Hoewel we altijd Liefde zijn, zullen we dat pas ervaren wanneer we de belemmeringen die we tussen onszelf en het besef van Liefde geplaatst hebben, opheffen. Dat gebeurt door middel van vergeving, en vergeving is eigenlijk niets anders dan acceptatie. Juist wanneer we ons verzetten tegen de belemmeringen, en deze niet kunnen accepteren, neemt ons lijden toe. In Een Cursus in Wonderen staat dat er geen andere wil is dan de wil van God, en dat van ons slechts ‘een geringe bereidwilligheid’ wordt gevraagd, om tot dat besef te komen. Voor de persoonlijkheid is dat een lastige kwestie, want die wil zijn ‘eigen leven’ hoe dan ook onder controle houden. Zijn hele overlevingsstrategie is erop gericht gelukkig te worden, desnoods ten koste van anderen.

Geringe bereidwilligheid

De ‘geringe bereidwilligheid’ die van ons gevraagd wordt, kost heel weinig inspanning. We hoeven niets te doen en feitelijk niets op te geven. Zelfs onze weerstand en negatieve emoties mogen we behouden. Alles wat we hoeven doen, is de deur op een kier zetten, zodat er wat licht naar binnen kan stromen. Dat licht is onze Innerlijke Stem, ook wel omschreven als de Heilige Geest of de Heelheid van Geest in onszelf.

Het opgeven van je ‘gelijk’

Een Cursus in Wonderen stelt ons een cruciale vraag: “wil je gelijk hebben of gelukkig zijn?”. We houden met een zekere hardnekkigheid vast aan het idee dat we ‘autonoom’ zijn, en vinden het moeilijk ons ‘gelijk’ op te geven en in te zien dat we ons vergissen. Pas wanneer we ons durven overgeven aan het Innerlijk Weten in onszelf, gaan we ervaren dat dit ons Ware Zelf is. We zijn in een autoriteitsconflict met ons Ware Zelf.

Projectie maakt waarneming

Het gaat erom in te leren zien dat we niet het denken zijn. We mogen de identificatie met het eeuwige piekeren – en alle bijbehorende zelf veroordelende emoties en overtuigingen – loslaten. Het ego blijft er graag mee bezig, omdat het die oude pijn ergens wil oplossen. Het projecteert alle oordelen over onszelf bovendien naar buiten, en ziet het geprojecteerde plaatje als ‘de werkelijkheid’.

Je bent de waarnemer van het denken

Wanneer we de identificatie met het denken – ofwel het ‘verstand’ – opgeven, wanneer we ons naar binnen richten en verbinden met ons Hart, gaan we een innerlijke Stilte ervaren. Vanuit die Stilte kunnen we de bewegingen van het denken en de daaraan gekoppelde emoties – vrijwel onbewogen en met een zekere afstand – gadeslaan. We zien dat we niet het denken zijn, maar de waarnemer hiervan. Dat wat we Zijn ‘kijkt’ er naar.

In dit stille bewustzijn komen gedachten en gevoelens op en verdwijnen weer. We kijken ernaar vanuit het onbewogen permanente Aanwezig zijn en accepteren alles wat zich voordoet. Zo gaan we doorzien dat we niet het lichaam met al zijn emoties en gedachten zijn. Gedachten en emoties die er mogen zijn lossen uiteindelijk op. Wij zijn niet het Brein, zoals een onlangs uitgebracht boek ons wil doen geloven.

Het brein is net als een computer: het produceert uitsluitend gegevens die er door de eigenaar zijn ingestopt. Zo liggen alle herinneringen aan onze vroegste jeugd, maar ook aan ervaringen in vorige levens, in ons geheugen opgeslagen. Wanneer we vanuit het verstand leven, leven we dus feitelijk vanuit het verleden. We zijn het contact met ons Hart, met ons Voelend Bewust-Zijn dan verloren

Je bent acceptatie

Zoals hierboven reeds gezegd gaat het om een vorm van acceptie. Het gaat niet om het verbeteren van jezelf of sleutelen aan jezelf, niet om het bevechten van je geconditioneerde patronen, of het opgeven van je verzet, niet om beter te leren denken of anders te gaan denken, en het gaat er zelfs niet om een beter mens te worden. Het gaat om het inzicht dat de dingen uit zichzelf oplossen en verdampen wanneer we ermee ophouden ze te willen beheersen.

Maar hoe doe je dat? En is het wel iets wat je kunt doen? Nee, het gaat er niet om iets te doen, want dan steek je er energie in. Alles wat je aandacht geeft wordt groter. Het gaat erom je aandacht niet meer te richten op al deze bewegingen van je denken, maar om je te verbinden met de kern van je wezen. Wanneer je voelt dat je daar altijd al was en bent, wanneer je verblijft in die innerlijke Ruimte en Leegte, kun je ‘met ogen van acceptatie’ naar de bewegingen van het denken (en de bijbehorende emoties) kijken. Ze mogen er zijn. Je omarmt ze – vanuit een moeiteloze, milde en totaal accepterende innerlijke Gesteldheid – met Liefde. Dat kost geen moeite. Het is heel ontspannen. Jij bent die Aandacht, die ‘kijkt’ en accepteert.

In essentie ben jij het stille bewustzijn dat zonder oordeel ruimte geeft aan alles wat er in je opkomt. Je weerstand, je boosheid, je gevoel van afwijzing, je gevoel van eenzaamheid, van verlies: alles mag er zijn, in deze oordeelloze en bodemloze Ruimte, waarin je ziet en ervaart. In het verstilde eeuwige Licht wordt alles waargenomen. Het lost erin op en verschijnt opnieuw. Er is geen voorkeur, uitsluitend acceptatie vanuit een Liefde die voorbij het menselijke begrip gaat. Stilte, Aanwezigheid, Zijn.

Acceptatie van het verzet

Het belangrijkste element in deze innerlijke houding van acceptatie, is de acceptatie van het verzet en de contrôle. Vanuit onze overlevingsstrategie gezien – die erop gericht is ‘gelukkig’ te worden door het vergaren van dingen buiten onszelf – is het erg moeilijk om de contrôle los te laten. Zijn hele bestaan is erop gericht dit voor elkaar te krijgen. Feitelijk ziet het verstand ook wel in dat het niet ‘lukt’, maar opgeven is een ander verhaal. Veelal is zo’n overlevingsstrategie verbonden met een innerlijke pijn of verwonding die al gedurende vele aardse levens verdriet en pijn heeft voortgebracht.

Zoek niets buiten jezelf

Elk trauma is terug te leiden naar het oertrauma van onze menselijke weg hier op Aarde. Al onze pijn komt voort uit het gevoel afgescheiden te zijn van onze Bron. Ook het gevoel van schuld en ‘er niet mogen zijn’ is daaraan verbonden. We mogen gaan zien dat onze zoektocht naar ‘geluk van buitenaf’ op een onschuldige vergissing is gebaseerd, en dat zelfs deze vergissing erbij hoort. We mogen het allemaal loslaten en ons overgeven aan het Niets. Dat is een vorm van sterven. Terwijl het oude ego-ik sterft, zul je echter steeds vaker voelen dat je verbonden en vrij bent. Je mag gaan zien dat je niet beter wist, en dat jouw weg een optimale leerweg is geweest, waarin alles behulpzaam was. Het was de ervaringsweg die je zelf gewild hebt, ook al ben je dat vergeten. En het duister en licht waren voorwaarden op die weg. Er is geen licht zonder duisternis. Het Licht heeft je steeds vergezeld en zal je onherroepelijk uit de duisternis leiden. Nu ben je zover om te gaan luisteren naar de innerlijke Stem waarvan je voelt dat deze het Weet. Vanuit de wetenschap ‘Ik Ben’ kun je gaan voelen dat je nooit dat ego-zelf was. Je was en bent altijd al Vrij geweest.

Omweg door de angst

Wat we mogen gaan zien is dat het onze eigen keuze is geweest om ons los te maken van de Bron – door deze te vergeten – en diep in de materie te duiken. We wilden middels de omweg van angst – via alle menselijke ervaringen van goed en kwaad, slachtoffer en dader – gaan ervaren wat Liefde is. Het is belangrijk daarvoor écht verantwoordelijkheid te nemen, niet op een zware manier, maar vanuit een innerlijk doorvoeld Inzicht dat dit de door jou gekozen bewustwordingsweg is. De zogenaamde omweg die we gaan gaat gepaard met onvermijdelijke en pijnlijke confrontaties die bij deze menselijke ervaringsweg horen. We leren met compassie voorbij alle zelfveroordeling en elke tegenstelling tussen goed en kwaad gaan. We gaan zien wat werkelijk Waardevol is en wat waardeloos. Daarvoor ben je deze aardse reis steeds weer aangegaan. Het was een moedig besluit, in een niet te stuiten zielsverlangen om naar Liefde terug te keren. Omarm het gekwetste kind in jezelf dat al die pijn heeft doorstaan en gedragen. Zie hoe het fysieke deel van je Goddelijke Ziel als pionier in deze aardse wereld is afgedaald. En omring het met Liefde en mildheid, zodat het zich door het Christus-bewustzijn gedragen kan voelen en werkelijk Thuis komen. In het besef dat het nooit is weggeweest. Verrijkt Thuis komen van een reis die uitsluitend in een droom heeft plaatsgevonden.

Uiteindelijk vraagt het slechts een geringe bereidwilligheid om dit te gaan zien en ervaren. Vrede ontfermt zich daarover.