Geef alles op en behoud tegelijkertijd alles.

Het lijkt een paradox, als je alles opgeeft, je alles behoudt en toch is dat in de Werkelijkheid waar. Dat wat je in Wezen bent kan niets verliezen en niets winnen. Dit zijn voor onze menselijke wereld onwerkelijke gedachtes en voelt als onwaar aan.

In deze wereld is er steeds sprake van iets moeten bezitten om gelukkig te worden en als je iets verliest, dan komt er angst omhoog van tekort en menselijk falen.

De Cursus roept ons op om ‘niets buiten onszelf te zoeken en het lijkt erop dat deze oproep een offer met zich meebrengt. Maar is dat ook zo ? Geven we werkelijk iets op wanneer we ‘alles’ opgeven ?

De metaforische betekenis van de kruisiging en de opstanding.

Jezus is aan het kruis gestorven en na drie dagen weer opgestaan uit het graf, dat is in een korte zin een gebeurtenis die een gigantische impact heeft gehad op de gehele Schepping.

Zo een tweeduizend jaar later is er uit deze gebeurtenis een wereldreligie ontstaan, die de kruisiging  van Jezus ziet dat Hij voor onze zonden is gestorven om ons van onze zonden te verlossen. Nog steeds wordt dit geloof op grote schaal beleden en zien we overal Jezus aan het kruis als symbool van dit geloof.

Deze misinterpretatie van de kruisiging wordt door Jezus in de cursus belicht. Wat Hij met de kruisiging heeft (willen) onderwijzen is dat Hij Zichzelf niet als lichaam ziet. Hij was zich volkomen  bewust van Wie Hij in de Werkelijkheid was. Zoon van God, louter Liefde. En dat wij dat allemaal zijn, geen lichaam, maar louter Geest. Zolang wij ons nog met ons lichaam identificeren, ‘kruisigen’ wij onszelf, ofwel verkeren we in het lijden.

Hij noemt de kruisiging een “extreem voorbeeld, meer niet” “een leermiddel dat verkeerd kan worden begrepen en dat is ze ook, echter dat komt alleen, doordat wie angstig is, geneigd is angstig waar te nemen” (Eciw.T.6.1.2.4.).

Vanaf Geboorte tot aan de Dood.

Vanuit de essentie gezien, worden we noch geboren en gaan we niet dood. Dit is wat in Een cursus in wonderen bedoeld wordt met “ Is reïncarnatie het geval” (Eciw.H.24.) Daarin stelt de cursus dat reïncarnatie in uiteindelijke zin onmogelijk is want dan zou er een verleden en een toekomst zijn en zou een lichaam betekenis hebben.

In de Werkelijkheid zijn we eeuwige geestelijke wezens, Zoon van God en altijd verbonden in Liefde met Hem en heeft afscheiding nooit plaatsgevonden en kan niet plaatsvinden.

En toch bestaat het Universum met al zijn sterren en planeten, waaronder de Aarde miljoenen jaren en leven er nu zo’n 7 miljard mensen op deze planeet in allerlei ervaringsprocessen.

Hoe moeten we deze ogenschijnlijke tegenstelling bezien en wat is de diepere bedoeling van geboren te worden op Aarde en welke ervaringsweg gaan we hierin door?

De basale vergissing.

Als we incarneren op Aarde zijn we nog verbonden met het gevoel van Eenheid. Een pasgeboren baby heeft, zolang de fontanel niet is aangegroeid nog een Open Blik, waar je in verwondering door geraakt kan worden.

Zo, na 1 á 1/1/2 jaar is de fontanel aangegroeid en start het ego-bewustzijn zijn werking, het begint zich dan te identificeren met een individu te zijn, met een eigen wil. Een bekend gezegde is over een kind van die leeftijd “Ik ben twee en ik zeg nee”. Kinderen in de fase tussen 2 en 4 jaar kunnen heel uitgesproken zijn in het uitoefenen van hun wil, halsstarrig en obstinaat en even daarna weer heel enthousiast, maar ook dit kan weer  ‘over the top’ zijn.  In deze fase van onze persoonlijkheidsontwikkeling, die ook wel de prepuberteit wordt genoemd, begint er een proces waarin het kind zich van ongedifferentieerd uitten naar een ‘aangepast’ gedrag leert ontwikkelen.

Wat er in feite plaatsvindt is dat dit het begin is van de zogenaamde Afscheiding, we nemen afscheid van het besef van Eenheid en zijn aan onze reis op Aarde begonnen, waarvan we niet weten hoe dit zich verder ontwikkeld. We zijn ons er ook niet van bewust dat we afscheid nemen van dit Eenheidsbesef, we zijn het innerlijk contact met onze Goddelijke Bron van Liefde vergeten en transponeren deze op onze aardse verwekkers, je moeder en vader.

Deze projectie, dat je lijkt afhankelijk te zijn van de liefde van je ouders is feitelijk het begin van de afscheiding en je identificatie met je lichaam en je ego persoonlijkheid. Je bent een afgescheiden individu en voelt je afhankelijk van de liefde buiten je en vindt dit ‘normaal’, zo gedraagt iedereen zich en doet zijn of haar best.

Voor ons incarnatieproces is dit een optimale situatie, want er vinden precies die omstandigheden plaats in relatie met je ouders, je gezin en de wereld waarin je leeft,  zo dat die emotionele zaken ‘geraakt’ kunnen worden die de innerlijke zelfveroordeling doet reactiveren, welke je mee hebt genomen uit vorige levens en een leidend beginsel vormt voor jouw incarnatieproces. 

Overgave en vertrouwen.

Veelal willen we vanuit onze persoonlijkheid weten hoe het zal gaan in ons leven, we willen zekerheid over onze gezondheid, inkomen, huisvesting etc., Tegelijkertijd zien we dat allerlei plannen, veronderstellingen over hoe het zal gaan, anders uitpakken of totaal anders lopen in ons leven..

We worden ziek of verliezen ons werk, gaan scheiden, verliezen dierbaren door het overlijden, al met al is het leven niet te plannen en moet je zijn met de onzekerheid van het aardse bestaan.

Dit is voor onze persoonlijkheid ‘niet te doen’ en deze zoekt naarstig naar ‘oplossingen’ en ziet zichzelf als slachtoffer van de omstandigheden, die veelal in het verleden gezocht worden.

Bijvoorbeeld van je ouders, de afwijzing in je jeugd, het gevoel van er ‘niet mogen zijn’, enfin allerlei oude pijnlijke overtuigingen die de persoonlijkheid door middel van ervaringen, zijn ‘gelijk ‘ lijken te geven, van zie je wel, ik ben het slachtoffer van mijn ‘verleden’. Er wordt en werd niet van mij gehouden.

Uiteindelijk als je vanuit het ego bewustzijn in het leven (blijft) staan, is het aardse bestaan een leven van ‘vallen en opstaan’ en voorkomen dat je ‘dood’ gaat.

In deze column wil ik twee elementaire begrippen tegen het licht houden, namelijk overgave en vertrouwen, die een ander zienswijze aanreiken op ons aards bestaan.

Schuld en ( zelf )veroordeling.

In onze levensweg hier op Aarde komen we onherroepelijk in aanraking met schuldgevoelens, je hebt iets gedaan en je voelt je er schuldig over. Of iemand anders heeft jou wat aangedaan is daaraan schuldig.

Hoe dan ook is dit een thema, waar we in onze ervaringsweg op Aarde mee te maken hebben en die een onderliggend item aanraakt van zelfveroordeling of een oordeel op een ander.

In Een cursus in wonderen wordt gesteld dat er geen schuld bestaat, dat is de essentie van wat vergeving is, er wordt jou, noch iemand anders iets aangedaan, want op het niveau van wie wij werkelijk zijn, kan je niet gekwetst, noch iets aangedaan worden. De cursus is daar heel uitgesproken over en zegt daarin nadrukkelijk “Het heeft niet plaatsgevonden” (Eciw W.404.1.).

Voor de persoonlijkheid is dat een niet verteren zaak en kan zich daar niet in vinden, want die identificeert zich met zijn lichaam en zijn innerlijke overtuigingen en oordelen en  vindt het idee dat het niet heeft plaatsgevonden irreëel en niet ‘van deze wereld’. En zal al zijn overtuigingen aanwenden om zijn gelijk te halen of om zijn gevoelens van schuld af te willen wentelen op een ander.

Hoe kun je dan kijken naar het thema schuld en daarin Liefde zien en gaan zien dat jou iets wordt aangereikt om  een oude (kind) pijn te kunnen helen. Lees verder →

Liefde en macht.

Indien er sprake is van macht, kan er geen sprake zijn van Liefde. Macht uitoefenen is altijd gebaseerd op een onderliggende angst. In de ego-gerelateerde wereld is macht een onmiskenbaar element en is gebaseerd op het idee dat je iets moet hebben, moet veroveren, moet verkrijgen van anderen, van de wereld om gelukkig te worden. Macht en afhankelijkheid vallen samen. Om je macht te behouden verdedig je deze en is er altijd sprake van een machtige en diegene die daarvan afhankelijk denken te zijn. Slachtoffer- en daderpatronen hangen hiermede samen.

Is het mogelijk om in de wereld te leven vanuit een belangeloze liefde en daarin geluk te ervaren en in materiële voorspoed te leven ?  Of is het omgaan met macht en liefde juist een mooi transformatie proces  om in hierin te geraken.  Met andere woorden, de opmaat tot liefde is om je bewust te worden van de mate waarin je denkt macht nodig te hebben om gelukkig te worden.

Lees verder →

Op weg naar onvoorwaardelijke Liefde.

Onze weg hier op Aarde is erop gericht om weer in contact te komen met de onvoorwaardelijke Liefde in onszelf. Feitelijk zijn we daar altijd mee in verbinding, maar door onze incarnatie in de aardse sfeer, verbonden met een lichaam, zijn we het contact met de Liefde in ons kwijt geraakt. Het is niet weg of verloren, maar onze zoektocht hier op Aarde is om door middel van de tegenstelling van goed en kwaad, ofwel de omweg door de angst,  in een schiftingsproces te geraken, waarin we alle vooroordelen en zelfveroordeling leren vergeven om zodoende het contact met de innerlijke Liefde te herinneren.

In onderstaand artikel wil ik deze gedachte verder uitwerken.

Lees verder →

“Ik hoeft niets te doen” (Eciw.T.H.18.VII. ).

Deze uitspraak uit de cursus dat we niets hoeven te doen om gelukkig te zijn, staat dwars op het geloof in de ego-wereld, waar feitelijk alles te maken heeft met geloof in ‘doen’ om gelukkig te worden.

Om dit te verwerven moet je je ‘droom najagen’, iets verwezenlijken wat in de toekomst ligt of dat er hang is naar het verleden. Geluk is iets wat je verkrijgt als je iets materieels verworven hebt, geld, seks, een partner, roem. Of je denkt dat ooit verloren te hebben

in ieder geval is geluk, iets wat je nu niet bezit, of slechts ‘tijdelijk’ en dan veelal in de vorm van een euforie, en de gedachte dat je er niets voor hoeft te doen is voor de ‘domme’ , Je moet wel ‘werken voor de kost’ en voor ‘niets komt de zon op’, zijn gevleugelde uitdrukkingen uit het ego-bestaan.

Je zou kunnen zeggen dat een visie van Een cursus in wonderen diametraal staat ten opzichte van wat het leven op Aarde ons laat zien als je vanuit het ego/bewustzijn in het leven staat.

Hoe kun je dan de visie van Een cursus in wonderen leven en tegelijkertijd hier als mens op deze Aarde leven en beseffen dat je niets hoeft te doen om gelukkig te zijn. Sterker nog, al het ´doen´ om gelukkig te worden, staat het Gelukkig Zijn in de weg.

Al deze strevingen om het geluk te verwerven is geënt op het identificeren van jezelf met je lichaam. Waarbij we vergeten zijn Wie we in Werkelijkheid zijn en Niets hoeven te doen om Gelukkig te Zijn

In onderstaande column  werk ik deze gedachte verder uit, waarbij ik het hoofdstuk 18 “Het voorbijgaan van de droom” van de cursus als leidraad neem.

Lees verder →

“Projectie maakt waarneming.” (Eciw T.13.V.3-5)

Wij bevinden ons hier op Aarde in een leerweg om te ontdekken wat onvoorwaardelijke Liefde is en om dat doel te bereiken gaan we door een ogenschijnlijk tegendeel van Liefde, namelijk angst en zijn we ‘vergeten’ wie wij zijn.

Deze leerweg is heel vernuftig opgezet en feitelijk kan je het niet verkeerd doen, maar het vraagt wel van je dat je bereid bent om anders naar de wereld te kijken.

“en gaan zien dat de beelden die jij buiten jezelf ziet, te maken hebben met een oordeel of zelfveroordeling die in jou leeft en die jij naar ‘buiten’ toe projecteert.

“Projectie maakt waarneming”, (Eciw.T13.V.3-5) en wat we in eerste instantie niet zien is dat dit in feite een optimale kwaliteit is om tot bewustwording te komen, mits je daartoe bereid bent om je ‘gelijk’ op te geven en te gaan luisteren naar je Innerlijke Stem, ofwel de Heilige Geest in ons.

Als je deze weg bewandelt ga je zien dat het van je vraagt dat je uitsluitend illusies opgeeft over een illusoire werkelijkheid en dat al de levenservaringen waar je doorheen gaat, er toe dienen om je Thuis te brengen, in de Liefde verbonden met God.

En daar gaat deze column over.

Lees verder →