Het is een intrigerende gedachte, er is uitsluitend Liefde of er is een roep om Liefde. Ergens klinkt dat tegenstrijdig, hoe kan er een roep om Liefde zijn als er uitsluitend Liefde is? En toch sluit dit elkaar niet uit, er is een roep om Liefde als we vergeten zijn dat we Liefde zijn. Dit vergeten is onderdeel van de leerweg die we hier gaan, echter tegelijkertijd is er in ons een oproep geplaatst om ons weer te herinneren dat we Liefde zijn. Deze oproep uit zich in ons, als we van ‘buitenaf’, angst, woede, depressie, geweld, zien of we dat we een gevoel van tekort ervaren. De basis van deze gevoelens is schuld. Iemand moet schuldig zijn, jijzelf of in de meeste gevallen, de ander, de wereld.

Er lijkt iets niet in orde te zijn, er is een verlangen om ‘gelukkig’ te zijn en dat wordt niet als zodanig beleefd. Ergens moet er iets verkeerd gegaan zijn, het gevoel van ‘gelukkig’ zijn ontbeert in ons en dan is er de mogelijkheid dat we de ‘buitenwereld’ ervan beschuldigen dat die ons dat heeft aangedaan.

En dan kom ik terecht bij Een cursus in wonderen die stelt dat we ons vergissen. Geluk, Liefde is dat wat we zijn. “Liefde schiep mij als zichzelf”(ECIW.W.113), zegt de cursus heel stellig en vervolgt met het idee dat wat jij dacht dat een ander, jou  ”heeft aangedaan,  niet heeft plaatsgevonden.” (ECIW.W.404.1.

Een dergelijke visie zet de menselijke wereld en de menselijke perceptie totaal op z’n kop.

Wat overblijft is dat er uitsluitend Liefde is of dat er een roep om Liefde is. Hieronder wil ik deze ogenschijnlijke controverse tegen het licht houden. Hoe kunnen we dit bezien ?

De ogenschijnlijke controverse

In Een cursus in wonderen wordt aangereikt dat er twee emoties zijn, Liefde en angst (ECIW.T.13.V.1.)

Hiervan uit wordt er gevraagd om de emotie angst, als een roep om Liefde te gaan zien.

Als ik deze intentie innerlijk doorvoel, voel ik dat ik opgetild wordt naar een hogere octaaf in mij, er wordt in mij een hogere trilling aangeraakt.

En daar wordt ik blij van. Er wordt iets aangereikt en aangeraakt, er is een uitweg uit de angst, en in deze aanraking is er bij mij een innerlijk weten dat ik me vergis.

Ik ben niet verloren als ik angstig ben, er wordt slechts aan mij gevraagd om naar die oproep te luisteren.

Ik zie dat er vanuit het ego-denken een innerlijke overtuiging is om angst als een statische emotie te ervaren en daarin niet die hogere connectie wordt gevoeld van een roep om Liefde. Angst wordt als een ‘realiteit’ ervaren met juist het ontbreken van Liefde. Ze staan eerder diametraal tegenover elkaar. De cursus zegt hier het volgende over: “Ze overlappen elkaar niet, want ze zijn tegenpolen die niet verenigd kunnen worden en die niet beide waar kunnen zijn. Je bent schuldig of schuldeloos, gebonden of vrij, ongelukkig of gelukkig”. (ECIW.T.14.III.4.5-6)

Zo vindt er bijvoorbeeld bij uitingen van woede en geweld eerder een roep om wraak en vergelding plaats, dan een roep om Liefde.

De reacties van het ego op de emotie angst in zijn vele variaties kunnen we dus niet als uitgangspunt nemen, daar is een totaal andere visie voor nodig.

Daarvoor hebben we een spirituele visie nodig die op een radicaal andere wijze naar de gebeurtenissen in de wereld kijkt.

Angst als leermiddel

Angst is dus niet zo’n statisch gegeven waar we mee moeten leren leven, maar het is een leermiddel  die, als we er op een goede manier contact mee maken tot Liefde leidt.

En wat is dan de ‘goede manier’?

Ik ga daarvoor weer te rade bij Een cursus in wonderen, die zet helder uiteen wat het onderscheid tussen die twee emoties Liefde en angst is: “ De ene is niet wisselvallig, maar wordt voortdurend uitgewisseld, doordat ze door het eeuwige aan het eeuwige wordt geschonken. In die uitwisseling wordt ze uitgebreid, want ze neemt toe naarmate ze wordt gegeven.”

En angst “kent vele vormen, want de inhoud van persoonlijke illusies verschilt aanzienlijk. Maar één ding hebben ze gemeen: ze zijn allemaal waanzinnig. Ze zijn gemaakt van beelden die niet gezien, en geluiden die niet gehoord worden. Ze stellen een privé-wereld samen die niet kan worden gedeeld. Want ze hebben alleen voor hun maker betekenis, en dus hebben ze helemaal geen betekenis. In deze wereld beweegt hun maker zichalleen, want hij alleen neemt ze waar.”(ECIW.T.13.V.1-9 )

Als we naar deze uiteenzetting kijken wordt direct het fundamentele verschil tussen Liefde en angst duidelijk. Liefde is Altijd en in het Nu en waar wij als eeuwig wezen mee verbonden zijn en ‘daarin wordt ze uitgebreid en neemt toe naarmate ze wordt gegeven”.

Wat een prachtig beeld, van een constante en optimale vervulling in tegenstelling tot wat er over angst wordt gezegd

Feitelijk komt het erop neer als je vanuit angst leeft, je in een afgescheiden waanzinnige wereld leeft die geen betekenis heeft, uitsluitend voor jou zelf, zoals jij de wereld waarneemt.

En hierin zit dus de clou, het gaat om de waarneming, we denken dat wat we zien met onze ogen, waar is, maar “ieder bevolkt zijn wereld met figuren uit zijn persoonlijk verleden (..) Maar de figuren die hij ziet zijn nooit werkelijk geweest, want ze zijn alleen samengesteld uit zijn reacties op zijn broeders, en omvatten niet hun reacties op hem”. (ECIW.T.13.2.2-3.)

Projectie maakt waarneming

Waar het op neer komt, is dat we onze innerlijke angstbeelden uit het verleden buiten ons zien omdat je deze schaduwbeelden op je partner, je collega, je ouders etcetera, projecteert en denkt dat zij jou afwijzen en je valt hen daarop aan. Eigenlijk val je jezelf aan, omdat je beelden in hen ‘ziet’, die zich in jouzelf bevinden.

Het enige wat plaatsvindt is dat ze in jouw ogen een gedrag vertonen dat jou herinnert aan een oude situatie uit je verleden die je ooit hebt geïnterpreteerd als ‘ik wordt afgewezen’.

En deze interpretatie uit het verleden blijf je steeds opnieuw projecteren en herhalen, totdat je bereid bent om het anders te gaan zien, stil te worden en te luisteren naar je innerlijke oproep..

De  macht en vrijheid om te kiezen

Waar we voor staan is om te gaan zien dat je steeds een keuze hebt te kiezen tussen Liefde en angst, en dat wij de macht en de vrijheid hebben te beslissen welke keuze we willen maken.

In ons zijn er steeds twee stemmen gaande, de stem van het ego, die verontwaardigd om bevestiging schreeuwt van datgene wat hij ‘ziet’, en die van schuld uitgaat en tegelijkertijd is daar de stille Stem van de Heilige Geest, die zachtjes aangeeft dat je je vergist en dat er een andere Weg is, een die je bevrijdt van deze oude angstbeelden. Een stem die uitgaat van schuldeloosheid.

In de cursus wordt daar een stellige uitspraak over gedaan: “Elke dag, elk uur en elke minuut, ja zelfs elke seconde kies je tussen de kruisiging en de opstanding, tussen het ego en de Heilige Geest. Het ego is de keuze voor schuld, de Heilige Geest de keuze voor schuldeloosheid. De macht om te beslissen is het enige wat je hebt.”(ECIW.T.14.III.4.1-3)

Het gaat om een bereidheid om naar deze stem te luisteren en met Liefde en Licht te kijken naar deze angstbeelden, zonder oordeel, en te zien dat er geen schuld is. Het zijn uitsluitend oude gedachtes die in je hoofd ronddwalen en waar we aan gehecht zijn.

De innerlijke roep om Liefde is altijd aanwezig in het Nu en daarin vervliegen alle angstbeelden uit het verleden. Daarin zie je dat je altijd al Vrij bent, niet gekluisterd aan  het verleden, dat nooit bestaan heeft. Daarin ga je zien dat jouw medemensen, jouw verlossers zijn, dat ze je behulpzaam zijn in het ontmaskeren van die angstbeelden uit het verleden. Dat ze samen met jou het spel spelen van slachtoffer en dader en deze rollen kunnen steeds wisselen.

Als je bereid bent dit te zien, wordt je Nu verlost en je verlost tegelijkertijd hen. Dit is wat er plaatsvindt als je vanuit dit Bewustzijn naar de wereld kijkt. Wij zijn en waren altijd al verlost.