De aantrekkingskracht van je ‘eigen gelijk’.

Zolang we onszelf nog  identificeren met onze ego-persoonlijkheid zijn we veelal bezig in verbinding met onze naaste, in spanningsvelden of conflicten van ‘er wordt mij iets aangedaan’ of er wordt niet van mij gehouden.. Dit is in het menselijke proces een niet te vermijden emotie. De ego-persoonlijkheid ziet zichzelf los staan van de ander en is in een proces bezig om zichzelf te handhaven ten opzichte van de ander. Houdt zich bezig met iets van de ander nodig te willen hebben voor zijn ‘geluk’. Of de ander doet een beroep op jou dat hij of zij iets van jou verlangt.

In de speciale relaties zijn dit ‘normale’ bewegingen tussen de partners, echter dit spel brengt altijd met zich mede dat de ander of jijzelf zich tekortgedaan voelt. Bijvoorbeeld door een opmerking, waarin jij vind dat de ander je van iets beschuldigd of omgekeerd.

Iets willen hebben van de ander is altijd gebaseerd op een ogenschijnlijk tekort in jezelf. Het niet invullen of vervullen van deze behoefte of dit beantwoorden met een ogenschijnlijke afwijzing brengt een emotie teweeg van je tekort gedaan voelen, gepaard gaande met het voelen dat het ‘waar’ is . De ander ‘doet je iets aan. En dit wordt gevoed door een emotie van ‘je eigen gelijk’ van ‘zie je wel, de ander houdt niet van mij of wijst me af’

Dit ego-spel waarin je het gevoel hebt dat de ander jou iets aandoet en dit bevestigd wordt in ‘je eigen gelijk’ kan eindeloos voortduren, totdat je bereid bent om er anders naar te gaan kijken.

Projectie maakt waarneming.

Het belangrijkste leerproces waar we doorheen gaan in onze speciale relaties is het inzicht dat de ander altijd een spiegel is van je innerlijke zelfveroordeling. Hij of zij , doet je niets aan, maar laat jou zien via de reflectie dat er in jou nog een oude -kind pijn bevindt van bijvoorbeeld ‘er niet mogen zijn’.  In de speciale relatie zijn we vooral bezig om die oude kind pijn op te willen lossen door te hopen of te verwachten dat de ander jou die liefde geeft, die je denkt nodig te hebben voor het laten  verdwijnen van deze oude pijn.

Echter dit is de basale vergissing die in het ego-proces en de speciale relaties plaatsvindt. Je bent niet bij elkaar gekomen omdat die ander jou van de oude pijn afhelpt, maar om te doorzien dat nog behept bent met nog niet opgeloste, of vergeven oude pijn die je in deze relatie uitspeelt.

De ander maakt je bewust van dat dit nog aanwezig is en dat je je oude pijn gespiegeld ziet in het proces met de ander. Projectie maakt dat je dit waarneemt. De ander is jou behulpzaam in het aan het licht brengen van deze oude pijn.

Deze omkering vindt plaats op het moment dat je bereid bent om ‘stil’ te worden, te gaan luisteren naar je Innerlijke Leraar, de Heilige Geest, die jou laat zien en voelen dat je je vergist hebt, De ander is niet schuldig of doet jou iets aan, maar laat jou ‘voelen’ wat jou nog niet opgeloste oude pijn mee verbonden is, met een uit vorige levens meegebrachte zelf-veroordeling.

De sensatie van je ‘eigen gelijk’.

In principe ben je verbonden met deze oude pijn om dit in dit leven te willen vergeven. Het proces wat plaatsvindt tussen jou en de ander is geen toeval, maar is voor beide een kwaliteit tot bewustwording.  Het vraagt, zoals de cursus zegt ’’een geringe bereidwilligheid’ om er anders naar te ‘kijken’ en te gaan zien dat je je vergist hebt. De ander doet jou niets aan en het heeft zelfs niet plaatsgevonden, want dat wat je bent, Liefde, kan niet gekwetst, noch geraakt, noch schuldig zijn.

Echter nog verbonden met het egodenken en de emotie die daarbij hoort, vraagt het om dit te doorzien. De sensatie van het ego en de emotie dat de ander jou iets aan doet, heeft voor de persoonlijkheid een grote aantrekkingskracht. De ander beschuldigen en niet je eigen innerlijke pijn onder ogen (willen) zien vergt een ‘geringe bereidwilligheid’ , maar het vraagt wel om daartoe bereid te willen zijn.   Voor de persoonlijkheid lijkt het wel een offer om je zogenaamde ‘gelijk op te geven,  want zijn ‘identiteit’ is er mee verbonden, Wie ben ik, zonder dat, dus de vraag is;

Kies je voor je gelijk, of voor je geluk ?

Dat wat je bent- Liefde-  is stil, heeft geen sensatie, of emotie in zich, is neutraal en altijd aanwezig, als een stille innerlijke bestendige kwaliteit van genoegzaamheid, stille vreugde en geluk.

Het loslaten van ‘je eigen gelijk’ vergt geen offer, echter het lijkt wel een ‘overgang’  vanuit de storm van de sensatie van het conflict en de emotionele turbulentie die daarbij ‘hoort’, naar een overgave aan deze Stille kwaliteit van Liefde.

In het menselijke ego proces lijkt deze heftigheid erbij te horen en wordt dit als ‘liefde’ gezien. Die ander ‘houdt van mij’ en elkaar beschuldigen en het weer ‘goed maken’ wordt gezien als behorend bij deze ‘liefde’ en er vindt ook een zekere gehechtheid naar deze vorm van ‘liefde’ plaats.

Deze gehechtheid aan ‘je eigen gelijk’ is echter de kern van het ego, daaruit bestaat het, het wordt hierin vooral gevormd door zijn behoefte aan erkenning een ‘eigen ik’ te zijn, die alles doet en in de hand wil hebben en zelfs de ‘bewustwording’ regelt. Het opgeven van dit ego-ik is de fundamentele kwestie van het Inzicht dat dit is wat je nooit bent (geweest). Het is uitsluitend een optimaal leermiddel en heeft daarin een functie om nog niet opgeloste oude pijn uit te spelen in relatie met anderen, die samen met jou verbonden zijn in dit bewustwordingsproces. Dat wat jij en iedereen is en  in wezen bent, is altijd al vrij in Liefde verbonden met alles wat is. Daarvoor hoef je niets te doen, uitsluitend bereid te zijn de vergissingen te doorzien en over te geven. Het is en was altijd al vergeven.

.