In de afgelopen jaren, zo vanaf 2009, ben ik in proces terecht gekomen, waarin overgave aan het niet-weten een centrale rol heeft gespeeld en nog steeds speelt. Hieronder wil ik in grote lijn iets zeggen over wat dit proces me gebracht heeft en welke verwikkelingen daarbij een rol speelden en spelen.

De titel van dit stuk heet “Het is Niets geworden”, dat is een citaat uit een tekst die ik kreeg vanuit een consultatie van de Meesters van Licht en Genezing . Regelmatig ben ik in mijn leven te rade gegaan bij mediums die contact hebben met de Geestelijke Wereld. Naast het feit dat ik me steeds meer door mijn innerlijke begeleiding/intuïtie laat leiden, vind ik het verrijkend en ondersteunend en ‘op z’n plek vallend’ als ik de kwaliteit van deze doorgevingen vanuit deze Bron tot me neem.

In de laatste jaren ging het er in essentie om dat mij werd aangegeven om “ niets te doen’’ en van daaruit zal “niets niet geschieden’’. Het zijn van die bijna koan-achtige aanreikingen waar je je hoofd over kan breken, maar waarvan ik in mezelf voel wat ermee bedoeld wordt.

Mij werd gezegd om (uiteindelijk) echt te gaan Leven vanuit een innerlijke houding van Overgave aan dat wat is. Ik was daartoe bereid en wist niet hoe te doen, maar daar ging het ook over. Het heeft mij veel gebracht en het ‘kostte’ mij uiteindelijk niets en heb ik alles gekregen, wat ik uiteindelijk reeds Bezit/ Ben,  maar voor mijn persoonlijkheid is dat een ander verhaal.

En daar gaat deze column over.

Het is niets geworden

Als ik terugkijk in mijn leven, kan ik zien dat een belangrijk item, zo niet het belangrijkste, is geweest mijn behoefte aan erkenning, gezien willen worden met daaraan verbonden de angst voor afwijzing.

Dit streven en daarbij de angst voor afwijzing met alle boosheid en pijn van dien, heeft mij langdurig parten gespeeld in mijn relaties, werkzaamheden en in mijn functioneren in de wereld.

Deze angst voor afwijzing is ontstaan in mijn vroege jeugd, in mijn ouderlijk gezin van 10 kinderen, waar mijn ouders met straffe hand regeerden en wij als kinderen niets hadden in te brengen dan te ‘gehoorzamen.’

De drang daaronder was om op een of andere manier vanuit de wereld/relaties/mensen uiteindelijk die erkenning te verkrijgen die ik dacht nodig te hebben. Uiteindelijk word ik gezien in wie ik ben, was daaronder het streven en de energie die mij daarin gaande hield.

Vanuit mijn innerlijke Leiding wist ik al lang dat dit item mij parten speelde, maar op een of andere manier kan ik nu zeggen dat je dit  niet ‘zomaar’ kan omzetten. Het moet totaal doorleefd en doorvoeld worden en er kan daarin niets worden overgeslagen.

Het ligt verborgen en op de loer in allerlei aspecten van de persoonlijkheid. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat de persoonlijkheid daaruit zijn energie haalt en functioneert. Het is de overlevingsstrategie van het ego.

In oktober 2009 kreeg ik de innerlijke oproep om met al mijn werkzaamheden te stoppen.

Ik begeleidde toen nog 7 groepen vanuit Een cursus in wonderen. Daarnaast zag ik regelmatig thuis mensen voor individuele consulten als astroloog en voor persoonlijke gesprekken.

Eindelijk was het zover dat ik bereid was om naar deze innerlijke oproep te luisteren en dorst ik het diepe in te gaan, van niet weten over hoe verder en het over te geven.

Ik rondde in een paar maanden de groepen af en eind 2009, zat ik thuis en was mijn agenda leeg geworden. Ik was Leraar af en moest bezien hoe verder, terwijl ik innerlijk voelde, er is geen verder. Het gaat niet over verder, het gaat niet over worden. Het gaat en ging over doorzien wat mijn motieven zijn (geweest) in mijn handelen en doen in de wereld. Komen deze voort uit een innerlijke impuls vanuit het Hart, of is dit een impuls die door het ego-streven wordt aangereikt om erkenning en gezien te worden.

Niets kan worden overgeslagen

Waar ik voor stond is, was of ik ik bereid ben om het stuur echt uit handen te geven, het over te geven aan God, mijn innerlijke Leiding en kan ik zijn met het niet weten en durf ik te vertrouwen en te beseffen dat er niets te vrezen valt.

Nu ik ruim 13 jaar verder ben kan ik zien dat ik door een stervensproces ben heen gegaan van mijn oude ik, het afsterven van allerlei aspecten van de persoonlijkheid, die ergens nog hoopte iets te verkrijgen vanuit de buitenwereld en dit (nog) niet had opgegeven.

Wat ik nu kan zeggen is, dit opgeven gaat niet van zelf en uiteindelijk wel. Het is een soort paradox waar ik doorheen ben gegaan, van enerzijds het over te geven, anderzijds daarin gevoelig blijven voor allerlei impulsen in mijzelf om deze op hun waarde te schatten.

Is dit van het Hart of is dit vanuit het ego. Het vraagt om een houding van ontspannen/inspanning.

Er kan dus niets worden overgeslagen, Ergens was dat een lastig dilemma waar ik tegenop liep, zo van, dat is toch wel klaar nu. Ik weet dat nu toch wel, maar  het gaat en ging over het doorvoelen, het totaal accepteren in mijn Zelf van al die ego-impulsen.

Het ging en gaat over vergeving, zelfvergeving. Om al mijn ervaringen en verwikkelingen in mijn leven op een liefdevolle wijze te omarmen in mijn Hart en het daarin laten vergeven en te gaan zien dat je altijd al schuldeloos en vrij was en bent.

Ik kan daarin steeds beter voelen dat vergeving een (stervens-)proces is. Waarin ik bereid ben om al mijn valse overtuigingen, oordelen, angsten onder ogen te zien, ze te accepteren, ze los te laten. Dit loslaten is enerzijds gemakkelijk, anderzijds moeilijk. Ergens heeft het ego daarin ook een rol, oftewel eigent zich een ‘spirituele rol’ toe. Het wil het als het ware sturen, dat het echt weg is, over is, ‘losgelaten‘. Maar feitelijk,  hou je het dan nog vast.

Ik zie nu dat zelf vergeving een proces is, waarin ik in mijzelf een acceptatie en compassie kan gaan voelen van allerlei processen in mijn leven, die beslist geen schoonheidsprijs verdienden.

Zo moest ik (opnieuw) onder ogen zien dat ik in mijn relatieleven tweemaal uit een jong gezin ben weggegaan, jonge kinderen achterlatend  met allerlei schuld- en spijtgevoelens van dien. Daarnaast moest ik onder ogen zien dat twee zonen uit mijn eerste huwelijk vroegtijdig kwamen te overlijden, de een op z’n 18e jaar aan de de ziekte van Duchenne en de ander aan een onvermogen om hier op Aarde te kunnen functioneren. Hij werd psychotisch op zijn 20e en overleed op zijn 35e jaar door zelfdoding. Het zijn in menselijk opzicht erbarmelijke ervaringen en toch zie ik dat het hun weg is en kan ik alleen maar er mee Zijn en zien dat het optimaal is in mijn en in hun Zielenproces.

Dan heb ik 16 jaar gescheiden geleefd van mijn tweede vrouw, waar ik echt van hield, maar steeds weer in een grote machtsstrijd terechtkwam over het al of niet hebben van seks en niet wist hoe daaruit te komen. Teneinde raad ben ik toen weggegaan om na 16 jaar weer opnieuw te beginnen en toen moesten we het opnieuw de machtsstrijd onder ogen zien.

Dit zijn geen kwesties die je in een keer kan vergeven en dan is het klaar, feitelijk wel, maar het gaat erom dat het zich steeds weer opnieuw aandient. Je denkt dan, het was toch wel klaar, maar op de een of andere manier wil het nog dieper doorvoeld worden, vraagt het om echt mijn verantwoordelijkheid te nemen.

Alles mag en moet doorvoeld worden op Waarheidsgehalte. En het is klaar als Vrede er zich over heeft ontfermd. Dan heeft het zich opgelost en heeft zijn doel gediend.

De moed om het diepe in te gaan

Of ik wilde of niet, alles kwam aan bod in de afgelopen jaren. Ik moest me verzoenen met mijn eigen leven, zoals ik dat geleefd heb en leef.

In dat proces kwam nadrukkelijk aan de orde om me te te verzoenen met mijn seksuele verslaving als uitvloeisel van mijn behoefte aan erkenning. Terugkijkend zag ik hoe de seksuele verslaving als een rode draad in mijn leven al mijn relaties en de daaruit voortvloeiende pijn en mislukkingen, voortkwamen uit mijn niet te stuiten behoefte om seksualiteit af te dwingen van mijn partners. Ik kon me niet voorstellen dat zij dit niet wilden.

Feitelijk speelde daarin de grote illusie van seks verwarren met liefde. Zij waren fout en seks hoort erbij en is nodig als je in relatie bent. Uiteindelijk wist ik dat dit niet klopte, maar ik had niet de moed om het echt over te geven, het ‘risico’ te durven ondergaan dat er geen seksualiteit meer in mijn leven zou kunnen zijn.

In 2010 gaf mijn vrouw Helena aan dat ze helemaal geen seks meer met mij wilde, het voelde als ‘dubbel’ enerzijds als ‘goed’, anderzijds als moeilijk. Vanuit mijn Innerlijk Zelf voelde ik dat ik bereid was om het op te geven, het werkelijk los te laten en er mee te Zijn dat de seksualiteit niet meer de voorwaarde was om met haar in relatie te zijn.

De belangrijkste les die ik daarin geleerd heb en leer is dat ik Niets tekort kom. Sinds dat ik die bereidheid echt van harte beoefen om het in mijzelf over te geven, met alle ups en downs daarin, komt er steeds meer ruimte en echte verbinding en intimiteit in mijn leven en in mijn Hart. En voel ik daarin dat Liefde, of liever gezegd Vrede natuurlijk is.

De ultieme test van het hebben van prostaatkanker

In januari 2012 kreeg ik te horen dat ik prostaatkanker heb. Ik zag mijn hele wereld in duigen vallen en kon aanvankelijk mij niet meer bij elkaar pakken.De angst voor doodgaan en zelfveroordeling kwamen langs. De belangrijkste emotie was echter schaamte. Schaamte over dat dit mij overkwam. Ik had toch zo mijn best gedaan en ‘wist’ toch hoe het moest. Waar ik doorheen moest gaan is om te beseffen dat mijn ego-persoonlijkheid het niet kan ‘doen’. Er valt niets te doen. Ik Ben en was altijd al verlost. Het belangrijkste wat ik onder ogen mocht gaan zien is dat dat de prostaatkanker een fysieke manifestatie is van mijn ego-proces waarin de behoefte aan erkenning en de seksuele drive zo intens zijn geweest.  En mag dat, ja dat mag.

Het gaat om een ervarings weg van donker naar Licht waarin alle ervaringen behulpzaam zijn. Het gaat om het doorzien van alle (zelf) veroordelingen.

De prostaatkanker is een ultiem middel gebleken om mij dit te geven. Ik kon daardoor geen kant meer op. Het gaf mij de kans om alle illusies , zoals onder andere de angst voor doodgaan, te doorzien. Als remedie voor het bestrijden van de kanker,kreeg ik bestraling en als afronding drie jaar vrouwelijk hormoon toegediend (chemische castratie). Ik werd hierdoor prachtig ondersteund in het opgeven van mijn seksuele gehechtheid. En nu we 14 jaar verder zijn is het geen enkel probleem meer en kan ik optimaal in Liefde zijn met Helena en voel ik me vanuit mijn Hart met haar verbonden

Wat blijft erover Nu

Al met al kan ik nu voelen dat ik door een diep proces van afsterven ben heengegaan. Dit gaat niet van de ene dag op de ander. Het uit zich in een gevoel van innerlijke Ruimte. Ik zou het ook een soort opgeruimdheid kunnen noemen. Een soort van innerlijke blijdschap die niet euforisch is, maar blijmoedig, vreugdevol en het gaat niet over het van de daken af  schreeuwen.

Het is ook een soort innerlijke intimiteit, een innerlijke koestering, van Thuis zijn  -onwennig- is dit het Nu, is het klaar ?

Nee, er is geen klaar. Feitelijk is dat een ego-wens, uiteindelijk is het klaar. Wat ik Nu besef in die Ruimte is, dat het er niet om ging of gaat om iets te worden, maar dat het erom gaat te Zijn. En dat is een werkwoord. Het is een constante stroom en tegelijkertijd is er Stilte- Aanwezigheid.

In dat proces hiernaartoe kan ik zien dat al die processen/vergissingen/verslavingen/kanker behulpzaam zijn (geweest) om me al de illusies onder ogen te laten zien waar ik doorheen wilde gaan. Je moet het gedaan hebben om het los te kunnen laten. Er is geen Licht zonder duisternis. Je bent altijd Schuldeloos en Vrij in Verbinding

Wat blijft er dan over van de persoonlijkheid? Die krijgt daarin zijn rechtmatige plek. Hij heeft mij gediend als pionier om de donkere materie van het aardse leven in te (durven) gaan.

Nu is hij steeds meer een instrument geworden van mijn Hogere Zelf, van het Hart.

En lukt dat altijd, ik wou zeggen -gelukkig niet-. Liefde heeft geen afronding en kan niet onderwezen worden, maar wel worden ervaren.

Dus ik ga mijn weg in de wetenschap dat er Niets fout kan gaan en soms vergeet ik dat weer.

Uiteindelijk is het duidelijk dat al je aardse strevingen ertoe leiden dat je mag/ moet gaan erkennen dat je Niets kunt worden en dat je dat altijd Bent. Niets en Alles. Geen speciale afgescheiden persoonlijkheid.

Het is vanuit je Hart, vanuit je Christus bewustzijn op Aarde staan, waarin de persoonlijkheid onderdeel is geworden van deze energie. Het is Niets geworden. Amen.