“We zijn het serieus gaan nemen en zijn vergeten erom te lachen”(ECIW T.27.VIII.6.2.)

Waarschijnlijk is dit een van de meest geciteerde quotes uit Een cursus in wonderen, die ons aanreikt dat we de wereld waarin we leven voor echt zijn gaan aanzien en niet doorzien dat het een waanbeeld is..

Hieronder wil ik gaan beschrijven hoe we op een andere manier naar de wereld kunnen kijken en er wellicht om kunnen lachen, maar tegelijkertijd ook de kwaliteit ervan in kunnen gaan zien in het licht van ons bewustwordingsproces hier op Aarde.

Je kan pas lachen als je de grap ervan inziet.

Het incarnatieproces.

Een van de meest lastige te doorgronden kwesties in ons bewustwordingsproces hier op Aarde is die van het incarnatieproces. In de cursus wordt dit thema in het Handboek van Leraren bijna wat cryptisch  omschreven, in die zin dat het in een vraagstelling wordt aangereikt “Is reïncarnatie het geval ?” (ECIW H.24.). Dan gaat de cursus direct ertoe over om te zeggen dat reïncarnatie in uiteindelijke zin onmogelijk is, want  “er is geen verleden en geen toekomst en het idee van geboorte in een lichaam heeft geen betekenis, noch een keer, noch meerdere keren.” (ECIW H.24.1).

War de cursus aanreikt is dat het al of niet geloven in het reïncarnatieproces niet essentieel is voor  verlossing want dat kan uitsluitend nu bewerkt worden, vanuit het inzicht dat de Verzoening nu plaatsvindt. “De cursus blijft steeds hetzelfde benadrukken: op dit moment wordt jou volledige verlossing geboden en op dit moment kan je die aanvaarden. Dit is nog steeds je enige verantwoordelijkheid. De Verzoening kan gelijkgesteld worden aan een totaal ontsnappen aan het verleden en een totaal gebrek aan belangstelling voor de toekomst. De Hemel is hier, Er is geen ergens anders. De Hemel is nu. Er is geen andere tijd” (ECIW 24.6).

Waar het op neer komt is dat we talloze malen ons verbonden hebben met een lichaam om door een ervaringsweg heen te gaan, echter dat er geen dood bestaat. We waren en zijn altijd met het Leven verbonden. Je neemt echter steeds opnieuw de gelegenheid te baat om nog niet geheelde pijn te  doorzien.

Verleden en schuld.

Hoe komt het toch dat we ons zo vergissen in wat de Werkelijkheid is en ons zo identificeren met ons aards bestaan, dan wel onze ego-persoonlijkheid en ogenschijnlijk niet in die Hemel verblijven.

De oer-vergissing die we begaan is dat we denken dat de afscheiding van God, dan wel van Liefde, werkelijk heeft plaatsgevonden. We identificeren ons (bijna) totaal met ons lichaam en de daaraan verbonden emoties en denken, als zijnde dat wat we dat zijn en vanuit deze ‘ constructie’ zijn we verbonden met het verleden wat voortkomt uit schuld.

Dit idee van schuld komt voort uit onze zelfveroordeling die we naar buiten toe projecteren. En projectie maakt waarneming. We denken dat we de ‘werkelijkheid’ zien, maar zien niet anders dan de door ons zelfgecreëerde beelden.  De ogen van het lichaam zien niets. In het voorwoord van de cursus wordt dit  prachtig verwoord “De wereld die wij zien weerspiegelt slechts ons eigen innerlijk referentiekader-de ideeën, wensen emoties die de overhand hebben in onze denkgeest. ‘Projectie maakt waarneming’(T.13.V.3;5;T2-1.in.1;1) Eerst kijken we naar binnen, besluiten welke wereld we willen zien, en maken haar tot de waarheid zoals wij die willen zien.” (Vw xj)

Centraal in dit mechanisme staat het begrip schuld dat voortkomt uit zelfveroordeling. Ergens in onze vroege jeugd zijn er ervaringen geweest die ons confronteerden met het idee afgewezen te worden  en dat we daar zelf schuldig aan waren. We deden iets ‘verkeerd’ en in plaats van uitsluitend het gedrag van ons al of niet af te keuren, keurden we ons als totale persoonlijkheid af en voelden ons schuldig

En van hieruit ontwikkelen we allerlei mechanismes dan wel overlevingsstrategieën om dit weer ongedaan te maken, zoals je best doen, gezien willen worden, of je juist terug trekken et cetera.

Wat we niet begrijpen is dat deze zelf-veroordeling een door onze ziel zelf geïnitieerde beweging is die uit vroegere levens opnieuw gereactiveerd wordt om in dit leven tot heling te geraken. Wat de cursus zo mooi aanreikt is dat het oordeel als leermiddel is ingevoegd en kan, mits juist toegepast, dienen tot zelfinzicht.

Vergeving als middel om de vergissing in te zien.

Deze heling ontstaat als we bereid zijn er anders naar te kijken en vergeving toe te passen. Vergeving is zo’n prachtig en probaat middel om ons te laten zien dat we niet schuldig zijn. Wat er plaatsvindt is dat we ons vergissen. “Vergeving ziet in dat wij jij dacht dat wat je broeder jou heeft aangedaan, niet heeft plaatsgevonden. Wat ze niet doet is zonde kwijtscheden en ze werkelijk maken. Ze ziet dat er geen zonde is geweest. En in die zienswijze zijn al jouw zonde vergeven. Vergeving ziet eenvoudig de onjuistheid daarvan en laat het eenvoudig los. War dan vrij is om nu de plaats daarvan in te nemen is de Wil van God` ECIW.W. 404.1.’

Wat de cursus aanreikt is dat we de gelegenheid krijgen om vast te houden aan onze eigen interpretatie van hoe wij de wereld zien of dat we mogen gaan doorzien dat we in een krachtig transformatiespel met elkaar zijn verbonden. Waarin we steeds opnieuw voor de keuze staan om vanuit schuld en veroordeling naar de wereld te kijken of te zien dat er ons een kwaliteit wordt aangeboden om in wisselwerking met de ander in de spiegel te kijken waarin we onszelf nog veroordelen en dit projecteren naar de ander. Het gaat erom dat we bereid zijn er anders naar te kijken en te zien dat we een kans krijgen aangeboden om te zien dat je je eigen zelfveroordeling gespiegeld ziet.  en je de gelegenheid krijgt aangeboden om voor je eigen ´ gelijk´ dan wel voor je innerlijk geluk te kiezen,

Je bent altijd al Vrij en verbonden.

Zo simpel is het dus, het heeft niet plaatsgevonden, uitsluitend in die zin, dat  het een gelegenheid biedt om ons te doen herinneren  dat we onszelf of de ander veroordelen en de mogelijkheid krijgen aangeboden om vergeving toe te passen en weer terug te keren tot de Stille Onschuld die wij zijn.

Wij zijn hier in een leerweg met elkaar verbonden en elk moment staan we voor die keuze om vanuit schuld en zelfveroordeling naar de wereld te kijken, of bereid te zijn af te dalen in ons Hart en vergeving toe te passen. Dan bevrijden we niet alleen onszelf maar verlossen de wereld van schuld

Dat is waar tijd voor dient, deze tijdelijke leerweg waar wij ons in bevinden, zodat we steeds opnieuw de mogelijkheid krijgen aangeboden om ons te laten leiden door de innerlijke Stem van de Heilige Geest en terug te keren naar de Hemel  in het hier en Nu.

Als we dat niet doen, zijn we niet verloren, er is steeds opnieuw de mogelijkheid om te luisteren en terug te keren. Je was en bent voor eeuwig verbonden met God, met de Stilte van de Liefde.

Als leerweg is het een optimale kwaliteit die we als zodanig ´serieus´ kunnen nemen en het spel van verlossing kunt doorzien en van waar uit je uiteindelijk blij van wordt en om kunt lachen

Je hoefde niet iets te worden , je was en bent altijd altijd vrij en verbonden