Feitelijk is de Natuur der dingen dat we niet weten hoe het Leven zich ontvouwt en wat er ( gaat ) gebeuren of wat er nu gebeurd. Als persoonlijkheid heb je behoefte aan het weten hoe de dingen zich gaan ontvouwen, of om het anders te zeggen, dat je er vanuit gaat dat je het leven kunt bepalen.

De basis van onze ik-persoonlijkheid is gebaseerd op veiligheid, op het voorkomen van zaken die zijn ‘bestaan’ kunnen bedreigen. Als we het leven van de geïdentificeerde persoonlijkheid beschouwen, zien we dat al zijn handelingen, belangen, verlangens er op zijn om ‘in leven’ te blijven. En dat houdt in dat het lichaam als dat ben ik wordt geïdentificeerd en alles wordt ingezet om dat lichaamsbestaan veilig te stellen.

Lees verder →

Gehechtheid en onthechting.
In wezen zijn we allemaal gehecht zolang we ons identificeren met ons lichaam. Je kunt niet spreken van gering of veel gehechtheid. Je bent als persoonlijkheid sowieso gehecht, daar is geen maat voor van veel of weinig.
In onze weg hier op Aarde is het bewustwordingsproces erop gericht om te doorzien dat je gehecht bent en hoe je in een onthechtte staat kan leven.
Dit vraagt uiteindelijk dat je al je gehechtheden doorziet en loslaat. Er is geen tussenweg, je kunt niet een beetje onthechten, want dan hou je alles vast. Het lijkt een hele transformatie te vergen en gepaard te gaan met verlies. In de Werkelijkheid verlies je niets, maar win je alles. Het is een weg waarin je gaat zien dat gehechtheid je afhoudt van een werkelijk doorvoelen Wie je bent. Doorzien dat al je gehechtheid gepaard gaat met een afhankelijkheid van zaken, dan wel van personen buiten je.

Lees verder →

Het spel van slachtoffer en dader

We komen er niet onderuit

Zolang we denken dat we een lichaam zijn met een bepaalde persoonlijkheid – en iedereen die hier op aarde komt is daarvan overtuigd – zullen we bezig zijn met slachtoffer- en daderschap. Als we eerlijk naar onze ervaringsweg op aarde kijken, moeten we inzien dat we afwisselend dader en slachtoffer zijn geweest. We doen dat niet zozeer omdat we het willen (veel van deze rollen spelen we zelfs onbewust), maar we doen het, omdat het de enige manier is om tot bewustwording te komen van wat Liefde is. Het is letterlijk onoverkomelijk.

Als er een voorkeur is voor bijvoorbeeld het slachtofferschap, dan heeft dat te maken met de intentie van onze ziel, die een bepaalde ervaring nodig heeft om tot inzicht te komen. Maar of je nu het slachtoffer uithangt of de dader, dat maakt in feite niet uit. Het is allemaal hetzelfde, wanneer je beseft dat de rollen die we spelen allemaal zullen leiden tot bewustwording. Lees verder →

Er is geen tijd, uitsluitend in onze ego-ervaring van verbonden te zijn met het lichaam en de identificatie met de aardse werkelijkheid van dag en nacht,, verleden, heden en toekomst. Dit is onze aardse beleving en het is voor ons leven hier op Aarde ook zinnig om in die aardse tijdsberekening met elkaar om te kunnen gaan. Bijvoorbeeld om afspraken te kunnen maken of om te weten hoe het laat het is et cetera.

Echter in de werkelijkheid is er geen tijd en uitsluitend Nu als eeuwig ritme in de kosmische eenheid van geen begin en einde. Dit in tegenstelling tot de wereld van de dualiteit, van goed en kwaad, slachtoffer en dader, man en vrouw, dood en leven en alle tegenstellingen en voor-oordelen die er plaatsvinden tussen mensen.

Hoe kunnen we die ’twee werelden’ verenigen, of kan dat niet. Is er sprake van een tegenstelling, of is deze ogenschijnlijk. Hangt het af vanuit welke positie we er naar kijken, ben je geïdentificeerd met je persoonlijkheid dan ervaar je de wereld van de dualiteit, voel je jezelf verbonden met je Innerlijk Zelf, dan ben je in de Waarnemerspositie en ben Getuige van het eeuwige spel van donker en licht, bewegingen van het ego-denken en al die emoties die hieraan verbonden zijn.

Dit kan alleen gebeuren als je niet geïdentificeerd bent met je persoonlijkheid. Waar het om gaat is dat je,-en verbonden bent met het menselijke, met de wereld van de dualiteit- en verbonden bent met het eeuwige Nu en dat dit tegelijkertijd plaats vindt en daar gaat deze column over. Je bent God en mens tegelijkertijd.

Lees verder →

Inleiding

Toen ik dit citaat uit Een Cursus in Wonderen voor het eerst las – ‘Geen enkele klacht is gegrond’ – wíst ik dat het waar was. Tegelijkertijd dacht ik dat het nog een lange weg zou zijn om het écht te realiseren. Want in mij voelde ik nog steeds een ‘klacht’ die voortkwam uit gevoelens van tekort, en die zich uitte in innerlijke spanningen. Inmiddels kan ik op alle fronten voelen dat het waar is: dat geen enkele klacht gegrond is. Het is alsof ik wakker ben geworden uit een nare droom die – ogenschijnlijk – heel lang heeft geduurd. Lees verder →

En God zet de laatste stap…….Zet de laatste stap, wat feitelijk geen stap is, maar een initiatie, een inwijding in je Ware Zelf. Overgave aan ……..de Leegte, het Niets, de Stilte.

In het proces waar ik me in het afgelopen jaar  in bevond kan ik me goed vinden in dit citaat uit de cursus in wonderen.

Ik begrijp, of beter gezegd voel nu wat hiermede aangegeven wordt. In feite is het een proces waar in het gaat om totaal over te geven, zelfs het idee van overgave los te laten.

Het beste is het om het  te omschrijven , dat ik me laat leiden door mijn innerlijk Zelf, dit voelt als te zijn in mijn Hart, een gewaar zijn van daar te zijn. Dat dit mijn feitelijke Ik is, deze innerlijke gloed, energieveld, Stilte, Aanwezigheid.

Zonder dat daar de wil tussen zit, een natuurlijke overgave en tegelijkertijd is het lichaam, met zijn energieën aanwezig, niet als storend, maar als een fysiek element van mijn aardse verschijningsvorm.

Ik ben daarmee in deze aardse sfeer en schrijf op de computer en gebruik de woorden die opkomen om ze in de tekst neer te zetten.

Het is goed, in een neutrale zin, zonder opsmuk of het ‘goed’ te willen hebben. Een natuurlijke vrede is aanwezig in me en voelt als heel gewoon. Dit is het, ik hoef er Niets voor te doen. Lees verder →

In de afgelopen jaren heb ik veel teksten geschreven die bedoeld waren om licht te brengen op de weg die we hier op Aarde gaan.

Nu wil ik aanreiken dat deze weg een ‘omweg door de angst’ is.  We leren Liefde kennen door zijn ogenschijnlijk tegendeel: angst.

Angst heeft de functie van een scherp snijdend zwaard, waarin we leren onderscheid te maken tussen wat werkelijk Waardevol is of waardeloos. Het scheidt het kaf van het koren.

Onlangs schreef ik een tekst over Onvoorwaardelijke Liefde. In ons zit een groot verlangen naar leven vanuit een Liefde die onvoorwaardelijk is. Ergens weten en voelen we dat deze Liefde er is en we voelen ook dat dit in ons aanwezig is.

Het is een soort ‘energieveld’ van Lichtheid- oneindigheid – Stilte – Geluk. Het zijn woorden die het benaderen, maar in essentie is Liefde niet in woorden uit te drukken. Het is altijd meer dan dat en dat is ook mooi in zijn grootsheid en in zijn mysterie. Het voelt als een ‘energetisch’ verlangen, als een hunkering naar Thuis en tegelijkertijd beseffen we dat Het er al Is en je het niet kunt bereiken door je best te doen of een ‘goed’ mens te willen worden.

Liefde is altijd Aanwezig en het gaat om het doorzien van alle belemmeringen en ideeën die we er tussen hebben gezet. Liefde is daar wanneer je kan zijn met zijn ogenschijnlijk tegendeel angst. Lees verder →

Ziekte wordt in onze maatschappij doorgaans beschouwd als een teken dat er iets mis is gegaan. Er is iets gebeurd wat niet had moeten gebeuren, en we kunnen er maar beter voor zorgen dat het snel weer is opgelost. Maar als we anders naar ziek zijn leren kijken, dan kunnen we gaan zien dat er helemaal geen sprake is van een vergissing. Rüdiger Dahlke deed dat in zijn boek ‘Ziekzijn: signalen van de ziel’, dat in 1992 verscheen en een opvolger was van zijn eerdere boek De Zin van Ziekzijn (met co-auteur Thorwald Dethlefsen in de jaren tachtig samengesteld). In beide boeken stellen de auteurs dat ziekte een boodschap is van de ziel, een signaal dat verdrongen emoties en onbewuste mentale overtuigingen zich uiteindelijk in het lichaam hebben vastgezet. Met hun boeken hoopten de auteurs bij te dragen aan een andere kijk op ziekte, als een oproep van de ziel om het verborgen signaal te onderzoeken en bewust te worden, zodat er heling kan ontstaan. Een zelfde visie vind ik terug in het boek  ‘Gesprekken met Jeshua’, van Pamela Kribbe, waar Jeshua (of Jezus) ziekte een ‘richtingaanwijzer’ noemt. In de laatste decennia is deze visie breder geaccepteerd geraakt, en ook in Een Cursus in Wonderen is het een van de meest centrale thema’s.  Lees verder →

Onvoorwaardelijke liefde

Het is een sleutelzin in Een Cursus in Wonderen: Liefde kan niet worden onderwezen, maar wel worden ervaren. Letterlijk staat er “Een universele theologie is onmogelijk, maar een universele ervaring is niet alleen mogelijk, maar zelfs noodzakelijk” (ECIW.Vw.ix).

Waar het op neerkomt is dat je Liefde niet uit een boekje kunt leren, maar dat het een ervaringsproces is waar je hoe dan ook doorheen gaat, als je Ziel besloten heeft een incarnatieproces op Aarde aan te gaan. Dat besluit om op aarde te zijn, wordt ingegeven door een incarnatievraag die je bij je draagt als gevolg van onopgeloste pijn uit vorige levens. Teneinde die pijn volledig te doorzien en uiteindelijk te helen kies je precies díe condities uit – zoals ouders, familie en land – die jouw incarnatievraag kunnen spiegelen. Zo is mijn huidige incarnatie bedoeld om tot een eindconclusie te komen over macht. In het grote gezin waarin ik werd geboren, met maar liefst 10 kinderen, was er inderdaad sprake van een ouderpaar dat zich onderdrukkend en autoritair – zelfs bruut – opstelde. Als kinderen hadden wij niets in te brengen en mijn ouders joegen mij angst aan. Later in mijn leven zag ik hoe mijn ouders en de familie waarin ik geboren ben, in hun onschuld niet beter wisten en optimale spiegels vormden voor de onderdrukkende en autoritaire kanten in mijn eigen persoonlijkheid. Zij vormden de opmaat voor mijn zoektocht naar onvoorwaardelijke Liefde. Lees verder →

Deze oproep kreeg ik enige jaren geleden, vanuit een consult met een medium die contact met heeft met de Meesters van Licht en Genezing. Het was een oproep om echt me te laten leiden vanuit mijn Hart, mijn Innerlijk Zelf zonder tussenkomst van mijn persoonlijkheid.

In Een cursus in wonderen wordt in hoofdstuk 30 “Het nieuwe begin” (ECIW.T.30.) eenzelfde oproep gedaan, namelijk om elke dag te beginnen met het besluit om vanuit je zelf geen beslissingen te nemen. Het uitgangspunt hierin is dat je voor jezelf een Gelukkige dag wenst, doch dat jij dit niet zelf kan bepalen wat Gelukkig Zijn inhoudt.

In feite wordt er gezegd, daar hoef je en kan jij niet voor zorgen. Gelukkig Zijn is jouw intrinsieke Zijnskwaliteit. Het is al en kun je dit leven in het dagelijks Bewust Aanwezig zijn vanaf je ontwaken tot aan het slapen gaan, of wil jouw persoonlijkheid bepalen hoe de dag eruit moet zien en wat hij denkt nodig te hebben om ‘gelukkig te zijn’. Lees verder →