Een aantal teksten terug beschreef ik hoe je tot innerlijke vrede kunt komen door middel van een innerlijke houding en de discipline van acceptatie (ofwel vergeving). Vervolgens hebben we gezien dat dit proces zich afspeelt in drie ‘lagen’ – de persoonlijkheid, de ziel en de oorsprong. Nu is het tijd om te kijken hoe dit bewustwordingsproces verloopt – en dat is door middel van ervaringen die in wezen neutraal, maar voor de persoonlijkheid vaak emotioneel beladen zijn en gepaard gaan met veel spanning en angst. Ofwel door er een betekenis aan te geven van een ‘goede’ dan wel een ‘pijnlijke’ ervaring. Feitelijk weten we niet de betekenis van een ervaring en zien we pas achteraf hoe behulpzaam voor de bewustwording een zogenaamde ‘pijnlijke’ ervaring is

We hebben hiervoor gekozen

Onze ervaring op Aarde is geen vergissing. Wanneer we in een menselijk lichaam incarneren, gaan we elk door een specifiek proces van afscheiding, dat ons optimaal in staat stelt te doorvoelen welke oude pijn we nog meedragen uit vorige levens. Hoewel het voor de persoonlijkheid pijnlijk is wanneer deze pijn wordt geheractiveerd, is het belangrijk te weten dat die ervaringen door ons zijn uitgekozen omdat ze uitermate behulpzaam zijn. We gaan de weg van ‘afscheiding’ en ‘vergetelheid’, opdat we uiteindelijk alle ideeen van tekort zullen doorzien, en onze Goddelijkheid ten volle op Aarde kunnen leven.

In een Cursus in Liefde wordt dit als volgt gezegd:

“Om te weten wat het idee van de afscheiding je zou onderwijzen, moest je geloven dat je in een afgescheiden toestand leefde. Bijgevolg was het ‘vergeten’ dat je daadwerkelijk in eenheid vertoeft, een vereiste voor deze toestand die je wilde ervaren. En op deze manier werd deze toestand beschikbaar gesteld.” (Een cursus in Liefde., H.18.9

Er zijn geen goede of slechte ervaringen

Omdat we hebben geleerd te leven vanuit ons hoofd zijn we het grootste deel van de tijd in de greep van ons rusteloze verstand – dat zich ofwel bezighoudt met een denkbeeldige toekomst (waarin we meer rust en vervulling hopen te zullen ervaren) ofwel geobsedeerd bezig blijft met het verleden, waarin zich dingen lijken te hebben afgespeeld die gevoelens van verlies, pijn of schuld in ons losmaken. Deze toestand van schakelen tussen ‘vroeger’ en ‘later’ blijft zich herhalen en versterken naarmate we meer pijnlijke ervaringen, meer bewijs voor onze gedachten, verzamelen. We zijn eigenlijk zelden in verbinding met het hier en nu.

Je bent altijd in er-varing

Ons lichaam is een gevoelig leer-instrument dat – middels zintuiglijke waarneming en energetische observaties – constant informatie ontvangt en uitzendt. Hoewel we soms denken dingen objectief te zien, is onze persoonlijkheid heel selectief in wat ze waarneemt en wat niet. We nemen vooral de ‘highlights’ waar – die dingen die we als ‘goed’ of ‘veilig’ beschouwen en die dingen die we bestempelen als nare ‘incidenten’ – pijnlijke gebeurtenissen, dingen die ons worden aangedaan. Luister maar eens goed naar de gesprekken om je heen – ze gaan ofwel over prettige gebeurtenissen of juist over drama’s en toestanden – in de trant van ‘wat mij nu is overkomen’. We realiseren ons eigenlijk zelden dat we dag en nacht in er-varing zijn, ofwel door een communicatie-veld van energie ‘varen’: ook op de momenten van stilte – waarop er in de ogen van onze persoonlijkheid ‘niets gebeurt’ – zijn we present en kunnen we voelen. En juist op die stille momenten kan het ‘zomaar’ gebeuren dat ons iets invalt, dat we inspiratie krijgen of geconfronteerd worden met een innerlijke pijn – bijvoorbeeld verdriet – die gevoeld wil worden en onze aandacht vraagt.

Verveling als inspiratiemoment

Deze heilzame momenten van stilte kunnen ons in contact brengen met ons Werkelijk Zelf, met de Stem die ons een aanwijzing wil geven voor onze menselijke weg. Maar omdat we ons leven zo vol plannen met gebeurtenissen – uit angst iets te missen of in de ‘leegte’ terecht te komen – staan we die stilte eigenlijk zelden toe. We durven het niet aan ‘het niet meer te weten’, zijn bang voor verveling, terwijl juist die momenten ons openen voor inspiratie voor een volgende stap, of de zachte aanwijzing even niets te doen. We durven geen stilte in te bouwen in ons bestaan. We durven het niet over te geven en los te laten en de ont-wikkeling te vertrouwen die zich aandient zonder ons daarmede te bemoeien. In een volgende tekst wil ik dieper ingaan op dit aspect van loslaten en vertrouwen, ofwel ‘doen’ en niet-doen’ als spirituele componenten van onze weg op Aarde.

Herhaling tot herkenning en erkenning

We mogen ons ervan bewust worden dat we niet het slachtoffer van het leven zijn, maar dat we een zelf gekozen ervaringsweg gaan die optimaal is om tot inzicht en bewustwording te komen. Ervaringen zijn thema’s die zich in ons leven herhalen tot we ze herkennen. Dan gaan we zien dat ze ons niet op willekeurige wijze overkomen, maar ons specifiek iets zeggen over hoe wij denken en voelen, en van daaruit handelen. Vervolgens kunnen we de tweede stap zetten, en dat is te erkennen dat wij deze ervaringen zélf scheppen. Dan kunnen we er ook verantwoordelijkheid voor nemen.

Je bent wel verantwoordelijk, maar niet schuldig

Dit is een van de moeilijkste leerpunten uit onze ervaringsweg. We doen dingen in ons leven waarover we ons schuldig voelen. Deze pijnlijke ervaringen vloeien voort uit ons geloof in het slachtoffer- en daderprincipe – we denken dat andere mensen de macht hebben ons gelukkig te maken of ons iets aan te doen. Zolang we nog geloven vervuld te kunnen worden door iets van buitenaf, zijn we ook bang voor de tegenovergestelde mogelijkheid: dat de wereld ons ongelukkig kan maken, dat bepaalde mensen ons ‘liefde’ kunnen onthouden, of wij hen. We hebben steeds het gevoel dat andere mensen schuldig zijn, of dat we – andersom – anderen iets hebben aangedaan en daaraan zelf schuldig zijn. Dat soort pijnlijke ervaringen van schuldig zijn en tekort schieten komen vooral voor in intieme relaties en in relaties tussen ouders en kinderen.

Vroeg of laat worden we allemaal onherroepelijk teleurgesteld in het verlangen vervulling te vinden van buitenaf.

Het idee dat een ander jou iets kan aandoen, of jij de ander, door ‘liefde’ te onthouden, kan niet waar zijn. En dat is precies wat we – volgens Een Cursus in Wonderen – middels vergeving zullen gaan doorzien:

“Vergeving ziet in dat wat jij dacht dat je broeder jou heeft aangedaan, niet heeft plaatsgevonden.” (ECIW.W.404.1)

In onze leerweg hier op Aarde trekken we precies die omstandigheden en personen aan die behulpzaam zijn in ons bewustwording proces. Diegene die jou zogenaamd iets aan doet, wordt in dit leerproces de verlosser genoemd.

Oorzaak en gevolg is één

Die ander is je verlosser omdat hij of zij precies die kwestie uitspeelt, waaraan in jouw leven nog een niet geheelde innerlijke pijn verbonden is. Je denkt dat de ander jou iets aandoet, maar in werkelijkheid spiegelt hij alleen maar terug wat je over jezelf gelooft. Die vriend die jou lijkt te beperken of vertelt wat je moet doen spiegelt bijvoorbeeld jouw overtuiging terug dat je ‘er niet mag zijn’. Een partner die een wat kritische houding naar je heeft, kan een concept terugspiegelen als ‘ik ben niet goed genoeg’. Doordat die ander jouw onbewuste innerlijke pijn aanraakt, kun je ermee in contact komen. Waar het nu over gaat is dat je een keuze hebt om je ofwel te identificeren met het slachtoffer of de dader, ofwel naar binnen te gaan en te luisteren naar je innerlijke Stem, zodat je kunt gaan voelen dat jou een dienst wordt bewezen. Je kan met Liefde gaan ‘kijken’ naar deze oude pijn en zien dat alles al is vergeven. Je kunt er dan verantwoordelijkheid voor nemen, wat betekent dat je ziet dat de ander jou niets aandoet, maar jou louter in contact brengt met  jouw zelf-veroordeling en de daaraan gekoppelde emoties.

Vergissing zien in plaats van een oordeel

Wat overblijft is dat je kan zien dat je je vergist hebt. Jij bent niet schuldig, de ander ook niet – jullie hebben je hoogste bod gedaan. De ander is jouw Broeder die in Liefde met jou verbonden en vanuit de ziel bereid is om dit spel samen met jou te spelen. Het oordeel is als optimaal leermiddel in deze bewustwordingsweg ingevoegd, om tot een juist onderscheid te kunnen geraken. Je bent niet je persoonlijkheid, niet je gevoelens en niet je gedachten. Je bent dát wat ‘kijkt’ met de ogen van Liefde en Acceptatie naar alles wat zich afspeelt in het duale bestaan van Goed en Kwaad.

Je bent al verlost

Wat we mogen gaan zien is dat er Niets te bereiken en Niets te doen valt, want we zijn al Verlost. We zijn altijd en eeuwig verbonden met het Goddelijke. Wat je mag gaan zien is dat je geen haast hoeft te hebben, je kan met mildheid kijken naar al je zogenaamde ‘fouten’ die een optimale leerervaring zijn, zodat je al je vergissingen kunt gaan doorzien, waardoor het Licht van de Waarheid zich steeds vaker openbaart. Uiteindelijk gaat het om vergeving van jezelf, voor alle pijnlijke ideeen die je had over jezelf. Daarna zul je zien dat er onder aan de streep Niets te vergeven valt

In de volgende tekst beschrijf ik welke fasen we doorlopen in onze weg van Slachtofferschap naar Meesterschap, waarin keerpunten en crises onderdeel van zijn.