Als we de weg van bewustwording bewandelen, komen we hoe dan ook in aanraking met het ogenschijnlijk ‘moeten opgeven’ van zaken die jij denkt nodig te hebben om te kunnen functioneren in de wereld.
Het zijn de menselijke gehechtheden die samenhangen en voortkomen uit onze identificatie met het lichaam en de ego-persoonlijkheid.
Het zijn zaken zoals, lichamelijke genoegens- eten, drinken, seksualiteit, vrijen, seks, geld, roem, je wereldse status, macht. Speciale ‘liefdesrelaties’. Je familie, je kinderen, ouders.
Het zijn al die verbindingen met de menselijke wereld waar jij je veiligheid en ‘geborgenheid’ aan denkt te kunnen ontlenen. Waaraan je jouw ‘identiteit’ koppelt. Wie ben ik zonder dat ? Ik heb dat nodig om te kunnen bestaan en het opgeven of loslaten van die behoeftes wordt als een groot verlies of offer gezien. ‘Ik ben niemand zonder dat’.
Waar deze tekst over gaat is dat we in onze Weg hier op Aarde er uiteindelijk voor komen te staan om al onze gehechtheden die samenhangen met het lichaam c.q. de persoonlijkheid, moeten gaan opgeven. Vanuit de persoonlijkheid gezien voelt het als een offer, in de Werkelijkheid geef je uitsluitend een illusie en een –in vele gevallen– een verslaving op waarin je gevangen bent. Als je bereid bent dit zogenaamde offer te brengen, zul je zien dat dit werkelijke Bevrijding brengt en je in contact brengt met Wie je in Wezen bent.
Je identificatie met het lichaam / met de persoonlijkheid
Zoals hierboven geschetst zijn we, zolang we ons identificeren met het lichaam, dan wel de persoonlijkheid, gevangen in een aantal gehechtheden die je denkt nodig te hebben om te kunnen functioneren in de menselijke wereld. Je valt daarmee samen. In jouw ogen ben je dat, dat mens, man of vrouw, met die sociale rollen, bijvoorbeeld vader of moeder te zijn, of alleenstaand, je werk, je maatschappelijke functie, de sociale laag waar je je mee verbonden voelt. Je vrienden/ kennissen. Je opleidingsniveau. Je identificatie met de cultuur van het land waar je woont en in welk gedeelte daarvan (bijvoorbeeld op het platteland/ stad, in het zuiden/ noorden.) Je naam, je leeftijd,verbonden met die familie, met die ouders. De status van jou en jouw familie, blank of kleurling, arm of rijk, behoor je tot de elite of tot de lagere klasse.
Het zijn allemaal elementen waarmee je je persoonlijke identiteit kleurt en je gevoel van ‘eigenwaarde’ groter dan wel kleiner maakt. Je identiteit van ‘iemand’ te zijn, komt tot stand door dat je sociale status voor een groot gedeelte bepaald wordt door een ongeschreven sociale hiërarchie van rangen en standen. Ook al is er in de laatste 60 tot 70 jaar sprake van een sterke nivellering op het gebied van sociale standen, doch gevoelsmatig blijft er een standsverschil voelbaar, met een kleine rijke (politieke) elite en een grote sociale onderlaag en een verschuivende middenklasse
Je valt zo sterk samen met het ingebed zijn in je maatschappelijk rol en status, dat je zegt “Dit ben ik”, niet beseffend dat dit een valse identificatie is. Vooral in de eerste levensfase, zo tot midden dertig/ begin veertig jaar, dus van de jong-volwassenheid tot de volwassenheid, leef je de identificatie met je sociale rol het sterkst uit. In deze levensfase sta je midden in de ‘volwassen’ menselijke wereld van de dualiteit. Veelal ben je gehuwd of woon je samen, heb je een gezin en tracht je je maatschappelijke ambities te vervullen. Steeds vanuit een verlangen van iets te moeten bereiken, met daarin de illusie van als ik dat ‘heb’- bezit of ‘ben’, dan ben ik gelukkig. Het is de periode waarin je gevangen bent in de illusie van, als ik maar de juiste baan, de juiste vrouw/man, de hoeveelheid geld, sex, de juiste vrienden et cetera heb, dan ben ik gelukkig.
De grote kentering
En dan komt de midlifecrisis, of meerdere crises, die de kentering in je leven weergeven waarin je gaat beseffen dat de vrouw of man waar je zo verliefd op was, je teleurstelt. Er zijn steeds meer persoonlijke irritaties, ruzies. Fundamentele verschillen van mening over hoe je naar het leven kijkt en wat de een belangrijk vindt of juist niet. Het steeds weer opspelen van oude gekwetstheden en niet beseffend dat het projecties zijn van oude kind-pijn die je in de persoonlijke relaties uitleeft en steeds weer herhaalt, met allerlei beschuldigingen, woede en verwijten over en weer.
Je komt op een ‘dood spoor’ terecht, waarin de aanvankelijk gevoelde uiterlijke ‘liefde’ totaal uitgeblutst lijkt en men zich uit elkaar gegroeid voelt.De communicatie is verstomd of beperkt tot wrokkige verwijten en men ‘ziet het niet meer zitten’ met elkaar. De neiging is om steeds meer ‘een eigen leven’ te gaan leiden. Los van de ander, waarin scheiding een veel voorkomend element is. Een op de drie huwelijken eindigen in een scheiding. Nu kan scheiding en opnieuw een proces aangaan met een andere ‘liefde’ een goede keuze zijn, echter ik zie in mijn eigen ervaring van tweemaal gescheiden te zijn, dat men de kwaliteit van in relatie-zijn als optimaal leermiddel moet gaan zien, om tot bewustwording te geraken.
Van een speciale relatie naar een Heilige relatie.
In Een cursus in wonderen wordt veel aandacht besteed aan de ontwikkelingsweg die we hier gaan, waarin het bezig zijn in intieme relaties een essentiël leermiddel is. De cursus spreekt over de ontwikkeling van een speciale relatie naar een Heilige relatie. Waar het over gaat is dat de aard van de relatie fundamenteel verandert van een gerichtheid op de ander als ‘bron’ van ‘liefde’, naar een relatie waarin je jezelf en de ander als Heel en compleet ziet en de relatie steeds meer een bron van inspiratie en het Leven van Liefde in samenzijn is met elkaar.
Vervullend, genoeglijk en van elkaar genietend. Waarin geven en ontvangen samenvallen. Daarin leef je de Liefde en worden mogelijke irritaties snel doorzien en vergeven.
Om deze stap te maken wordt er van beide partners gevraagd om te gaan doorzien dat al je verwijten / woede / veroordelingen naar elkaar te maken heeft met oude kind-pijn die naar elkaar toe geprojecteerd wordt. Dit vergt van beiden dat je verantwoordelijkheid gaat nemen voor je eigen pijn, deze leert dragen en omarmen en met Liefde naar te kijken. Daarin lost het op. Dit is een moedig – niet gemakkelijk proces, waarin geduld, mildheid – verdraagzaamheid en (zelf)vergeving de ‘medicijnen’ zijn voor de heling van oude pijn en de transformatie van de relatie. Het is een – soms moeizaam – proces van vallen en opstaan en naarmate je vordert op deze weg zie je dat je innerlijk Geluksgevoel toeneemt- zonder dat je er iets voor hoeft ‘te doen’- Je gaat steeds meer zien dat jij een autonoom wezen van Liefde bent en de ander ook- in Liefde verbonden met elkaar.
Het loslaten van de ander als ‘offer’
Het ‘offer’ wat van beiden gevraagd wordt is om te gaan zien dat Liefde, dan wel Geluk niet van de ander te verkrijgen is en dat je ander als ‘bron van liefde’ moet gaan loslaten. Tegelijkertijd mag je gaan zien dat de Liefde tussen elkaar toeneemt naarmate men in staat is elkaar te laten en met ogen van Liefde te ‘kijken’ naar je eigen schaduwkanten en die van de ander. Gaan zien dat deze schaduwkanten optimale hulpmiddelen zijn in het spiegelen van je eigen innerlijke pijn. Bijvoorbeeld voor je gevoel wijst de ander jou steeds af, daarin wordt je eigen zelf-veroordeling steeds weer opnieuw geraakt van ‘ik mag er niet zijn’. Of je voelt dat de ander je steeds overheerst, daarin kan spelen dat je moeite hebt met het stellen van je grenzen uit angst voor conflicten, of uit angst voor de woede van de ander.
Feitelijk ben je elkaars verlossers van oude kind-pijn. De enige vraag is of je bereid bent dit zo te gaan ‘Zien’ en te gaan luisteren naar je Innerlijke Stem en je verantwoordelijkheid durft te gaan nemen voor jouw eigen proces.
Dan ga je zien dat je geen ‘offer’ hebt gebracht, maar dat men elkaar verlost hebt uit een gevangenis van macht en afhankelijkheid. Dan ga je voelen en Zien dat Liefde niets te maken heeft met iets te willen verkrijgen van de ander, maar dat het een Samen Zijn is waarin de werkelijke intimiteit toeneemt zonder dat je iets ‘van of voor elkaar’ wilt verkrijgen.
In mijn eigen leven was het hebben van seks een ‘basisvoorwaarde’, ik moest dat hebben, nu ik deze begeerte ‘geofferd’ heb, kan ik Zien dat intimiteit niet verbonden is met het fysieke lichaam, maar veel groter en ruimer is. Ik ben Intimiteit en ben vervuld zonder dat daar fysieke seksualiteit voor nodig is. Het kan zich als uitvloeisel van deze Energie voordoen, maar de Liefde wordt daarin niet ‘bedreven’. Deze Is en de fysieke vereniging ontstaat vanuit deze Liefdes-energie.
De ander en Ik zijn al Liefde en dat weerspiegelt zich in elkaar, zonder noodzaak, maar van Zelf-sprekend. Elk conflict lost zich hierin op en gaat er de Glimlach van vergeving overheen.
Het ‘offeren’ van je maatschappelijke identiteit
In feite is je ‘identiteit’ niet gekoppeld aan de maatschappelijke omstandigheden en is de stap waarvoor iedereen uiteindelijk staat dat je je Zelf los Ziet staan van jouw rol, positie, status et cetera, maar dat je Ziet dat jouw ego-ik je ervaringsinstrument is voor je Ziel, die in deze incarnatie door een ervaringsveld heen gaat, die optimaal behulpzaam is (geweest) om bepaalde blokkades onder ogen te ( moeten) gaan zien, die je in dit aardse leven wilde helen.
Het gaat om deze liefdevol te gaan accepteren, je licht erop te laten schijnen en ze te omarmen. Daarvoor ben je deze Weg gegaan, om al jouw donkere schaduwkanten te leren kennen en ze te accepteren. Het donker is voorwaarde voor het licht in jou. Het gaat om de samenwerking tussen donker en licht en de liefdevolle acceptatie van al jouw ervaringen.
In dit proces ga je je ‘los’ zien van je ouders, je familie, al of niet een maatschappelijke status hebbend of het hebben van (veel) geld of seks met al je verschillende rollen die je hebt gespeeld
Uiteindelijk ga je zien dat dit geen ‘offer’ is, maar dat je je steeds meer verbonden voelt met je Ware Ik en wordt jouw persoonlijke identiteit steeds meer deel van jouw Ware Zelf. Dan kan je zeggen IK BEN. De IK als fysieke manifestatie van de Goddelijke Schepping en BEN als de verbinding met de oerzee van het ZIJN.
Nu ik deze stap heb gezet om mezelf niet meer te identificeren met een rol van bijvoorbeeld leraar, of broer of vader of partner, zie ik dat al deze ‘rollen’ zichzelf ontvouwen in de verbinding, waarin ik het overgeef en ‘luister’ hoe of wat ik moet ‘doen’, waarin de persoonlijkheid zich steeds meer leiden door het Innerlijk Zelf.
Er valt Niets te doen, mijn persoonlijk ik verdwijnt steeds meer in de anonimiteit. En tegelijkertijd is de verbinding met alles wat Is steeds ruimer en groter. Er valt Niets te bereiken. Het is Al
Uiteindelijk blijft er dankbaarheid over, dankbaarheid als natuurlijk uitvloeisel. Er zit Niets tussen. Er is geen offer gebracht, maar ik Zie dat Mij Alles gegeven is. Mijn Hart vloeit over van dankbaarheid.