Vergeving is Nu.

Vanuit de ego-persoonlijkheid gezien is vergeving iets wat ‘moeilijk’ ligt, het ligt niet voor de hand dat wat jij denkt dat de ander jou heeft aangedaan, ‘niet heeft plaatsgevonden’. In jou leeft een gevoel van schuld of pijn, boosheid, verdriet om dat wat in jouw ogen jou echt is aangedaan.

Je voelt je afgewezen, die ander is schuldig aan jou pijn en wellicht is het de zoveelste keer dat je het gevoel hebt dat die ander jou dit aandoet. En in het menselijke omgangsproces is dit wat veelvuldig voortkomt. Je wordt steeds door de ander ‘verkeerd begrepen’ of ‘veroordeeld’ of op een ruwe wijze toegesproken. Steeds probeer je het weer ‘goed te maken’, maar steeds opnieuw ‘gaat die ander in de fout’.

Het is in persoonlijke verhoudingen een voortdurend ‘gedoe’ om in harmonie met elkaar te kunnen zijn. Dit is het dagelijks proces wat plaatsvindt tussen wat Een cursus in wonderen, noemt ‘de speciale relatie’. Het ‘speciale’ zit hierin dat je met de ander ‘gaat’, omdat jij denkt  dat hij of zij jou ‘gelukkig’ kan maken. “Want  we houden van elkaar”, is het motto waarop de speciale relatie gebaseerd is.

En we steken er veel energie is om dit te doen lukken, echter steeds weer ontstaan er perikelen tussen elkaar, die weer met de mantel der liefde bedekt worden, maar onderhuids blijft het nawerken in een soort verwijt, dat die ander jou toch iets heeft ‘aangedaan’, of dat je op je hoede bent en blijft om te voorkomen dat het ‘weer gebeurd’. Je past je aan en stemt je gedrag erop af om te voorkomen dat die ander je weer opnieuw verwijt. En zo zitten we in een eindeloze spiraal van aanpassen, ‘uitpraten’, het weer goed maken, etc.

De cursus reikt ons in dit kader een geheel andere visie aan, hierin gaat het er niet om, om de relatie te doen ‘gelukken’, maar wordt er aangegeven dat de speciale relatie een leermiddel is en dat de ander niet zomaar op je pad is gekomen, maar dat je bij elkaar bent gekomen om elkaar als elkaars verlossers te zien. Er is geen toeval. De ander en jij zijn bij elkaar gekomen als optimale kwaliteit om elkaar te dienen in het weerspiegelen van elkaars zelfveroordelingen.

Steeds weer opnieuw, als er sprake is van een verwijt, is er een gelegenheid om vanuit je Innerlijk Zelf, ofwel de Heilige Geest, contact te maken met de innerlijke pijn van een zelfveroordeling die er eraan te grondslag ligt en dat je je ‘afgewezen’ voelt. Het gaat erom te gaan zien dat de ander jouw gevoel van ‘ik mag er niet zijn’ weerspiegelt. De ander fungeert als spiegel om jou te doen herinneren dat jij deze zelfveroordeling aan jezelf hebt gegeven.

Het is zo prachtig geregeld, als je bereid bent om op deze wijze naar het relatie-spel te kijken, je bent niet ‘zomaar’ met die ander, maar die ander is je behulpzaam om jouw zelfveroordelingen op het spoor te komen en te gaan vergeven. Die ander is jouw broeder of zuster die samen met jou onderweg is om oude pijn en zelfveroordelingen te leren vergeven.

“Ideeën verlaten hun bron niet” (Eciw.T.26.VII.4.7).

Dit is het centrale thema in de cursus, we ‘denken’ dat we iets ‘buiten’ ons ‘zien’ , maar het zijn altijd geprojecteerde beelden van wat in ons geheugen, ofwel in onze denkgeest zich bevindt. Projectie maakt waarneming. In feite is het zo prachtig geregeld in ons incarnatieproces om tot bewustwording en vergeving te komen. Maar het vraagt wel van je dat bereid bent om anders naar jezelf en de ander te kijken. Centraal in dit gehele menselijke ervaringsproces is dat we gaan ‘zien’ dat de afscheiding van God niet heeft plaatsgevonden. We bevinden ons met onze fysieke gesteldheid in een geprojecteerde wereld van illusies, die geen betekenis hebben maar zolang we daarin geloven dat ze ‘ogenschijnlijk’ waar lijken te zijn, omdat het ogenschijnlijk overeenkomt met een innerlijke gedachte die verbonden is met een verwijt, ofwel innerlijke pijn, die we naar buiten toe projecteren, en deze pijn toedichten aan de ander ‘die ons dit heeft aangedaan’.  Waar de cursus toe oproept is dat we gaan zien dat elk moment dat we in pijn verkeren we steeds voor de keuze staan om naar binnen te gaan en te gaan luisteren naar onze innerlijke Stem, die ons laat zien dat we ons vergissen en we kunnen gaan zien dat er een les wordt aangeboden van vergeving. Ofwel gaan zien dat de ander jou laat zien dat er sprake is van zelfveroordeling die je op de ander projecteert. Dit is wat vergeving ons laat zien en zo in de cursus verwoordt wordt “Vergeving ziet in dat wat jij dacht dat je broeder jou heeft aangedaan, niet heeft plaatsgevonden. Wat ze niet doet is: zonden kwijtschelden en ze werkelijk maken. Ze ziet dat er geen zonden is geweest. En in die zienswijze zijn al jouw zonden vergeven”(Eciw.W.1.1.404).

Vergeving is Nu.

Wat bovenstaand betoog ons laat zien is dat vergeving niet verbonden is aan tijd, de afscheiding van God heeft nooit plaatsgevonden. Het is een prachtig spel waar we met elkaar in verbonden zijn, het enige wat ons te doen staat is elk moment dat we niet in vrede zijn, ofwel in liefde verbonden voelen met onze medemens er sprake is van een vergissing. God wijst ons nooit af en er is geen moment in de tijd dat we niet verbonden zijn met God, dan wel met Liefde. Het vraagt slechts een geringe bereidwilligheid om naar binnen te gaan en te gaan luisteren naar ons Innerlijk Zelf, waar Vrede en Liefde heerst. Het is doorzien dat Geluk en Vrede Altijd aanwezig zijn in ons en ons nooit hebben verlaten.

Liefde is Stil en heeft geen oogmerk om zich te laten gelden, omdat het de allesomvattende Waarheid is. We bevinden ons altijd in een vergeven Wereld.