuit vergelijkingen, ofwel je ziet dat je ‘beter’ bent, ‘wijzer’, meer bezit, knapper, zowel in fysieke zin als qua ‘verstand’ . Je zet je af tegen de ander, doordat je de ander als ‘minderwaardiger’ beschouwd. In onze cultuur uit zich dat, onder andere,  in de verhoudingen tussen mensen van ‘hogere’ en ‘lagere’ opgeleiden, of tussen mannen en vrouwen, maar ook tussen rassen, zoals tussen het blanke en het gekleurde ras. De elite en het lagere volk.

De identificatie om tot een bepaalde bevolkingsgroep te behoren of,  juist niet, schept een scheiding, die tot strijd en rivaliteit kan leiden. Je wilt ‘hogerop’ komen, of je zet je af tegen ‘die asociale’. Het is een voortdurend spanningsveld in de wereld.

Zo ook, in de ‘liefdesrelaties’ tussen partners, waarin ‘geliefden’ steeds in een soort spanningsveld verkeren van wie het ‘meeste’ voor de ‘liefde’ zorgt. Of wie ‘denkt’ het ‘beste’ te weten ‘hoe het moet’, in het leven of in de ‘liefde’. Hierbij speelt tevens de ‘ongelijkwaardigheid’ tussen man en vrouw een rol, mannen zijn over het algemeen nog steeds overtuigd van hun ‘superioriteit’ ten opzichte van vrouwen.

Deze ego-patronen zijn heel hardnekkig en het gaat er niet om dat je dit patroon zomaar kan doorbreken, dat vraagt een geheel andere zienswijze, die een andere visie op het mens-zijn biedt, namelijk dat je nooit speciaal bent, maar dat deze gedachte ten grondslag ligt aan het idee dat we afgescheiden zijn van God. Dat we de Eenheid met God, dan wel met de Liefde hebben verlaten.

De cursus zegt hier het volgende over; “Hier is de zelfgemaakte ’verlosser’, de ‘schepper’ die anders schept dan zijn Vader, en die Diens Zoon naar eigen evenbeeld gemaakt heeft en niet naar dat van hem”. (Eciw.T.24.II.3.4.) .

Vergissing.

Met deze, voor de persoonlijkheid een wat eufemistische term wordt in de cursus aangeduid hoe wij in onze leerweg hier op Aarde steeds weer een ego interpretatie tegen kunnen komen van een pijnlijk voorval of gebeurtenis in ons leven, waarin aangegeven wordt dat we iets gedaan hebben, wat als je ‘beter’ had geweten, dit niet had gedaan.

Al met al lijkt dit vanuit een ego-standpunt gezien ogenschijnlijk te simpel, echter in essentie is dit waarover het in onze leerweg gaat; doorzien dat je geen fout of een onvergefelijk misdrijf beging, maar dat je je hebt vergist.

De basale vergissing die we in ons leven hier op Aarde onder ogen moeten gaan zien is dat we niet een lichaam c.q. een ego-persoonlijkheid zijn, maar louter Geest, verbonden met een lichaam. “Ik ben niet een lichaam. Ik ben vrij. Want ik blijf wat ik ben, zo schiep God mij” (Eciw W.d.1.220.). Zo wordt het in deze werkboekles zo klip en klaar gezegd. Wat je ook doet of zegt, je bent en blijft Wie je Wezen bent, een vrije Geest, dan wel Liefde en altijd in verbinding met God.  Dat wat je bent kan niet gekwetst, noch geraakt worden. Je bent een eeuwig geestelijk wezen van Liefde. Zoon van God

In feite wordt hierin onze leerweg ‘afgetekend’ , zolang we ons identificeren met ons  lichaam vergissen we ons en de oproep is dat we ons dit opnieuw bewust moeten worden, want in feite zijn we het ‘vergeten’ en het gaat erom om ons dit steeds weer te herinneren en al onze vergissingen en de pijn die hiermede gepaard gaat, helpen ons daarbij.

Hierbij staat vergeving toe te passen centraal. En dit vraagt slechts een geringe bereidwilligheid.

In dit artikel wil ik dit verder uitweiden.

Alles is in een samenhang met elkaar verbonden.

Vanuit ons ego-denken  ‘zien’ we alles ‘apart, los van elkaar en zien we niet dat alles in eenheid met elkaar verbonden is en weerspiegeld waar wij als mensheid ‘doorheen’ gaan in ons leer proces. Zelfs een zandkorrel heeft een functie in dit geheel. Er is geen toeval en alles vindt plaats om ons te dienen om tot bewustwording te komen.

Er is geen dwang aan verbonden, je bent en blijft altijd vrij in te kiezen tussen Liefde of angst. Door angst zien we de wereld op z’n kop , je ziet een wereld van pijn, lijden, geweld en een angstig streven om ons geluk ‘buiten’ ons te vinden. En we zien niet dat het onze projecties zijn die we ‘buiten’ ons zien. Ik zet ‘buiten’ tussen aanhalingstekens omdat er in feite geen ‘buiten’ is. Het is onze identificatie met het lichaam en de ogen en oren van het lichaam als referentie kader gebruiken en alle dingen, personen buiten ons zien die we kunnen gebruiken om ‘ gelukkig’ te worden of waar we voor op onze hoede zijn uit angst voor bedreiging of dat we ‘gedood’ kunnen worden.

Ofwel we voelen ons afgescheiden van God, en zijn hardnekkig  op zoek om los van Hem, zelfs tegen Hem gericht, ons ‘geluk’ te vinden in de door ons zelf geprojecteerde wereld.

In dit artikel wil ik dit verder uitwerken.

Waarneming en oordelen.

In hoofdstuk 3 van de cursus, wordt beschreven hoe waarneming is ontstaan en dit wordt ‘ingekleurd’ als de basale vergissing die ontstaan is doordat we onszelf als lichaam zijn gaan zien en ons daarmede te identificeren en je jezelf als afgescheiden ervaart van God.  In de cursus wordt dit op de volgende wijze prachtig verwoord ; “Door het vermogen om waar te nemen werd het lichaam mogelijk gemaakt, omdat je zowel iets als met iets moet waarnemen. Daarom brengt waarneming een omwisseling of vertaling met zich mee, iets wat kennis niet nodig heeft”(Eciw.H.3.IV.6.)

In dit artikel wil ik deze belangrijke kwestie, hoe waarneming en oordelen samenvallen en dat we dit niet kunnen of willen erkennen omdat ons gehele bestaan als ego-identiteit hiermede samenvalt. Wie ben ik nog, denkt de ego-persoonlijkheid, als ik toegeef dat ik me vergis en zie dat ik niet het lichaam ben, maar louter Geest, Zoon van God.