Wij zijn vergeten wie wij in werkelijkheid zijn.

Onderdeel van ons incarnatieproces is dat we na onze geboorte ‘vergeten’ wie wij in werkelijkheid zijn. Ik zet ‘vergeten’ tussen aanhalingstekens, omdat het zo een essentieel element is in ons bewustwordingsproces. Vergeten betekent niet dat het weg is, maar de herinnering daaraan verflauwd en de weg hier op Aarde gaat over het je Zelf weer herinneren via de omweg van de angst.

Ons incarnatieproces is erop gericht om nog niet opgeloste zelfveroordelingen en oordelen uit vorige levens opnieuw onder ogen te zien en ze te (leren) vergeven. Elke geboorte is een vervolg op vorige levens, zo gaat het in ons bewustwordingsproces.

Om deze weg te kunnen gaan, ‘vergeten’ we dat we wezens van Licht zijn. We identificeren ons steeds meer met ons lichaam, c.q. onze persoonlijkheid. Het ‘vergeten’ is primair noodzakelijk om je echt te kunnen ‘onderdompelen’  in het aardse bestaan,  anders zouden we dit proces niet kunnen ‘doen’.

Hieronder wil ik dit proces verder inkleuren.

Incarneren is een Ziele wens.

Je bent in wezen eeuwigdurend verbonden met je Ziel, die als een soort leidsman in al je levens bepaalde ervaringen doorgaat die je in die levens wil uitwerken in samenhang met andere zielen die je op je pad vergezellen en onderdeel vormen van je bewustwording. De ervaringen die je doorgaat komen niet zomaar op je pad, maar zijn vanuit je Ziel geïnitieerde ervaringen die je wilde ‘meemaken’ . Feitelijk zijn al je ervaringen inspiraties om tot bewustwording te komen. Er is geen toeval, alles wat op je pad komt heb je zelf gepland, in  samenhang met andere Zielen. In die zin is je levenspad optimaal om tot bewustwording te komen.

En daarin zit de crux, want om tot bewustwording te komen, wordt er van je gevraagd om vanuit een ander niveau naar je ervaringsweg te gaan ‘kijken’, namelijk vanuit je Geestelijk Zelf, ofwel, de Heilige Geest in jou. Het belangrijkste criterium waar we mee te maken hebben is of je jezelf als slachtoffer ziet van de omstandigheden of  van de ander, dan wel dat je gaat zien dat er jou een les wordt aangereikt van een oude zelfveroordeling die de ander jou laat zien.  

De wereld van de tegenstellingen Goed en Kwaad, angst en oordelen.

Net zoals vergeten wie je in Werkelijkheid bent, is evenals angst als ogenschijnlijk tegendeel van Liefde en oordelen als leermiddelen ingevoegd. Ook het identificeren met het lichaam, c.q. de ego persoonlijkheid zijn leer-elementen in ons leerproces hier op Aarde.

Komend vanuit een Lichtwereld van Liefde en dan geïncarneerd worden op Aarde, lijkt een grotere tegenstelling niet mogelijk. Maar dit is juist de bedoeling, om te gaan ‘zien’ waar je jezelf nog in veroordeeld, heb je een wereld nodig waarin dat ‘uitgespeeld’ voor je ziet.  Want het zit prachtig in elkaar; we ‘zien’ niet met onze ogen, maar we zien de door ons zelf geprojecteerde beelden en ‘denken’ dat de ander ons iets aandoet. Wat er echter in de werkelijkheid plaats vindt is dat we in een ‘spel’ betrokken zijn, waarin de ander ons ogenschijnlijk iets aandoet, in de werkelijkheid laat hij of zij ons zien waarin we onszelf nog veroordelen. ‘Projectie maakt waarneming’. Het is werkelijk een prachtig ‘spel’ mits we bereid zijn om er op die wijze naar te kijken. Ofwel, dat er jou een spiegel wordt voorgehouden, en we kunnen in die spiegel kijken als we bereid zijn te luisteren naar onze Innerlijke Gids, de Heilige Geest in ons.

Een offer wordt er niet van je gevraagd.

In dit spel van slachtoffer en dader, de illusie van het geluk ‘buiten’ je te vinden, Is er in deze ervaringsweg van bewustwording , steeds sprake van twee niveaus, het ene niveau is het ego- denken waarin we bezig zijn om vanuit ons geïdentificeerd zijn met de ego-persoonlijkheid ‘gelukkig’ te willen worden van ‘buitenaf’, waarin allerlei zaken aan de orde komen, van afhankelijkheid en macht, lijden, tekort, schuld en steeds weer de pijn van het niet ‘lukken’ . Uiteindelijk komt er een crisis in je leven, die je ‘dwingt’ om op een andere manier in het leven te gaan staan.

Deze crisis vraagt je om te gaan luisteren naar je Innerlijke Stem, ofwel, naar binnen gaan, dit is het tweede niveau, het niveau van je Hart, je innerlijk Weten, je Innerlijk Zelf, de Heilige Geest. Daarin wordt gevraagd om te gaan ‘zien’ dat Geluk niet van buitenaf verkregen wordt, maar dat Vrede een Innerlijke Gesteldheid is, waar je Niets voor hoeft te ‘doen, behalve de illusie op te geven dat  de ander jou gelukkig (moet) maken.

Vanuit de ego-persoonlijkheid is dit de meest lastige stap, dit loslaten. Het lijkt wel of je de grip op je leven moet opgeven en ‘ergens’ is dat ook zo, op het niveau van het egodenken. Je kunt niet meer de  ander verantwoordelijk maken en ‘schuldig’ verklaren dat hij /zij jou iets aandoet en niet voor de liefde ‘zorgt’. Je laat deze illusie los, je bent ‘vergeten’ dat de Liefde in jou is en jij en de ander dat Zijn. En daar altijd was en is

Als je bereid bent deze ‘stap’ te gaan zetten, lijkt het een stap, echter je laat slechts een illusie los en is het een Thuiskomen in je Zelf. Het vraagt geen offer, maar is een Geschenk aan Je Zelf en aan je zielsgenoten.

Innerlijke Vrede is daarvan het resultaat en naarmate je dit ‘doet’ wordt het steeds ‘stiller’ in Je Zelf. Je hoeft niets meer te ‘doen’ Thuisgekomen in je Innerlijke Zelf, waar je nooit bent weggeweest. Het was een illusie.