Er is geen oplossing, het is al opgelost.

Dit klinkt wat eufemistisch, alsof alles geen zin heeft, en al ons zoeken en pogen tot niets leidt.

Uiteindelijk is dat zo, dat wat je in wezen bent, Licht, Liefde, Zoon van God, heeft niets nodig, IS , echter zolang we in de aardse sfeer verblijven, met een lichaam verbonden, zijn we in een zoektocht bezig.

En deze zoektocht is erop gericht om – uiteindelijk – uit te monden in een Helder Weten en een Overgave aan het Niet Weten. Aan de Leegte. Dit is geen fatale uitkomst, maar dit is het ‘resultaat’  van de zoektocht. Ik zet ‘resultaat’ tussen aanhalingstekens omdat het een soort conclusie is die van tevoren al vaststaat, maar om daar te komen moet je de zoektocht ‘doen’  . Het is een soort labyrint, waarvan je weet dat er een uitgang is, maar midden in het labyrint, ‘dool’ je rond, en sla je ‘verkeerde’ hoeken om en wegen in, en moet daarop terugkomen, maar al die vergissingen brengen je uiteindelijk naar de uitgang.

Deze weg, deze zoektocht is verbonden met ons incarnatieproces op Aarde, nog in de Lichtsfeer verblijvend, heb jij als Ziel, als Lichtwezen, een helder plan en intentie voor je incarnatieproces, echter eenmaal geïncarneerd zijnde, verbonden met het lichaam en je ego-persoonlijkheid, blijft er van dit plan ‘weinig anders’ over dan een verlangen, een dringend verlangen naar Gelukkig te willen worden, de Liefde te vinden. Ik wilde in eerste instantie schrijven ‘terug te vinden’, maar dat besef leeft ook niet in je, vaag wel, een ‘soort innerlijke onrust, een verlangen.

Ooit vind ik het. Wat we ook kwijt zijn, is dat er aan je weg een plan verbonden is, een Ziele-plan, dat zich al gaande ‘ontvouwd’  , zonder dat je het ‘weet’, echter naarmate je de weg loopt, en je door al je ‘mislukkingen’  en ‘vergissingen’, meer bewust geworden bent, gaat het steeds meer gloren, zo van ’oh, ik moet die kant op’ of/ en ‘zo, moet ik het doen of laten’. Al doende leert men is het adagium.

Onderstaand wil ik deze weg wat meer inkleuren.

Wij zijn vergeten wie wij in werkelijkheid zijn.

Onderdeel van ons incarnatieproces is dat we na onze geboorte ‘vergeten’ wie wij in werkelijkheid zijn. Ik zet ‘vergeten’ tussen aanhalingstekens, omdat het zo een essentieel element is in ons bewustwordingsproces. Vergeten betekent niet dat het weg is, maar de herinnering daaraan verflauwd en de weg hier op Aarde gaat over het je Zelf weer herinneren via de omweg van de angst.

Ons incarnatieproces is erop gericht om nog niet opgeloste zelfveroordelingen en oordelen uit vorige levens opnieuw onder ogen te zien en ze te (leren) vergeven. Elke geboorte is een vervolg op vorige levens, zo gaat het in ons bewustwordingsproces.

Om deze weg te kunnen gaan, ‘vergeten’ we dat we wezens van Licht zijn. We identificeren ons steeds meer met ons lichaam, c.q. onze persoonlijkheid. Het ‘vergeten’ is primair noodzakelijk om je echt te kunnen ‘onderdompelen’  in het aardse bestaan,  anders zouden we dit proces niet kunnen ‘doen’.

Hieronder wil ik dit proces verder inkleuren.

Crisis als keerpunten in de zoektocht naar Liefde.

We leven in een turbulente periode, zowel op wereldschaal als in het persoonlijk leven. Je zou kunnen zeggen dat we op allerlei manieren uitgedaagd worden om ons leven radicaal om te gooien, vanuit een zoektocht naar materiële welvaart naar een wereld waarin Innerlijk Welbevinden centraal komt te staan. In feite is het de zoektocht naar Liefde die op deze wijze plaatsvindt.

Echter wat valt er over Liefde te zeggen, Liefde is Alles wat Is en dan valt het stil. We kunnen ons geen voorstelling maken van Liefde en toch is er in ons een verlangen om dat te willen ‘bereiken’.

Vanuit onze verbinding met de materiële dimensie is het bijna euvel om dit te willen ‘doen’, echter wij zijn Liefde, Zoon van God en aan Hem gelijk.

Je komt louter in abstracte termen terecht als je iets over Liefde wil ‘zeggen’, Liefde is Stil,  heeft geen Vorm, is Louter en in Alles. Er zijn termen mee verbonden als Vreugde, Innerlijke Vrede. En toch blijft het bijna ‘op afstand’.

Hieronder wil ik in grote lijnen iets aanreiken wat de crisis op wereldschaal en op persoonlijk niveau teweeg brengt.

Het lichaam heeft geen betekenis.

Het is niet te bedenken dat je je lichaam niet betekenisvol vindt, zolang je jezelf nog identificeert met het lichaam, zeg je, dat ben ik. Niet voor te stellen, dat je dat niet bent en daar gaat het ook om. We leven als het ware in twee werelden, de aardse wereld en de geestelijke wereld. In feite zegt de cursus dat de werkelijke wereld de Geestelijke Wereld is. En vanuit het ego denken is het andersom, dan is de aardse wereld het belangrijkste en de geestelijke wereld, wordt beleefd vanuit het hoofd, vanuit het denken en gezien, als ‘hierboven’  en ’ver weg’  , en daar ga ‘ooit weer naar terug’ als je een religieuze achtergrond hebt.

In deze tekst wil ik de functie van het lichaam en het aards bestaan daarin verder toelichten.

“Ik ben niet een lichaam, ik ben vrij”

En dan gaat de tekst verder met “Want ik blijf wat ik ben, zo schiep God mij”. (Eciw.W.220.)

Het werkboekles nummer 220, is het laatste van Deel I van het werkboek en geeft in feite de essentie aan waar de cursus over gaat, namelijk dat we wezens van licht en Liefde zijn en tijdelijk verbonden zijn met een lichaam, echter niet afgescheiden (kunnen) zijn van ons Ware Zelf, dan wel van God.

Het is prachtig hoe het Werkboek is opgebouwd, het begint in Deel I met les 1, dat alles wat we met de ogen van het lichaam zien, geen betekenis heeft en eindigt met les 220, met de tekst dat we geen lichaam zijn, dit eerste deel reikt alle leer aspecten aan om onze identificatie met ons lichaam en de illusies die daar het gevolg van zijn, te ontmaskeren en terug te brengen naar de Waarheid en Verzoening en Ware Visie.

Het tweede deel van het Werkboek begint met het aanreiken van alles wat je dacht dat jou wordt aangedaan, niet heeft plaatsgevonden. Ofwel te gaan zien dat vergeving onze enige functie is .Als zodanig is het gehele Werkboek erop gericht om ons terug te brengen naar onze Ware Identiteit, namelijk een Wezen van Licht en Liefde te zijn.

De gehele cursus en al de werkboeklessen zijn erop gericht om ons dit te laten herinneren, En daarna geeft de cursus aan in het Nawoord “Deze cursus is een begin, niet een einde, je Vriend gaat met je mee”(W. Nw.490) , ofwel het leerproces houdt niet op en je kan altijd een beroep doen op je Innerlijke Leiding, ofwel de Heilige Geest in ons.

“Ik ben verantwoordelijk voor wat ik zie

“Ik kies de gevoelens die ik ervaar, en beslis welk doel ik bereiken wil”

“En ik vraag om alles wat me lijkt te overkomen,

“en ontvang zoals ik heb gevraagd”

Maak jezelf niet wijs dat je hulpeloos bent ten overstaan van wat je wordt aangedaan. Erken slechts dat jij je hebt vergist, en al de gevolgen van de vergissingen zullen verdwijnen.” (Eciw.T 21. II. 1)

De aantrekkingskracht van je ‘eigen gelijk’.

Zolang we onszelf nog  identificeren met onze ego-persoonlijkheid zijn we veelal bezig in verbinding met onze naaste, in spanningsvelden of conflicten van ‘er wordt mij iets aangedaan’ of er wordt niet van mij gehouden.. Dit is in het menselijke proces een niet te vermijden emotie. De ego-persoonlijkheid ziet zichzelf los staan van de ander en is in een proces bezig om zichzelf te handhaven ten opzichte van de ander. Houdt zich bezig met iets van de ander nodig te willen hebben voor zijn ‘geluk’. Of de ander doet een beroep op jou dat hij of zij iets van jou verlangt.

In de speciale relaties zijn dit ‘normale’ bewegingen tussen de partners, echter dit spel brengt altijd met zich mede dat de ander of jijzelf zich tekortgedaan voelt. Bijvoorbeeld door een opmerking, waarin jij vind dat de ander je van iets beschuldigd of omgekeerd.

Iets willen hebben van de ander is altijd gebaseerd op een ogenschijnlijk tekort in jezelf. Het niet invullen of vervullen van deze behoefte of dit beantwoorden met een ogenschijnlijke afwijzing brengt een emotie teweeg van je tekort gedaan voelen, gepaard gaande met het voelen dat het ‘waar’ is . De ander ‘doet je iets aan. En dit wordt gevoed door een emotie van ‘je eigen gelijk’ van ‘zie je wel, de ander houdt niet van mij of wijst me af’

Dit ego-spel waarin je het gevoel hebt dat de ander jou iets aandoet en dit bevestigd wordt in ‘je eigen gelijk’ kan eindeloos voortduren, totdat je bereid bent om er anders naar te gaan kijken.

We denken dat we de regie over ons leven hebben.

Zolang we onszelf identificeren met onze ego-mind, hebben we het idee dat wij zelf aan het roer staan van ons leven. Wij nemen beslissingen, volgen onze impulsen van wat we denken dat wij dat nodig hebben voor ons leven c.q. geluk. Echter in de praktijk is het zo dat veel wat ons ogenschijnlijk overkomt, een ongeluk, ziek worden, een  toevallige ontmoeting et cetera, door ons  Hogere Zelf bepaald en bedacht wordt.

In de Werkelijkheid gebeurt het aan ons, we leven niet een door het ego bepaald leven, maar een door de Ziel uitgezet plan voor deze incarnatie om bepaalde ontwikkelingen door te maken die ons  tot bewustwording brengt. Oude zelfveroordelingen en uit vorige levens nog niet uitgewerkte oude pijn, komt hoe dan ook, opnieuw op ons pad om ons tot inzicht te brengen, ofwel het te leren vergeven. Vanuit dit gezichtspunt gezien is het optimaal wat ons in het leven ‘overkomt’, met welke personen we in contact staan, wie onze ouders zijn en waar en in welk jaar en tijd we geboren worden.

De huidige tijd, zou je kunnen kenschetsen als een hectische tijd, met een pandemie, een klimaatcrisis en veel ongenoegen en onrust bij mensen en tussen volkeren. Je zou kunnen zeggen dat we wereldwijd in een crisis verkeren en er veel angst en onvrede heerst over  hoe en of we hier uit gaan komen.

In deze tekst wil ik daar meer over gaan zeggen.

Vergeten.

Vergeten is de optimale kwaliteit

Om te herinneren Wie je

in Werkelijkheid bent.

Langs dwaalwegen vol van angst,

Opgejaagd door een illusie,

Van daar is geluk te vinden.

In het opgeven van het zoeken,

In het Stil worden,

Begint er een ontwaken.

Van een herinnering aan Thuis,

Van het Stille Zijn,

Waaruit je nooit bent weg geweest.

Dan wordt de zoektocht,

Een zegening van ervaringen,

Die je samen met je naaste hebt volbracht.

Thuisgekomen is de viering

Van je Goddelijk Zijn,

Vol vreugde en dankbaarheid.

Waarin je beseft

Ik was daar Al die Tijd.

Ik werd wakker uit een droom.

Het is een spel waar we doorheen gaan.

Jezus benadrukt in de Cursus steeds opnieuw dat we in een spel bezig zijn, met dit soort ludieke omschrijvingen van het menselijke proces op Aarde, plaats Hij al onze wederwaardigheden in een speels licht. We gaan ogenschijnlijk door moeilijke, pijnlijke ervaringen heen, van lijden, geweld en macht en dit alles – als je het vanuit de Werkelijkheid beschouwd- lijkt afschuwelijk, maar is een spel, waar we ‘ vergeten zijn om te lachen’.

Het is, zolang je je zelf identificeert met je lichaam, c.q. je ego-persoonlijkheid, niet te verteren dat al je ‘gedoe’ hier op Aarde als een spel wordt weggezet. Dat kan toch niet waar zijn ?

En toch is dit de Werkelijkheid, de waarheid waar we ons in bevinden. De essentie van de cursus  laat dit zien, namelijk  ‘ vergeving ziet in dat wat ik dacht wat mijn broeder mij heeft aangedaan niet heeft plaatsgevonden’ . Dat wat ik in wezen ben kan niet gekwetst, noch geraakt worden. Ik ben louter Geest, Liefde en niet het lichaam, dan wel deze persoonlijkheid. De afscheiding van God, van Liefde heeft nooit en kan nooit plaatsvinden.

In deze tekst wil ik dit opnieuw gaan belichten.