En God zet de laatste stap…….Zet de laatste stap, wat feitelijk geen stap is, maar een initiatie, een inwijding in je Ware Zelf. Overgave aan ……..de Leegte, het Niets, de Stilte.

In het proces waar ik me in het afgelopen jaar  in bevond kan ik me goed vinden in dit citaat uit de cursus in wonderen.

Ik begrijp, of beter gezegd voel nu wat hiermede aangegeven wordt. In feite is het een proces waar in het gaat om totaal over te geven, zelfs het idee van overgave los te laten.

Het beste is het om het  te omschrijven , dat ik me laat leiden door mijn innerlijk Zelf, dit voelt als te zijn in mijn Hart, een gewaar zijn van daar te zijn. Dat dit mijn feitelijke Ik is, deze innerlijke gloed, energieveld, Stilte, Aanwezigheid.

Zonder dat daar de wil tussen zit, een natuurlijke overgave en tegelijkertijd is het lichaam, met zijn energieën aanwezig, niet als storend, maar als een fysiek element van mijn aardse verschijningsvorm.

Ik ben daarmee in deze aardse sfeer en schrijf op de computer en gebruik de woorden die opkomen om ze in de tekst neer te zetten.

Het is goed, in een neutrale zin, zonder opsmuk of het ‘goed’ te willen hebben. Een natuurlijke vrede is aanwezig in me en voelt als heel gewoon. Dit is het, ik hoef er Niets voor te doen.

De laatste stap

Toen ik enige maanden geleden besloot om met het schrijven van de teksten te stoppen, voelde dat als laatste stap om in die overgave te gaan, waarin er niet meer een bedoeling of strekking in mijn activiteiten zouden zijn.

Al geruime tijd was er in mij een vermoeidheid en voelde in me ‘verdrietig’ een soort onpeilbaar verdriet, niet geënt op een gebeurtenis of ervaringen uit mijn leven of gekoppeld aan ervaringen uit mijn leven, terwijl ik toch voelde het, dat het met mijn ‘bestaan’ te maken had, mijn aards bestaan.

In een consult met de Meester van Licht en Genezing kreeg te horen dat ik in een overgangsperiode zat, die gepaard ging met dit soort verschijnselen als vermoeidheid en verdriet.

Aangereikt werd dat er ‘laag’ van mij afgehaald, de laag van de ik-persoonlijkheid en dat mijn leven steeds meer geleefd zou worden vanuit mijn Hogere Zelf .

Mijn bestaan vanuit de persoonlijkheid blijft, maar dan fungeert de persoonlijkheid als een soort pijplijn waar doorheen ik gewaar ben van alle emoties, pijnen, van mensen, het leven waarmee ik in contact kom. Of beter gezegd, wat door mee heen gaat en in dit gewaar Zijn, worden deze energieën geheeld.

Mij wordt gevraagd om als een soort ‘wasmachine’ te functioneren in de wereld om daarin het menselijk leed – door het ‘meeleven’ –  te helen.

God zet de laatste stap

Wat ik opmerk in het proces waar ik me in bevind en bevond is dat de persoonlijkheid daar toch steeds tussendoor blijft komen, met verwachtingen, ideeën over wat te doen en hoe te doen en ik weet dat het daar niet om gaat. Dat het echt gaat over overgave  zonder doel. Ik zie dat ik dit steeds aan mezelf mag geven en dat het ook niet anders kan. Frans- als persoonlijkheid- heeft zo lang de controle gehad en de zaken willen sturen en nu wordt ‘hij’ als het ware ‘buitenspel’ gezet. In de werkelijkheid is dat niet waar. Frans heeft de illusie gehad dat hij ‘in control’ was, maar dat was uitsluitend het denken, de oude overtuigingen en emoties, het ‘verhaal’ in mijn hoofd en de daaraan gekoppelde emoties van macht en controle die daarin een rol speelde (spelen).

Mag het daar zijn, mag ik deze restanten van mijn ego-persoonlijkheid gewaar zijn en zien dat het logisch is dat dit plaats vind.

God zet de laatste stap………. ofwel uiteindelijk voel ik dat ik steeds meer afgestemd ben op mijn innerlijke Ik Ben en tegelijkertijd was daar het vermoeide-verdrietige kleine ik, die daarin losgemaakt werd  en ik steeds meer de leegte ervaar en Is. Van niet weten hoe verder of beter gezegd, van niet weten, gewoon niet weten en Voelen, gewaar zijn. Er valt Niets te doen.

Zo is het- er blijft Niets ( anders) over. In Mij voelt het als blijdschap en weemoed tegelijkertijd en vooral Stilte……., oneindige Stilte……. Een Stilte waarin Ik gedragen wordt. Er is geen betere ‘plaats’ om in gedragen te worden. En de persoonlijkheid Frans fungeert als systeem om dit in het menselijke gewaar te zijn.

Nergens naar toe gaan, Zijn in het Nu. In de volheid van het Nu.

Ik voel me gezegend en dankbaar vanuit een natuurlijke Dankbaarheid en Rijkdom.

Er is Niets te doen, het beweegt zich in het Natuurlijke Zijn in verbinding met Al.