De basis is: Ik ben Liefde / Geest/ eeuwig/ onveranderlijk.
Echter,
Liefde kan niet onderwezen worden/wel worden ervaren.
Hoe?
Door alle belemmeringen/hindernissen op te heffen die ik er zelf tussen hebt gezet door mezelf te identificeren met mijn ego-persoonlijkheid / dan wel mijn lichaam / angst / illusie.
Inleiding.
Een van de belangrijkste leermiddelen hier in onze leerweg op Aarde zijn onze relaties.
In zijn algemeenheid denken we dan veelal in eerste instantie aan intieme relaties. Echter vanuit de Cursus gezien ben je met alles in relatie, ofwel in verbinding en gaat het om het doorzien van je oordelen over wat jij in je verbindingen ziet als wat jou ‘goed’ uitkomt, dan wel wat jou ‘tegenwerkt.’
Vanuit de persoonlijkheid gezien, zien we de wereld buiten ons als een plaats waar jouw ego-belangen al of niet gediend worden. Onze ego-persoonlijkheid is erop gericht om zijn ego-wereld zo in te richten dat hij zich veilig voelt en hij zich verzekerd weet van zaken en personen om zich heen die zijn behoeftes aan liefde en aandacht zo optimaal mogelijk weet te vervullen. Daardoor is hij constant op z’n hoede en raakt in paniek of woede als hij ziet dat deze ‘basisvoorwaarden’ voor zijn ego-bestaan in gevaar komen.
Hieronder wil ik gaan beschrijven hoe we vanuit ons ego-bestaan speciale relaties aangaan vanuit een belangenstrategie en hoe deze omgevormd kunnen worden tot een Heilige Relatie, waarin je jezelf en de ander als Heel en Liefde ziet.
Uit mijn vorige tekst bleek dat het ego wordt aangedreven én in stand gehouden door een mechanisme van aanval en oordeel. Stel je daarbij een trein voor, die razendsnel rondjes rijdt op een gesloten circuit. Van de vertreklocatie Afscheiding zoeven we via de stations Kwetsbaarheid en Projectie naar de bestemming Woede en Aanval, waarna we via Schuld en Angst telkens terugkeren naar het beginpunt, waar dezelfde reis opnieuw begint. Dit mechanisme kan ons vele levens lang in een vicieuze cirkel gevangen houden, totdat we bereid zijn een stap terug te doen, ons naar binnen te richten en te luisteren naar onze Innerlijke Stem, of de Heilige Geest. Op dat moment kan een correctie plaatsvinden, wordt de herhaling doorbroken en keren we terug naar onze feitelijke werkelijkheid van Onschuld, Liefde en Vrede. Dát is vergeving.
In deze tekst zal ik het begrip Zelfveroordeling verder toelichten, zodat we gaan zien dat het geen vergissing is, dat het zelfs een belangrijke functie heeft als leer- en hulpmiddel om tot een juiste gerichtheid van denken en waarneming te komen. Ik verwijs daarbij naar het doorgegeven boek ‘Jij bent God’, van Gabriela Gaastra-Levin
In mijn voorgaande column heb ik mijn levensproces beschreven, waarin ik moest gaan zien hoe ik door een intensief ontwaking-en bewustwordingsproces ben heen gegaan, gepaard gaande met het moeten doorzien van allerlei angsten en illusies die daarmede samenhingen.
Uiteindelijk moest ik gaan zien dat al mijn ego-streven zinloos was en dat ik mocht gaan voelen en constateren dat het Niets geworden is. Niets en Alles en dat dit het grootste Geschenk is wat ik mocht ontvangen.
Dit proces is gepaard gegaan door middel van een diepe intentie tot overgave en een bereidheid in mij om dit proces aan te gaan. Ik was bereid om het anders te gaan zien.
Als een soort vervolg op het beschrijven van dit proces, wil ik hieronder gaan beschrijven welke elementen er vanuit Een Cursus in wonderen kunnen worden aangereikt, waarin een dergelijk bewustwordingsproces te vatten is. Lees verder
Een cursus in wonderen is erop gericht om te doorzien wat vergeving is. Als je het hebt doorzien, doorvoeld en beseft, ben je vrij. In feite zegt de cursus, vergeving is doorzien dat er niets te vergeven valt, want dat wat je dacht heeft niet plaatsgevonden, er is in de werkelijkheid niets gebeurd. Dit is voor ons als ego-persoonlijkheden bijna malle praat, onzinnig, wij zien een geheel andere ‘werkelijkheid’. Het botst met al onze (zintuiglijke) waarnemingen, van wat we zien, voelen, horen.
Hieronder wil ik deze klaarblijkelijke ‘onzinnige’ gedachte tegen het licht houden. Daarvoor ga ik te rade bij wat in de cursus zo prachtig verwoord wordt over wat vergeving is in het Werkboek van Een cursus in Wonderen.
Niemand die de ervaringsweg op Aarde gaat, kan ontkomen aan processen die te maken hebben met macht en afhankelijkheid. Als we goed naar onszelf kijken, moeten we erkennen dat we ons zelden vrij voelen. Vanaf het moment dat we ons identificeren met onze persoonlijkheid gaan we handelen vanuit de behoefte aan macht of controle, en komen we in afhankelijkheidsrelaties terecht. Hoewel deze relaties feitelijk altijd gepaard gaan met pijn en emotionele spanningen, zijn ze niet te voorkomen. Ze hebben zelfs een zekere noodzaak, en vormen een voorwaarde voor ons bewustwordingsproces, waarin we – stap voor stap – gaan zien dat we niet alleen altijd vrij en autonoom zijn, maar ook totaal in verbinding met alles wat er is. We gaan uiteindelijk zien dat we nooit onze Bron – God, Liefde – verlaten hebben. Om ons te kunnen her-inneren dat we altijd vrij en in verbinding zijn met Liefde, gingen we door de poort der vergetelheid – en de zogenaamde afscheiding – waarna er een reis begon waarvan de terugkeer vaststond. Zo dragen wij allemaal op unieke wijze bij aan de uitbreiding van de Schepping. Onderstaand wil ik dieper ingaan op dit proces en beschrijven welke elementen daar aan te pas komen.
Het is een intrigerende gedachte, er is uitsluitend Liefde of er is een roep om Liefde. Ergens klinkt dat tegenstrijdig, hoe kan er een roep om Liefde zijn als er uitsluitend Liefde is? En toch sluit dit elkaar niet uit, er is een roep om Liefde als we vergeten zijn dat we Liefde zijn. Dit vergeten is onderdeel van de leerweg die we hier gaan, echter tegelijkertijd is er in ons een oproep geplaatst om ons weer te herinneren dat we Liefde zijn. Deze oproep uit zich in ons, als we van ‘buitenaf’, angst, woede, depressie, geweld, zien of we dat we een gevoel van tekort ervaren. De basis van deze gevoelens is schuld. Iemand moet schuldig zijn, jijzelf of in de meeste gevallen, de ander, de wereld.
Er lijkt iets niet in orde te zijn, er is een verlangen om ‘gelukkig’ te zijn en dat wordt niet als zodanig beleefd. Ergens moet er iets verkeerd gegaan zijn, het gevoel van ‘gelukkig’ zijn ontbeert in ons en dan is er de mogelijkheid dat we de ‘buitenwereld’ ervan beschuldigen dat die ons dat heeft aangedaan.
En dan kom ik terecht bij Een cursus in wonderen die stelt dat we ons vergissen. Geluk, Liefde is dat wat we zijn. “Liefde schiep mij als zichzelf”(ECIW.W.113), zegt de cursus heel stellig en vervolgt met het idee dat wat jij dacht dat een ander, jou ”heeft aangedaan, niet heeft plaatsgevonden.” (ECIW.W.404.1.
Een dergelijke visie zet de menselijke wereld en de menselijke perceptie totaal op z’n kop.
Wat overblijft is dat er uitsluitend Liefde is of dat er een roep om Liefde is. Hieronder wil ik deze ogenschijnlijke controverse tegen het licht houden. Hoe kunnen we dit bezien ?
In de afgelopen jaren, zo vanaf 2009, ben ik in proces terecht gekomen, waarin overgave aan het niet-weten een centrale rol heeft gespeeld en nog steeds speelt. Hieronder wil ik in grote lijn iets zeggen over wat dit proces me gebracht heeft en welke verwikkelingen daarbij een rol speelden en spelen.
De titel van dit stuk heet “ Het is Niets geworden ‘’ , dat is een citaat uit een tekst die ik kreeg vanuit een consultatie van wat ik noem, de Engelen. Regelmatig ben ik in mijn leven te rade gegaan bij mediums die contact hebben met Gidsen, dan wel Engelen. Naast het feit dat ik me steeds meer door mijn innerlijke begeleiding/intuitie laat leiden, vind ik het verrijkend en ondersteunend en ‘op z’n plek vallend’ als ik de kwaliteit van deze doorgevingen vanuit deze Bron tot me neem.