We denken dat we de regie over ons leven hebben.

Zolang we onszelf identificeren met onze ego-mind, hebben we het idee dat wij zelf aan het roer staan van ons leven. Wij nemen beslissingen, volgen onze impulsen van wat we denken dat wij dat nodig hebben voor ons leven c.q. geluk. Echter in de praktijk is het zo dat veel wat ons ogenschijnlijk overkomt, een ongeluk, ziek worden, een  toevallige ontmoeting et cetera, door ons  Hogere Zelf bepaald en bedacht wordt.

In de Werkelijkheid gebeurt het aan ons, we leven niet een door het ego bepaald leven, maar een door de Ziel uitgezet plan voor deze incarnatie om bepaalde ontwikkelingen door te maken die ons  tot bewustwording brengt. Oude zelfveroordelingen en uit vorige levens nog niet uitgewerkte oude pijn, komt hoe dan ook, opnieuw op ons pad om ons tot inzicht te brengen, ofwel het te leren vergeven. Vanuit dit gezichtspunt gezien is het optimaal wat ons in het leven ‘overkomt’, met welke personen we in contact staan, wie onze ouders zijn en waar en in welk jaar en tijd we geboren worden.

De huidige tijd, zou je kunnen kenschetsen als een hectische tijd, met een pandemie, een klimaatcrisis en veel ongenoegen en onrust bij mensen en tussen volkeren. Je zou kunnen zeggen dat we wereldwijd in een crisis verkeren en er veel angst en onvrede heerst over  hoe en of we hier uit gaan komen.

In deze tekst wil ik daar meer over gaan zeggen.

Er is geen toeval.

Alles wat er gebeurt in je leven of überhaupt wat er plaatsvindt in het leven, op Aarde, heeft een diepere betekenis, ofwel biedt ons een mogelijkheid om op een dieper niveau te kunnen gaan ‘voelen’ en ervaren wat ons wordt aangereikt om tot inzicht te kunnen komen.

Het belangrijkste wat de onderliggende reden voor al onze ervaringen is, dat we loskomen van onze ego-impulsen en ons Hart gaan volgen, ofwel durven loslaten ‘het te (willen) weten’ en naar onze Innerlijke Stem gaan luisteren, die ons precies ‘zegt’ wat ‘te doen of te laten’.

Er is dus geen toeval, alles wat er gebeurd is zowel op persoonlijk niveau als wereldwijd een Goddelijke impuls om tot Werkelijke Innerlijke Vrijheid te geraken.  Er gaat nooit iets verloren, er is geen dood en er is uitsluitend een ervaring om tot bewustwording te komen.

“Ik hoef niets te doen”. (Eciw.T. 18.VII.)

Ik heb deze paragraaf vanuit de Cursus al meerdere malen aangereikt omdat het mij zo aanspreekt. Het is dus werkelijk zo dat we kunnen ophouden met ‘doen’ om ‘gelukkig’ te worden. Dit is onze grootste valkuil, dat we denken iets nodig te hebben van buitenaf om gelukkig te worden.

Het zit ‘m juist in het niet ‘doen’, in overgaven zijn, in acceptatie zijn met wat er is en dat ‘ontvangen’ in je Hart. Zijn met de ogenschijnlijke ‘beperkingen’  en ‘tekorten’ van het menselijke bestaan. We weten niet de diepere betekenis van wat er plaatsvindt en hebben er een oordeel over, of voelen ons het slachtoffer ervan.

Het gaat er niet om dat we deze gevoelens niet mogen hebben, want we zijn hier om te leren, ( of beter gezegd’ om af te leren’) dus er ‘gebeuren’ zaken in je leven die ‘niet leuk’  zijn. Steeds zijn er twee opties gaande, namelijk je verbolgen voelen over dat dit jou overkomt en de ander of het leven ‘de schuld’ geven, of te gaan voelen van binnenuit wat er geraakt wordt en welke verdrongen (zelf)  veroordeling er onder zit. Zoals ‘ik mag er niet zijn’ of ‘ik ben niet goed genoeg’ of ‘zie je wel, het gebeurd altijd aan mij’.

De volgende stap is vergeving toe te passen en dankbaar te zijn naar de ander , naar de omstandigheden dat dit jou aangereikt wordt. Het gaat er niet om ‘je best te doen’ om dit zo goed mogelijk te gaan doen. We doen ons hoogste bod, altijd, zelf als we achteraf gezien ‘dom’ hebben gedaan. Op dat moment wisten we niet beter en kunnen we zien dat er een vergevings-les werd aangeboden.

Laat je jezelf kruisigen of ga we voor de opstanding.

In de cursus benadrukt Jezus steeds opnieuw, dat we, zolang we ons identificeren met ons lichaam, we onszelf kruisigen, ofwel verbonden blijven met het lijden. Hij reikt ons aan ons te verbinden met de opstanding, ofwel dat gaan zien dat we geen lichaam zijn, maar een wezen van Licht en Liefde, die tijdelijk zich met het lichaam verbonden heeft om te participeren in het uitbreiden van de Liefde. En dat gaat gepaard met talloze ervaringen die zo, menselijkerwijs, niet altijd even gemakkelijk zijn, maar bedoelt zijn als inspiratie om tot Inzicht te komen.

De cursus toepassen is in wezen eenvoudig, mits we bereid zijn om daar steeds te gaan zien dat we een keuze hebben voor Liefde of voor angst. Als we voor angst kiezen, dan zal lijden daarvan het gevolg zijn en dat is tevens weer een inspiratiebron om te gaan ‘voelen’  en ‘horen’ dat we ons vergist hebben en we kunnen terugkeren naar ons Hart. Et is geen God die ons straft en schuld bestaat niet , wel een ervaringsweg waar we steeds opnieuw een keuze hebben voor Liefde of angst. Er is geen ‘tijd’ uitsluitend een ‘leertijd’.